Uzdrawianie

Bioenergoterapia

inż. Waldemar Józef Borny dypl. mistrz bioenergoterapii prowadzi działalność edukacyjną.
Autor wielu warsztatów uzdrawiających Duszę, Serce, Psychikę i Ciało człowieka
poniżej prezentuje zakres wiedzy z bioenergoterapii wymagany do egzaminów państwowych:

Historia Bioterapii

Początki cywilizacji egipskiej naukowcy datują od 4 do 3 tys. lat p.n.e. Charakterystyczną cechą wyróżniającą Egipcjan od cywilizacji była religia. Wiara w życie po śmierci i kult starożytnych bogów, prowadził do budowy potężnych grobowców, które do dziś dnia są źródłem poznania historii i kultury dawnego Egiptu. 

Już 2,5 tysiąca lat p.n.e. Egipcjanie pisali książki. W egipskiej literaturze z tamtego okresu znajdują się traktaty naukowe i medyczne, teksty religijne, podręczniki. Starożytni Egipcjanie w leczeniu wykorzystywali oddziaływanie energii kształtów, symboli i znaków. Uczono już o ludzkiej aurze i czakrach. Medycyna w starożytnym Egipcie miała korzenie sakralne. Odkryty w Tebach słynny Papirus Eberesa podkreśla, że wiedza lekarska pochodzi od starożytnych bogów wg zapisów Ra, bóg-Słońce, zlecił opiekę nad ludźmi bogu zwanemu Thot :

"Należę do Ra.
On powiedział: to ja ochronię chorego przed wrogami.
Jego przewodnikiem będzie Thot,
który każe mówić pismom i jest autorem formuł;
On to obdarza sprawnością uczonych i lekarzy-magów oraz ich uczniów,
by ulżyć w chorobie temu, którego Bóg pragnie zachować przy życiu".

Thot był pierwszym wtajemniczonym, mistrz pisma i wiedzy tajemnej, przekazał wybranym swą boską wiedzę i moc. Jak mówią DOKUMENTY staro-egipskie, legendarna Księga Thota, której pojawienie się datowane jest na wiele tysiącleci p.n.e. została spisana przez istotę boską (nie ludzką), wywodzącą się, z czasów przed-dynastycznych.

Jej autor, Thot, jest to istota z ciałem człowieka i głową Ibisa. Thot był wynalazcą pisma i służył jako sekretarz podczas zgromadzeń bogów. Jest złączony z miastem Hermopolis i utożsamiany z greckim bogiem Hermesem. Miał przekazać ludzkości w darze pismo i stworzyć fundamentalne dzieło, legendarną, najstarszą ze wszystkich, księgę, zawierającą niesłychaną wiedzę dającą dostęp do niebywałych możliwości. Badacze dochodzą do wniosku, że w momencie narodzin cywilizacji egipskiej kapłani i królowie księgę tę już posiadali. Pierwszą wzmiankę o posiadaniu Księgi przez faraona znaleziono w papirusie z Turis, odczytanym i opublikowanym w Paryżu w 1868 roku. Z papirusu można się dowiedzieć o spisku skierowanym przeciwko faraonowi i o spaleniu Księgi Thota. Następnie Księga pojawia się w rękach Khanuasa, syna Ramzesa II. Jak można się dowiedzieć ze współczesnych źródeł Księga zawierała tajemnice innych światów, dawała władzę nad ziemią, oceanami i ciałami niebieskimi. Pozwalała oddziaływać na odległość, patrzeć prosto w słońce, rozumieć mowę zwierząt i wskrzeszać zmarłych. Jest oczywiste, że nawet sam Khanuas doszedł do wniosku, że Księga jest niebezpieczna i także ją spalił - przynajmniej tak głosił. Jednak prawdopodobnie kłamał, bowiem jak sama Księga głosi, nie można jej spalić.

W starożytnym Egipcie magia i medycyna były traktowane jako dwie części jednej całości, współdziałające dla dobra człowieka. Uważano, że wszelkie choroby są skutkiem zachwiania równowagi między energią pacjenta a siłami kosmosu, i w związku z tym leczono nie tylko ludzkie ciało, ale i duszę. Starożytni lekarze wiedzieli, że aby naprawdę pokonać chorobę, trzeba zlikwidować nie jej skutki, lecz przyczynę, która niezwykle często tkwi w psychice chorego.

Nikt w tamtych czasach nie przeczył, że uzdrawianie jest w równej mierze sztuką, co nauką. Każdy egipski kapłan-uzdrowiciel przechodził długi i żmudny proces wtajemniczenia. Przede wszystkim musiał nauczyć się sztuki samouzdrawiania. Bo jak ktoś, kto nie potrafi poradzić sobie z własnymi chorobami, może leczyć innych? Uzdrowiciel miał za zadanie współdziałać z różnymi bóstwami. Przewodnikiem po subtelnych poziomach był Thot. W "Papirusie Eberesa" zawarte są informacje o powłokach energetycznych człowieka. Lekarz musiał oddziaływać na nie swoją energią, by przywrócić zdrowie pacjentowi. Teraz robią to współcześni bioterapeuci. Egipscy lekarze-magowie zdobywali wiedzę medyczną i moc uzdrawiania w Domach Życia, które były zarówno świątyniami, szpitalami, jak i uniwersytetami. Uczyli się wszystkiego, co pomagało zachowywać i przywracać zdrowie. Była to wiedza tak medyczna, jak i dotycząca kultu bogów. (W Domach Śmierci natomiast uczono sztuki balsamowania zmarłych i prawidłowego przeprowadzania ich dusz do świata zmarłych).

Tablica szmaragdowa

Podstawą medycyny egipskiej były zabiegi mające na celu przywrócenie właściwej każdemu człowiekowi częstotliwości drgań. Lekarz egipski stosował techniki typu psychicznego czy też parapsychicznego (zaklęcia, nakładanie rąk itp.), a także środki wzmacniające odporność organizmu. Stosowano też specyficzne lekarstwa na określone schorzenia. Egipscy medycy zalecali noszenie w wisiorkach lub amuletach magicznej formuły zaklęcia, spisanej na kawałku papirusu zaimpregnowanym uzdrawiającymi energiami.

Jednym z silniejszych talizmanów starożytnego Egiptu był krzyż życia Ankh oraz skarabeusz. Gdy odkopano grobowiec Tutenchamona, w wewnętrznym sarkofagu tego faraona znaleziono krzyż Ankh z wpisanym w górny owal skarabeuszem - symbolem odradzania się do życia. Skarabeusz jest znanym w Egipcie motywem zdobniczym i symbolicznym. Kult tego świętego żuka wziął się prawdopodobnie stąd, iż znaleziony na pustyni w stanie uśpienia, a następnie polany wodą - ożywa. Jak wykazały badania przeprowadzone metodami radiestezyjnymi, umieszczenie skarabeusza w krzyżu Ankh wzmacnia jego pozytywne oddziaływanie.

Wśród talizmanów i amuletów, które darzono w starożytnym Egipcie szczególnymi względami, należy wymienić poza tym: filar Dżed, sępa, dwa palce; oko udżat, znak nefer, znak szen. Czasem wykonywano je jako błyskotki czy biżuterię lub tkano, a niekiedy symbole te ryto na kamieniach. Każdy znak miał specjalne znaczenie dla duszy zmarłego.

Trzy skóry zwierzęce połączone w tarczę słoneczną tworzyły talizman, który dawano dziecku w momencie urodzenia. Wyrażał on potrójne narodziny człowieka: jego umysłu, duszy i ciała. Znak trzech skór może się też odnosić do cętkowanej skóry powiewającej jako flaga podczas świąt przed statuą Ozyrysa, któremu skóra boga Anubisa umożliwiła zmartwychwstanie.

Aby zrozumieć starożytnego lekarza-maga, trzeba zagłębić się w egipską wiedzę tajemną. Kapłani uważali sen w świątyni za najskuteczniejszy środek leczniczy. Byli pewni, że kapłan, kiedy pogrążał się w głębiach swej duszy, opuszczał podczas snu fizyczną powłokę, następnie wchodził w świat istot duchowych, gdzie widział boskie formy i energie. Chory udawał się do świątyni, gdzie go usypiano. Podczas głębokiego snu człowiek przebywający w świecie niematerialnym miewał wizje, sterowane przez maga-uzdrowiciela. Wtajemniczony kapłan miał władzę nad śpiącym, kontrolował sen i sprawiał, że choremu ukazywały się istoty uważane za boskie. Kapłan tak kierował energiami duchowymi pojawiającymi się w sennych wizjach, aby lecznicze moce boskie mogły wniknąć w pacjenta i uporządkować oraz zharmonizować procesy życiowe znajdujące się w stanie chaosu.

Egipcjanie wierzyli, że owe moce lecznicze nie mają dostępu do człowieka znajdującego się w stanie czuwania. Dlatego kapłani-medycy, aby stłumić świadomość własnego "Ja" pacjenta, stosowali hipnozę bądź oddziaływali nań sugestią na odległość. Umiejętność koncentrowania umysłu i wyobraźnia pozwalały kapłanom uzdrawiać.

Najważniejszym miejscem wtajemniczenia w starożytnym Egipcie była Wielka Piramida w Gizie. Kultywowano tu praktyki związane z odradzaniem duchowym. Kapłanów-uzdrawiaczy wtajemniczano w ukrytą wiedzę o prawach rządzących przyrodą. Odsłaniał się przed nimi świat niewidzialnych wibracji i energii kosmicznych, które można było spożytkować w leczeniu.

Szkodliwe promieniowanie "zieleni ujemnej", wibracji emitowanych przez Wielką Piramidę na jej ⅓ wysokości, ma działanie mumifikujące, ale też - co wykazał francuski radiesteta Enel - potrafi ożywiać martwe tkanki. Nad sarkofagiem Komory Królewskiej znajduje się bateria generująca owe niezwykłe wibracje. Kapłani zajmujący się uzdrawianiem potrafili wykorzystać ich moc w terapii. Także zakrzywiony pręt Vril, trzymany w rękach przez faraona, był rodzajem rezonatora energii Kosmosu.

W Egipcie największe osiągnięcia nauki - medycyny, matematyki, astrologii - dostępne były tylko dla wtajemniczonych. W 458 roku przed Chrystusem 18-letni Hipokrates, nazywany obecnie twórcą medycyny naukowej, dotarł przez morze do Egiptu i w tamtejszych świątyniach, po trzech latach wytężonej nauki, dostąpił zaszczytu inicjacji. Jako Wielki Wtajemniczony świątyń Thota został zobowiązany przez kapłanów i lekarzy-magów do przeniesienia światła ich nauki do cywilizacji zachodnich.

Oko Udżat

Dwa ureusze (kobry)
z tarczą słoneczną

Historia Bioenergoterapii

Podstawowe definicje

Bioenergia

Jest to własna energia wewnętrzna każdego organizmu żywego, przejawiająca się w dynamicznym funkcjonowaniu tego organizmu.

Pole biologiczne (biopole)

Energia wewnętrzna organizmu żywego znajduje odbicie w polu energetycznym istniejącym wokół tego organizmu i jest zwana polem biologicznym lub biopolem. Energie przepływające przez organizm tworzą biopole, niewidoczną gołym okiem otoczkę wokół ciała.

Biopole żywego organizmu jest wykładnikiem jego energii wewnętrznej i harmonii psychosomatycznej.

Pole biologiczne człowieka może być odbierane w kilku warstwach, które się przypisuje subtelności określonych energii lub istnieniu różnych poziomów świadomości.

Bioterapia (bioenergoterapia)

Jest to swoiste oddziaływanie jednego organizmu na drugi przy wykorzystaniu energii (bioenergii).

Bioterapeuta (bioenergoterapeuta)

Osoba zdolna i predestynowana do lokalizacji zaburzeń w biopolu drugiego człowieka oraz do ich usuwania przy pomocy bioenergii (własnej) i określonych świadomych działań fizycznych (rękami, oczami, itp.) czy psychologicznych.

Dar uzdrawiania

Ma każdy z nas. Nie jest on dany nielicznym, każdy może przekazywać uzdrawiające energie innym.
Należy wyciszyć nastroje i emocje.
Skierować myśl do Anioła Stróża do Boskiego Opiekuna lub wyżej do Chrystusa.
Skupić się na intencją miłości i współczucia dla uzdrawianej osoby.
Gdy dotyk wypełniony jest miłością i współczuciem płynących z serca - zaczyna się proces uzdrawiania.

Uzdrowiciele postrzegają i regulują swoją energię, by móc wykorzystać ją optymalnie do uzdrawiania. Wiara pacjenta w wyleczenie mobilizuje siły obronne jego organizmu.

Ośrodki energetyczne

W polu biologicznym człowieka szczególne i swoiste punkty energetyczne tworzą szereg tzw. głównych ośrodków energetycznych, ułożonych w linii osi środkowej ciała, przypisywanych miejscom usytuowania głównych ośrodków (gruczołów) wydzielania wewnętrznego bądź głównych splotów nerwowych. ciała człowieka, są to punkty swoiste ciała energetycznego człowieka, odbierane przez bioterapeutę jako węzły bioenergii. Punkty te mają związek z umiejscowieniem gruczołów wydzielania wewnętrznego czy też splotów nerwowych; przypisuje się im zdolności do transferu energii między poszczególnymi ciałami energetycznymi człowieka.

Lokalizacja zaburzeń bioenergetycznych

Biodiagnoza - lokalizacja topograficzna na ciele człowieka miejsc o zaburzonej strukturze energetycznej, mogących mieć związek z całościowym funkcjonowaniem organizmu. Miejsca te mogą się pokrywać z miejscami uważanymi przez medycynę klasyczną za chore. Doświadczony bioterapeuta wyczuwa albo widzi zakłócenia aury.

Medytacja

Swoista forma koncentracji umożliwiająca samodzielne kierowanie uwagi i oddziaływanie na procesy wewnątrzustrojowe. Stwierdzono wiarygodnymi badaniami naukowymi wpływ medytacji na zmiany rytmów biologicznych. zwolnienie akcji serca, zmniejszenie zużycia tlenu, zwiększenie oporności skóry, zmianę reaktywności elektrycznej mózgu. Biblia zachęca do medytacji, ale w kontekście rozważania Boga, z pełnym wykorzystaniem świadomości ( Ps.119:78). Ukazuje medytację jako rozważanie jakiejś prawdy z każdej strony, aby uzyskać najlepsze zrozumienie i wyciągnąć wnioski.

Miejsca mocy

Obszary pozytywnych stymulacji człowieka i organizmów żywych. Miejsca koncentracji pozytywnego promieniowania.

Pola Energetyczne Człowieka

Człowiek zbudowany jest z ciała fizycznego i ciał subtelnych. Razem tworzą całość istoty ludzkiej, przedstawiają cały portret człowieka.
Ciało fizyczne jest widzialne do obserwacji i dostępne do leczenia przez lekarzy.
Ciała energetyczne są widzialne do obserwacji przez bioenergoterapeutów i podlegają uzdrawianiu przez nich. O zdrowiu ciała fizycznego decydują ciała energetyczne człowieka, mające wpływ na stan jego wszystkich organów. Ciała te są polami energetycznymi utrzymującymi stały związek komórek fizycznych ze sobą, zarządzającymi dostarczaniem energii do ciała fizycznego, chroniącymi przed rozkładem ciała fizycznego, stymulującymi odpowiedni kierunek i kształt regeneracji tkanek organizmu fizycznego.
Za pomocą naszych zmysłów można poznać jedynie niewielką i ograniczoną część promieniowania różnych źródeł i przepływów energii.

Ciało fizyczne jest biologiczną maszyną sterowaną swoistym superkomputerem. Emituje promieniowanie elektromagnetyczne od powolnych rytmów fal mózgowych do zakresu widma fal cieplnych, promieniowanie elektrostatyczne i promieniowanie magnetyczne. Poszczególne ciała energetyczne człowieka emitują promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie widma widzialnego zwane aurą oraz promieniowanie elektrostatyczne i magnetyczne.

Ciała energetyczne człowieka są wrażliwe na oddziaływanie:

• pól energetycznych środowiska naturalnego Ziemi, Księżyca, planet układu słonecznego, Słońca i Kosmosu;
• pola grawitacyjnego, magnetycznego: naturalnego płynnej warstwy Ziemi, uskoków geologicznych, tzw. siatki szwajcarskiej i plam Słońca;
• jonizującego naturalnego promieniowania (promieniowanie kosmiczne, promieniowanie pierwiastków promieniotwórczych i cieków wodnych znajdujących się w ziemi);
• sztucznego promieniowania urządzeń elektrycznych: urządzenia wysokonapięciowe – telewizory, monitory komputerów, kserografy;
• sztucznego promieniowania elektromagnetycznego urządzeń elektrycznych: domowe urządzenia elektryczne, kuchenki mikrofalowe, telewizory, komputery, telefony komórkowe, urządzenia nadawcze telekomunikacyjne;
• cieplnego;
• mechanicznego: dźwięki odbierane przez zmysł słuchu i wibracje odbierane przez ciało;
• chemicznego: środki chemiczne dostarczane wraz z pożywieniem do układu trawiennego, środki chemiczne dostarczane poprzez skórę, zapachy.

Ciało fizyczne i ciała energetyczne reagują na te czynniki i istnienie innych pól energetycznych w otoczeniu.

Zasilanie człowieka energią

Ciało fizyczne jak każda biologiczna maszyna posiada akumulator - umiejscowiony w ośrodku KUNDALINI. Tam zmagazynowany jest zapas energii własnej danej człowiekowi na całe jego życie. Przez ośrodek Hara można doładowywać ten akumulator.
Na skutek naturalnego zużywania lub marnotrawstwa tych energii organizm człowieka zasilany jest dodatkowo z kilku źródeł dostarczających energię:

Ciała subtelne

Ciała subtelne człowieka można określić jako pola energetyczne przenikające ciało fizyczne. Są one uporządkowane, układają się i lokalizują na różnych poziomach. Ciała te tak są w sobie osadzone, że przenikają się wzajemnie, im jest ono subtelniejsze, tym dalej wykracza w przestrzeń poza ciało fizyczne. Wpływają one na kształtowanie i zarządzanie całym życiem fizycznym, emocjonalnym, psychicznym i duchowym człowieka.

Obserwowane są jako mgliste świetliste powłoki. Poszczególne ciała energetyczne człowieka emitują słabe promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie widma widzialnego określane mianem aury oraz promieniowanie elektrostatyczne i magnetyczne.

W różnych okresach czasu różni badacze stworzyli teoretyczne modele, dzieląc je na siedem „ciał subtelnych".

Mają one określoną strukturę np. ciało emocjonalne sięga poza ciało eteryczne, obejmując także ciało fizyczne. Każde z tych pól z punktu widzenia obserwatora można uważać za poziom wyższych wibracji. Do obserwacji kolejnych pól energetycznych obserwator musi przestawiać swoje postrzeganie na coraz wyższe poziomy wibracji.

Powstawanie w ciele fizycznym zaburzeń i blokad w postaci bólów oraz zmian chorobowych jest następstwem hamowania ekspresji ciał wyższych, gdyż to co zostaje przetransformowane i odczytane, to z jakimi energiami się "łączymy" na poszczególnych poziomach, ma decydujący wpływ na nasze dalsze zdrowie i życie.

Diagnoza stref zaburzeń aury i czakr człowieka oraz wszystkich poziomów ciał energetycznych może mieć decydujący wpływ na zdrowie i los Człowieka.

Czakry

Wyraz czakra jest pochodzenia sanskryckiego i oznacza koło lub obracającą się tarczę. Starożytni jogini hinduscy podczas medytacji odkryli wiry energii wibrującej blisko ważnych centrów energetycznych ciała człowieka. Odkryli, że czakry stanowią miejsca centralne przepływów we wszystkich energetycznych ciałach człowieka. Czakry nieustannie wirują a otwarta powierzchnia ich wejścia pobierająca energię z zewnątrz zawsze faluje. Czakry pobierają energię z pola energii życia, w tradycji wschodniej określanego mianem prany albo chi a potem wypróżniają zużytą energię do otoczenia. Energie wchodzące do nich z zewnątrz rozprowadzają wewnątrz organizmu poprzez główne kanały energetyczne w ciele człowieka. Energia z czakr przepływa w górę i w dół tymi kanałami. Energia pobierana System czakri metabolizowana przez każdą czakrę jest przesyłana do odpowiednich części ciała.

Istnieje siedem odmian energii życia (prany, chi) i każda z nich jest obecna we wszystkich czakrach. W poszczególnych czakrach jedna odmiana energii zawsze ma wyraźną przewagę nad pozostałymi. Energia życia przenika do środka wiru każdej czakry z "innego wymiaru". Ze środka wiru czakr energia rozprzestrzenia się w postaci płatków przylegających do powierzchni ciała, które dzielą czakry na pewną liczbę wycinków, przypominających płatki kwiatu lotosu.

Energia prany wpływając do środka wiru czakry wywołuje lub wzbudza energię wtórną w płaszczyźnie płatków czakry. Te energie wtórne wirują dookoła czakry, przepływając nad i pod brzegami płatków, podobnie jak gałązki wikliny przebiegają na zmianę ponad i pod gałęziami wychodzącymi ze środka koszyka. Każda z tych wtórnych energii falujących dookoła czakry ma określoną dla danej czakry długość fali.

Czakry istnieją na każdym z siedmiu poziomów pól energetycznych ciał człowieka. Każda czakra ma połączenia z innymi czakrami ciał energetycznych. Czakry łączą ze sobą wszystkie znane siedem ciał, stanowią punkty połączenia, w których różne energie przepływają z jednego ciała do drugiego. Są także ściśle powiązane z władzami lub zmysłami poszcze­gólnych ciał.

Czakry są ośrodkami energetycznymi, a jednocześnie bramami między ciałem fizycznym a ciałami subtelnymi, przekształcają docierające do nich energie na wrażenia takie jak odczucia fizyczne, odczucia emocjonalne, odczucia mentalne, odczucia intuicyjne, odczucia duchowe itp.

Z obserwacji czakr u osób chorych wynika, że jeśli któraś z czakr jest uszkodzona lub zablokowana – to ciała energetyczne tracą swoje połączenia z ciałem fizycznym, czakry są odłączone i nie spełniają należycie swojej roli, nie biorą udziału w przepływie energii, pomiędzy poszcze­gól­nymi ciałami energetycznymi oraz do poszczególnych organów ciała fizycznego. Zakłócenia i blokady w przepływie energii przez czakry uniemożliwiają pozbycie się przez organizm chorej energii oraz uniemożliwiają dopływ energii z zewnątrz pozbawiając organizm człowieka możliwości doświad­cze­nia naturalnych połączeń z energią ziemi, przyrody, powietrza i kosmosu.

Można by wskazać związek czakr z gruczołami wydzielania wewnętrznego, splotami nerwowym i krwiobiegiem. Jeśli czakra przestaje działać prawidłowo, oznacza to, że organy ciała, które on zasila ulegną osłabieniu. Jeśli dysfunkcja czakry będzie się przedłużała, zaburzone zo­stanie prawidło­we funkcjonowanie danego or­ganu i organów sąsiednich. Cały obszar ciała zostanie osłabiony; zostaną również osłabione jego zdolności obronne. Efektem będzie choro­ba. Zrównoważone dzia­łanie czakr jest konieczne do zachowania zdrowia.

Przeprowadzając odpowiednie manipulacje energetyczne podczas praktyki uzdrowicielskiej w czakrach poszczególnych ciał energetycznych polegające na usunięciu blokad energetycznych i uwolnieniu zablokowanych tam energii wpływamy na poprawę stanu zdrowia pacjentów.

Po wprawnym przeprowadzeniu w/w manipulacji możemy oczekiwać całkowitego powrotu pacjentów do zdrowia fizycznego, psychicznego i duchowego.

Czakry zasilają energią każde z pól energii subtel­nych, zatem i ciało fizyczne. Ciała energetyczne połączone są z odpowiednimi czakrami, więc czakry i ciała subtelne są ze sobą w ścisłym związku. Każda czakra ma wpływ na stan fizyczny, emocjonalny, psychiczny i duchowy człowieka. Czakry przekazują energię pomiędzy poszczególnymi ciałami subtelnymi. Jeżeli nastąpi zablokowanie lub uszkodzenie którejś z czakr, następuje zniekształcenie lub zabloko­wanie strumienia przepływającej energii do różnych poziomów ciał subtelnych. Uzyskanie równowagi i płynnego przepływu energii może nastąpić w wyniku pracy oczyszczającej bioterapeuty lub za pomocą medytacji, kontemplacji, wizualizacji (pozytywnego myślenia), ćwiczeń, np. jogi, rytuałów tybetańskich itp.

Można zaobserwować, połączenie głównych czakr leżących w osi ciała z kręgosłupem, oraz połączenia wielu średnich i małych czakr z wszystkimi narządami ciała fizycznego.

Główne czakry przypominają wiry energii, o kształcie leja, którego punkty początkowe znajdują się przy krę­gosłupie a wylot wystaje ponad ciałem, kręgosłup wygląda jak centralny pień, z którego wyrastają na zewnątrz ciała kielichy czakr. Siedem głównych czakr jest zlokalizowanych w pobliżu głównych splotów nerwowych. Pierwsza główna czakra umiejscowiona jest u podstawy kręgosłupa – skierowana jest w dół, a czakry od drugiego do szóstego znajdują się z przodu i z tyłu ciała – skierowane są poziomo, siódma czakra umiejscowiona w okolicy szczytu głowy – skierowana jest w górę.

Czakry przyporządkowane są pewnym organom ciała fizycznego, które znajdują się najbliżej nich:

Dopływ siły życiowej do czakry lub jej przepływ przez nią nie jest całkiem odrębny i niezależny od rozwoju czakry. Energia pierwotna, prana (chi) oraz Kundalini przeważnie nie pozostają w bezpośrednim związku z życiem umysłowym i uczuciowym człowieka, lecz jedynie z jego stanem fizycznym.

Istnieją jednak inne energie wpływające do czakr, które można nazwać psychicznymi i duchowymi. Czakra u podstawy kręgosłupa oraz splotu słonecznego i śledzionowa są pozbawione tych energii, lecz czakra pępkowa i czakry wyższe stanowią wejście dla energii, które mają wpływ na wyższą świadomość człowieka.

Energia Kundalini (ogień wężowy)

Należy do Pierwotnej Energii Życia. Obie te energie działając wspólnie doprowadzają rozwijające się stworzenie do punktu, w którym może ono przyjąć płynącą falę energii życia.

Przynależy ona do podziemnego ognia, który stanowi uderzające przeciwieństwo prany, czyli energii życiowej. Prana przynależy do powietrza, światła i otwartej przestrzeni. Ogień idący z dołu jest o wiele bardziej materialny, podobnie jak ogień rozpalonego do czerwoności żelaza. Ta potężna energia wstępuje jakby coraz głębiej w materię, posuwa się powoli, lecz prze niepowstrzymanie naprzód, z nieugiętą pewnością.

Ośrodek śledziony

Ośrodek śledziony (jest czakrą średniej wielkości) ma sześć segmentów. Jego funkcją jest wchłanianie z atmosfery cząstek siły życiowej naładowanych praną, ich rozkładanie i rozdzielanie dla różnych części organizmu fizycznego.

W pierwszym etapie czakra śledziony wchłania cząsteczki siły życiowej, następnie zostają one rozbite na siedem składowych, z których każda jest naładowana jedną z siedmiu odmian prany. Później te składowe energii zostają pobierane przez krążące dookoła czakry siły wtórne.

Siedem odmian prany ma następujące barwy:

• fioletowa
• niebieska
• zielona
• żółta
• pomarańczowa
• ciemnoczerwona
• różowoczerwona

Każdy z sześciu segmentów czakry przechwytuje jedną odmianę prany i przesyła ją do innej potrzebującej czakry. Dotyczy to tylko sześciu odmian prany; siódmy rodzaj, zabarwiony na różowoczerwono, wpada w środek czakry śledziony, skąd zostaje rozprowadzony po całym systemie nerwowym.

Atomy zabarwione na różowo są tymi, które przedtem przyciągnęły do siebie sześć innych, aby utworzyć cząsteczkę siły życiowej. Atomy roznoszące zabarwioną na różowo pranę stanowią wyraźnie życie systemu nerwowego i tę właśnie odmianę prany człowiek może przekazywać drugiej osobie. Jeżeli nerwy nie otrzymają tej odmiany w dostatecznej ilości, stają się przewrażliwione i skłonne do podrażnienia. Chorego ogarnia niepokój i najmniejszy hałas lub dotknięcie jest dla niego męczarnią; jedyną ulgę przyniesie mu różowa prana, którą może otrzymać od zdrowego człowieka, drzewa lub z odpowiednio naenergetyzowanego kwarcu różowego.

Jakkolwiek istnieje siedem różnych rodzajów prany, to jednak wyróżniamy tylko pięć głównych strumieni, ponieważ po opuszczeniu czakry śledziony fioletowy i niebieski oraz pomarańczowy i ciemnoczerwony łączą się w jeden strumień:

Prana ożywia ciało eteryczne, a za jego pośrednictwem ciało fizyczne. Różne rodzaje atomów naładowanych praną są dostarczane do miejsc, w których występuje ich brak i tam zostają z niej rozładowane. Stopień zdrowia poszczególnych części ciała zależy w znacznej mierze od ilości dostarczanej prany i od jej równowagi w tej części ciała.

Muladhara
(mula=korzeń, adhara=podpora )
I czakra podstawowa

Umiejscowienie:

Jej centrum znajduje się u podstawy kręgosłupa (na kości ogonowej), jego cienki koniec dotyka stawu krzyżowo-ogonowego, wystaje z ciała w doł, w połowie odległości między organami płciowymi a odbytem.

Energetycznie:

Muladhara podzielona jest na cztery segmenty, przegrodzone wgłębieniami, które z wyglądu przypominają krzyż. W pełni rozbudzona i gotowa do działania czakra ma ognistą pomarańczowo-czerwoną barwę. Niezależnie od pomarańczowej i ciemnoczerwonej barwy do czakry dopływa także ciemnopurpurowa siła życiowa.

Energia Kundalini ma swoją siedzibę w ośrodku położonym u podstawy kręgosłupa. Człowiek, który przeprowadził zmianę kierunku promienia i skierował go do góry, wolny będzie od najpoważniejszych niebezpieczeństw związanych z pożądaniami. Wówczas pomarańczowo-czerwony promień przepływa wprost do ośrodka położonego u podstawy kręgosłupa, a następnie płynie do góry wewnętrznym kanałem w kręgosłupie aż do mózgu. Płomienny krzyż służy czasem za symbol ognia wężowego przebywającego w ośrodku u podstawy kręgosłupa.

Pomarańczowo­-czerwony promień kieruje się do organów rozrodczych, zasilając seksualną naturę człowieka; przenika do krwi i podtrzymuje ciepłotę ciała. Człowiek, który już zapanował nad swoimi popędami niższej natury, może doprowadzić do zmiany kierunku promienia; spowodować, że zamiast w dół – popłynie do góry, w stronę mózgu, gdzie wszystkie jego trzy składniki ulegają głębokiej zmianie. Wtedy barwa pomarańczowa przemienia się w żółtą o czystym odcieniu (podobnym do upierzenia piskląt) i wzmacnia zdolności intelektualne. Ciemnoczerwona staje się szkarłatna i potęguje zdolność do bezinteresownego uczucia. Ciemnopurpurowy przechodzi w blado­fioletowy, pobudzając duchową stronę człowieka.

Svadhisthana
( sva = to, co własne, dhisthana = jego obecne miejsce )
II czakra płciowa

Umiejscowienie:

Umiejscowiona jest tuż nad organami płciowymi, zaraz nad kością łonową. Jest to czakra najdalej wysunięta na zewnątrz ciała fizycznego. Jej wąski koniec dotyka środka kości krzyżowej. Ma dwa wyloty, z przodu i tyłu ciała.

Energetycznie:

Ze względu na bliskość Hara (ośrodek równowagi w ciele człowieka, odgrywa ona życiową funkcję w rozprzestrzenianiu energii życiowej po organizmie.

Manipura
(miasto klejnotów)
III czakra splotu słonecznego

Umiejscowienie:

Umiejscowiona w okolicy splotu słonecznego i żołądka, w dołku pomiędzy żebrami, na przedniej powierzchni aorty brzusznej.

Ma także dwa wyloty. Jego wąski koniec opiera się bezpośrednio o oś przeponową, pomiędzy dwunastym kręgiem piersiowym i pierwszym lędźwiowym.

Energetycznie:

Czakra otrzymuje siłę pierwotną promieniującą w dziesięciu kierunkach, ponieważ posiada dziesięć segmentów (zafalowań). Dominującym kolorem są różne odcienie żółtego z dużą domieszką czerwieni i zieleni.

Z czakry śledziony przybywa tu zielony promień, ogarniający jamę brzuszną – szczególnie wątrobę, nerki, jelita i organy trawienia choć ogniskuje się specjalnie w splocie słonecznym.

Anahata
(niepokonany)
IV czakra serca

Umiejscowienie:

Umiejscowiona jest w centrum klatki piersiowej na wysokości mostka między piersiami. Wąski koniec czakry dotyka piątego kręgu piersiowego – tylna czakra (z drugiej strony serca) wychodzi przy ósmym kręgu piersiowym kręgosłupa.

Energetycznie:

Ma dwanaście segmentów (kierunków) promieniowania. Od czakry śledziony otrzymuje świetliście złocisty promień z domieszką zielonego. Jeżeli jest on obfity i mocny, to serce działa energicznie i regularnie. Okrążając czakrę serca żółty promień przenika do krwi i dzięki temu zostaje rozprowadzony po całym ciele. Dociera on także do mózgu i nasyca go sobą, jakkolwiek kieruje się głównie w stronę kwiatu o dwunastu płatkach, który znajduje się w najwyższej, siódmej czakrze. Obdarza on mózg zdolnością filozoficznego i metafizycznego myślenia.

Vishuddha
(= czysty)
V czakra gardła

Umiejscowienie:

Jej wąski początek umiejscowiony jest w okolicy trzeciego kręgu szyjnego, wychodzi na zewnątrz z przodu przez gardło.

Przedni wylot ma zlokalizowany w przedniej części gardła, w środku krtani, w okolicy jabłka Adama, tylna czakra w okolicy podstawy karku.

Energetycznie:

Ma szesnaście segmentów. Jego zabarwienie zawiera dużą ilość błękitu.

Otrzymywany z czakry splotu promień błękitno-fioletowy, który następnie ulega rozszczepieniu: jasnobłękitny przenika i ożywia gardło, ciemnobłękitny i fioletowy kierują się do mózgu.

Jasny błękit obdarza zdrowiem okolice gardła. Ciemnoniebieski kolor zużywa się w niższych partiach środkowych części mózgu; fiolet zasila wyższe połacie i udziela szczególnej żywotności czakrze wierzchołka głowy, rozchodząc się głównie wzdłuż dziewięćset sześćdziesięciu segmentów, stanowiących zewnętrzną część tej czakry.

Promień niebieski z domieszką koloru żółtego (płynącego od czakry serca) stanowi podnietę dla zwykłej myśli. Przy niektórych formach chorób psychicznych dopływ żółtego i niebiesko-fioletowego jest prawie całkowicie zahamowany. Myśli i uczucia wysoce uduchowione zależą wybitnie od promienia fioletowego.

Adźna
(= dowództwo)
VI czakra - Ośrodek trzeciego oka

Umiejscowienie:

Jej wąski początek tkwi pośrodku czaszki w gruczole przysadki.

Jej wyloty znajdują się ponad ciałem na czole między brwiami (w okolicy „3-go oka”) i z tyłu głowy.

Energetycznie:

Ma dziewięćdziesiąt sześć segmentów, umieszczonych w dwóch polach dzielących ją na dwie równe części. W jednej z nich przeważa różowa barwa, chociaż zawiera dużą domieszkę koloru żółtego. W drugiej natomiast dominuje purpurowo-niebieska barwa.

Sahasrara
(wierzchołka głowy)
VII Czakra korony

Umiejscowienie:

Jego wąski początek umiejscowiony jest pośrodku szczytu głowy w gruczole szyszynki. Przedstawiany jako kwiat lotosu o 960 płatkach, który rozwija się ponad głową.

Energetycznie:

Ma dziewięćset sześćdziesiąt części, którymi promieniuje siła pierwotna. Ponadto w środkowej części ma rodzaj pomocniczego wiru o mniejszej aktywności, składającego się z dwunastu segmentów.

Jest to najwspanialsza czakra; w pełni rozbudzona wiruje z dużą prędkością i jaśnieje wieloma barwami. W środkowej części błyska bielą, a w jego sercu płoną złote blaski. Do zewnętrznej części dopływa fioletowy promień, przepływający przez ośrodek gardła, natomiast do części środkowej dociera złoty promień, przybywający z ośrodka serca.

*) u osób duchowo rozwiniętych zamiast do narządów płciowych biegnie przez kręgosłup do mózgu: pomarańczowy staje się żółty i ożywia intelekt, ciemnoczerwony staje się szkarłatno-purpurowy i pobudza uczciwość, ciemnopurpurowy staje się bladofioletowy i pobudza uduchowienie.

Aura

Otacza każde z ciał energetycznych. Po wyglądzie i kolorze aury można rozpoznać stan poszczególnych ciał energetycznych. Jeśli którekolwiek z nich zostaje uszkodzone, to prowadzi to do różnych deformacji w wyglądzie aury; ponadto zanieczyszczenie aury powoduje zapadanie na różne cierpienia i choroby fizyczne lub psychiczne. Przeprowadzając manipulacje w aurach poszczegól­nych ciał energetycznych możemy wpływać na poprawę stanu zdrowia pacjentów.

Aura składa się z trzech wyraźnych części:

• aura ciała eterycznego;
• aura wewnętrzna i aura zewnętrzna.

Aura ciała eterycznego przylega ściśle do konturów ciała i ma jego kształt. Jego szerokość jest wszędzie jednakowa i dochodzi do kilku milimetrów. Szerokość ta zmienia się w zależności od osoby, jak również u tej samej osoby w zależności od zmieniających się warunków. Aura ciała eterycznego jest całkowicie przezroczysta i wyraźnie pręgowana, a pomiędzy pręgami występują bardzo delikatne linie. Brak tych linii lub ich zmiany, pomagają w postawieniu diagnozy.

Aura wewnętrzna

Ma strukturę prążkowaną. Granice aury mają dobrze zarysowany ząbkowany brzeg. Aura wewnętrzna ma ziarnistą strukturę, ziarna są nadzwyczaj drobne i układają się w pręgi. Pręgi te są prostopadłe do powierzchni ciała i zgrupowane w równoległe do siebie wiązki. Wiązki są razem skupione, przez co nadają aurze ząbkowany zarys. Aura wewnętrzna stanowi najgęstszą część aury właściwej.

Aura wewnętrzna rozpoczyna się od zewnętrznego brzegu ciała eterycznego, choć czasem zdaje się dotykać samego ciała fizycznego. Zazwyczaj ma ona stałą grubość wynoszącą od pięciu do dziesięciu centymetrów, ale niekiedy jest nieco węższa wzdłuż kończyn. Jest stosunkowo szersza u dzieci niż u dorosłych.

W razie pogorszenia zdrowia pręgi są mniej wyraźne lub poplątane. U osób obdarzonych dobrym zdrowiem jest wyraźniej zaznaczona i szersza.

Miejscowe schorzenie może spowodować zanik prążków w aurze wewnętrznej, która wówczas staje się nieprzejrzysta i gęsta oraz zmienia barwę. Mogą również wystąpić w niej grube pasma, bardzo różne od cienkich prążków, charakterystycznych dla norma­l­nego stanu zdrowia; może wreszcie spowodować miejscowe braki aury wewnętrznej. Poważniejsze schorzenie ciała może sprawić, że aura wewnętrzna będzie z jednej strony ciała węższa niż z drugiej, równocześnie bowiem może ulec zmianie struktura aury wewnętrznej, a często i jej barwa.

W razie choroby pierwszym symptomem jest zmniejszanie się lub całkowity zanik prążków; równocześnie ziarnka stają się grubsze, co jest najwyraźniej skutkiem łączenia się mniejszych ziarenek. Zaburzeniom w aurze wewnętrznej towarzyszą zmiany w aurze zewnętrznej.

Aura zewnętrzna

Ma brzeg mglisty; ma strukturę mgławicową.

Rozpoczyna się na skraju aury wewnętrznej i wyka­zuje znaczną rozmaitość rozmiarów; po bokach i w tyle tułowia jej szerokość wynosi dziesięć do dwunastu centymetrów, a z przodu ciała nieco mniej. Rozciąga się równolegle do konturu ciała, choć niekiedy jest węższa na dole wzdłuż kończyn. Wokół ramion ma te same wymiary, co przy nogach, ale jest szersza dookoła rąk i często znacznie wystaje poza końce palców. Zarys aury stopniowo zanika w przestrzeni.

Aura dzieci jest proporcjonalnie szersza w stosunku do ich wymiarów niż u dorosłych. Dzieci, szczególnie chłopcy, mają aurę wewnętrzną prawie tak samo szeroką jak zewnętrzną, tak iż odróżnienie ich może sprawić trudność.

Aury dziewcząt i chłopców do dwunastu, trzynastu lat wyglądają podobnie, lecz dziewczęca jest delikat­niejsza. Począwszy od okresu dojrzewania w aurach obu płci zaczynają występować indywidualne różnice.

Aura kobieca zazwyczaj bywa szersza po bokach ciała, a jej maksymalna szerokość występuje w talii. Jest także szersza z tyłu.

Osoby obdarzone większą inteligencją z reguły mają większą aurę w okolicach głowy.

U osób utalentowanych niekiedy można dostrzec bardzo lekką mgiełkę, znacznie wystającą poza zewnętrzną aurę.

Plamy szarej barwy w niektórych miejscach wokół głowy oznaczają uszkodzenie niektórych części mózgu i pewien stopień upośledzenie umysłowego.

W różnych częściach ciała występują świetliste plamy, promienie lub prądy. Czasami zjawiają się i znikają raptownie, kiedy indziej trwają dłużej.

Trzy rodzaje strumieni występujące w aurze zewnętrznej:

1. Ukazują się w aurze strumienie lub jaśniejsze plamy od otaczającej je aury i całkowicie oddzielone od ciała, choć są położone całkiem blisko niego. Najczęściej mają wydłużoną postać, równoległą do ciała. Boki są wyraźnie zarysowane i zbiegają się dokładnie z brzegiem aury wewnętrznej, lecz ich końce są zazwyczaj skurczone i mniej świetliste.

2. Największą świetlistość wykazują zwykle strumienie wydobywające się z jednej części ciała i biegnące do innej, niezbyt odległej części. Można obserwować, jak biegną na przykład od tułowia ku ramionom lub, gdy ramię jest zgięte, od pachy do przegubu ręki.

   Jeśli bioterapeuta trzyma swoją rękę w pobliżu pacjenta, to wskutek działania jego biopola ich aury prawie zawsze stają się lokalnie jaśniejsze i niebawem wytwarza się ciągły strumień pomiędzy ręką a znajdującą się najbliżej, częścią ciała pacjenta. Tego rodzaju strumień tworzy się łatwiej pomiędzy wystającymi punktami ciała niż między płaszczyznami. W pewnym szczególnym przypadku strumień biegnący od ręki bioterapeuty do ręki pacjenta ma jasnożółtą barwę, zmieniającą się w przejrzysty rubinowy kolor.

3. Promienie biegnące pod kątem prostym do powierzchni ciała, są bardziej świetliste od aury zewnętrznej i sięgają równie daleko lub nawet dalej niż ona. Brzegi promieni są zazwyczaj – choć nie zawsze – równoległe; rzadkością jest układ wachlarzowaty. Końce są spiczaste i rozpływają się, zwłaszcza gdy wydobywają się z końców palców.

Zmiany w aurach w wyniku choroby

Przy histerii aura zewnętrzna jest szersza po obu stronach tułowia; jej szerokość zmniejsza się nagle w pobliżu łona, występuje też wypukłość w okolicach lędźwiowych.

Przy epilepsji jedna strona tak wewnętrznej, jak i zewnętrznej aury jest zwykle na całej długości skurczona; aura wewnętrzna staje się bardziej nieprzejrzysta, jej struktura grubsza, a prążki zmniejszają się lub znikają. Kolor aury jest wtedy zwykle szary.

Skurczenie się aury wewnętrznej jest niewątpliwym symptomem poważnej choroby. Niekiedy daje się zauważyć jej całkowite rozdarcie.

Aura wewnętrzna nie zmienia w większym stopniu swego kształtu ani wielkości, za to jej struktura może ulegać znacznym zmianom.

Aura zewnętrzna natomiast zmienia się częściej i widoczniej w zakresie swojego kształtu i wielkości, lecz prawie niedostrzegalnie w swojej gęstości.

Barwa aury zewnętrznej zmienia się głównie w zakresie od fioletowej do szarej i zależy bardziej od temperamentu i zdolności umysłowych niż od zmian w zdrowiu ciała. Im większa jest energia umysłu, tym błękitniejsza staje się aura; brak energii mentalnej wyraża się w aurze w kolorze szarym.

Wysiłkiem woli można nie tylko wysyłać promienie z różnych części ciała, lecz również spowodować zmianę barwy tego promienia lub części aury. W ten sposób można wytworzyć czerwoną, żółtą i niebieską barwę; najłatwiej jest wytworzyć kolor niebieski, a najtrudniej żółty.

Prążki w aurze wewnętrznej są wyraźnie tym samym, co aura zdrowia.

Cząsteczki roznoszące w organizmie różową pranę w miarę przepływu wzdłuż nerwów stopniowo bledną, dzieląc się z nimi swoją energetyczną zawartością. Wreszcie zostają wydalone z ciała przez pory skóry (jak i innymi drogami) tworząc to, co nazy­wamy aurą zdrowia – biało-błękitną emanację. Bardzo zdrowy człowiek posiada nadmiar cząsteczek naładowanych praną, co znacznie przewyższa jego potrzeby. Nie wykorzystane cząstki są także wydalane z ciała, razem z cząsteczkami pozbawionymi prany. Taki człowiek jest źródłem zdrowia i siły dla swojego otoczenia; stale – choć nieświadomie – rozdaje on swoją siłę życiową każdemu, kto znajdzie się blisko niego. Oddziaływanie to może być wzmożone metodami bioterapeutycznymi.

Wraz z cząsteczkami, o których była mowa wcześniej, z ludzkiego organizmu są wydalane także toksyny oraz drobne cząstki stałej materii fizycznej – czy to w czasie pocenia się, czy w jakikolwiek inny sposób - w postaci lekkiej, szarawej mgły; wiele z nich ma formę krystaliczną i geometryczne kształty. Najczęściej spotyka się cząstki zwykłej soli (chlorku sodu), przyjmujące formę sześcianów.

Bywa także i odwrotna sytuacja – są ludzie, którzy z różnych powodów nie potrafią przyswoić sobie wystarczającej ilości prany i często nieświadomie, działają jak "wampiry". Ich organizm fizyczny czerpie siłę życiową od każdej "podatnej" osoby, która znajduje się w pobliżu. Tym tłumaczy się w znacznej mierze uczucie wyczerpania czy znużenia, jakiego doznaje się po dłuższym pobycie w pobliżu osoby o takich skłonnościach.

Przy dobrym stanie zdrowia cząstki są wydalane przez pory skóry na zewnątrz organizmu fizycznego po liniach prostych wzdłuż prążków aury wewnętrznej. Dopóki linie są proste i mocne, organizm jest zabezpieczony przed szkodliwymi wpływami natury fizycznej; wszelkie szkodliwe cząsteczki w tym i zarazki są odrzucane na zewnątrz z prądem siły pranicznej. Brak odpowiedniej ilości prany, co jest jednoznaczne ze zmniejszeniem ilości wydalanej prany, sprawia, że linie aury zdrowia opadają, stają się chwiejne i bezwładne, często zaplątują się. W takiej sytuacji system obrony ulega osłabieniu, wzrasta podatność na zachorowanie, ponieważ szkodliwe cząsteczki i wszelkie zarazki bardzo łatwo dostają się z powrotem do organizmu.

U osób alergicznych obserwuje się splątanie tych linii w rejonie gardła i oskrzeli - np. przy ataku astmy 1-minutowy zabieg rozplątania tych linii przynosi wyraźną ulgę.

Świat roślinny także wchłania siłę życiową, ale wykorzystuje tylko małą jej część. Wiele drzew, zwłaszcza sosna i brzoza, czerpie z cząsteczek siły życiowej prawie te same składniki, co wyższa część ciała eterycznego człowieka, ale odrzuca nadmiar atomów naładowanych różową praną, która nie jest im wcale potrzebna. Dlatego też sąsiedztwo takich drzew jest korzystne dla osób wyczerpanych nerwowo. Aura zdrowia, utworzona przez te odrzu­cone cząsteczki, spełnia nader pożyteczną rolę, gdyż koi układ nerwowy człowieka i chroni przed zarazkami chorobowymi.

Materia eteryczna i prana poddają się ludzkiej woli. Jest więc możliwość obrony przed wrogimi wpływami przez zatrzymanie – wysiłkiem woli promieniowania siły życiowej na zewnętrznej granicy aury zdrowia i przekształcenie jej w obronną tarczę lub ochronną powłokę. Zabezpiecza to przed zarazkami chorobowymi i wysysaniem siły życiowej przez wampiry energetyczne. Dalszy wysiłek woli wystarczy do stworzenia powłoki nieprzenikliwej także dla niepożądanych wpływów astralnych i mentalnych.

Można też dostrzec, z większym trudem, aurę eteryczną otaczającą bieguny magnesów, wokół niektórych kryształów, wokół biegunów baterii, a nawet wokół przewodów elektrycznych, przez które płynie prąd.

Kolory Aury

Czarny

• Występowanie w aurze: w aurze w postaci pasm i plamek, w uszkodzonych organach, w sercu przed zawałem.

• Znaczenie w aurze: zabrudza inne kolory, oznacza brak innych kolorów

• Przeciwwskazania: czarnych materiałów nie stosować na co dzień, gdyż nie dopuszczają innych promieniowań.

• Kamienie - Obsydian śnieżny, Onyks czarny, Chalcedon czarny

Czerwony

• Występowanie w aurze: na poziomie stóp, na poziomie kolan, na poziomie podstawy kręgosłupa. Każda czakra zawiera w centrum kolor czerwony.

• Znaczenie w aurze: czerwień „rubinowa” - siła fizyczna; czerwień z czarnym - agresja; brak koloru - przy niedoborze koloru czerwonego bić dłonią (ułożoną w "daszek-piramidkę" - w celu wytworzenia poduszki powietrznej) w czakrze podstawy kręgosłupa lub w okolice kości ogonowej; AIDS - powoduje zanik koloru czerwonego, jeśli zanik czerwieni nastąpił już w kolanach to są małe szanse na wyleczenie.

• Regulacja: znak [ pole czarne promieniuje kolorem czerwonym; pole białe promieniuje kolorem złocistym

• Zastosowanie: przy katarze, przeziębieniach, dreszczach.

• Przeciwwskazania: przy nadciśnieniu, wysokiej temperaturze ciała, zaburzeniach psychicznych, przy raku, dla sangwiników i choleryków.

• Kamienie: Rubin, Granat, Hematyt

• Metale: Żelazo, złoto, miedź

Pomarańczowy

• Występowanie w aurze: na poziomie dolnej części brzucha.

• Znaczenie w aurze: oranż przyciemniony - rozdrażnienie

• Właściwości: kreski pomarańczowe w aurze wokół głowy dają siłę, pasy lub plamy zapowiadają tworzenie się stanów zapalnych, brak koloru występuje przy zaburzeniach seksualnych, nadmiar koloru podnosi napięcie seksualne.

• Regulacja: opalać się od 5 do 8 rano, naświetlać słońcem dolną część brzucha od pępka do pachwin, przy zaburzeniach seksualnych nosić pomarańczową bieliznę.

• Zastosowanie: kolor wzmacniający ciało (przeciwzmęczeniowy), regeneruje kości, stosować przy niedomaganiach płuc, tarczycy, przy anginie i przeziębieniu stosować na przemian niebieski i pomarańcz.

• Kamienie: Karneol, agat, Topaz - oczyszcza krew, uspokaja skórne schorzenia); Koral - stymuluje krew, pomaga kobietom ciężarnym i dzieciom, doskonały dla młodych kobiet; oczyszcza krew, przy pracy na komputerze, TV

• Metale: Żelazo, nikiel, złoto, miedź.

Żółty

• Występowanie w aurze: na poziomie splotu słonecznego.

• Brak koloru: w aurze wskazuje na zaburzenia: żołądka, woreczka żółciowego, wątroby, na pasożyty jelitowe.

• Regulacja: opalać się od 5 do 8-9 rano, naświetlać słońcem brzuch od splotu słonecznego do pępka.

• Zastosowanie: stymuluje napięcie mięśni, stymuluje układ nerwowy i mózg, potrzebny do koncentracji ( przy nauce stosować żółty abażur, lampkę, na egzaminach używać żółty długopis, maskotkę).

• Przeciwwskazania: nie stosować przy alkoholizmie, podnieceniu umysłowym (na naradach).

• Kamienie: Cytryn, Jaspis żółty - na talizmany i amulety; uczy dobroci.

• Metale: Złoto, miedź.

Zieleń

• Występowanie w aurze: na poziomie klatki piersiowej

• Właściwości: równoważy pracę serca, harmonizuje połączenia pomiędzy wszystkimi ciała­mi fizycznym, eterycznym, astralnym, mentalnym, itd.)

• Regulacja: najpierw zrównoważyć nadmiar lub niedomiar zieleni, później regulować inne kolory. Nie stosować oddziaływania zielenią zbyt długo!

• Zastosowanie: zieleń „bilardowa” i „morska” obniża ciśnienie, zieleń „soczysta” uspokaja układ nerwowy.

• Wizualizacja: wyobrażać sobie soczystą, czystą trawę.

• Kamienie: Malachit, Jadeit, Kwarc różowy, Diament jest odwrotnością serca

Niebieski Błękit

• Występowanie w aurze: Na poziomie gardła. Powstaje z równej części zieleni i fioletu.

• Zastosowanie: czyści krew, przy schorzeniach reumatycznych, przy infekcjach - najlepiej stosować błękitną żarówkę, przy bólu głowy i zębów., przy wypadaniu włosów., przy anginie i przeziębieniu stosować na przemian kolor niebieski i pomarańczowy, redukuje temperaturę ( przy wysokiej temperaturze stosować okłady ręcznikiem biało-niebieskim).

• Przeciwwskazania: przy zziębnięciu, przy reumatyzmie spowodowanym zimnem, zaparciach.

• Zioła: Pokrzywa

• Kamienie: Turkus - łagodzi lęk wysokości,

• Metale: Srebro, platyna.

• Występowanie w aurze: Na poziomie 6 czakra - trzeciego oka.

• Właściwości: Pobudza 6 czakrę, pobudza do życia ciało astralne.

• Zastosowanie: Wzmacnia słuch, powonienie, smak, wzrok; znieczula ból potylicy; wspomaga przy leczeniu bezpłodności.

• Kamienie: Lapis-Lazuryt - przy bólu głowy

• Metale: Miedź, Platyna, Srebro - w zależności od próby.

Fiolet

• Występowanie w aurze: na poziomie 7 czakry.

• Znaczenie w aurze: fiolet szary - nowotwór

• Zastosowanie: uspokaja serce, czyści i ociepla krew, stymuluje leukocyty, usuwa toksyny, stymuluje śledzionę ( stosować razem z czerwonym), przy trzustce, bólach kolan, przy utracie włosów: na skórę w miejscach jeszcze owłosionych działać kolorem niebieskim i fioletowym, na czakrę działać kolorem fioletowym.

• Kamienie: Ametyst - przy bólu stawów, do polepszenia smaku wina.

• Metale: Złoto, trochę miedź

Biały

• Występowanie w aurze: przekazywany przez nas w trakcie terapii (sesji uzdrawiającej),

• Znaczenie w aurze: świadczy o tarczy ochronnej

Szary

• Występowanie w aurze: występuje w aurze pod wpływem cieków lub promieniowania urządzeń elektronicznych.

• Znaczenie w aurze: zielony zgniły - rak

• Przeciwwskazania: powoduje jątrzenie się ran

Ciało eteryczne

Najbliższe fizycznemu ciało eteryczne działa jak najważniejszy pomost łączący dwa różne poziomy istnienia człowieka: fizyczny i energetyczny.

Funkcje ciała eterycznego:

• Ciało eteryczne utrzymuje stały związek komórek fizycznych ze sobą.
• Chroni przed rozkładem ciała fizycznego.
• Stymuluje odpowiedni kierunek i kształt regeneracji tkanek organizmu fizycznego.
• Niektóre szkoły uważają, że jest to zasadniczy wzorzec sił, według którego budowane są poszcze­gólne narządy, tkanki i komórki ciała fizycznego.
• Zarządza dostarczaniem energii do ciała fizycznego, wchłania energię życiową (czyli pranę, chi) a następnie rozprowadza ją po całym ciele fizycznym.
• Jest pośrednikiem lub pomostem pomiędzy ciałem fizycznym a ciałem emocjonalnym i astralnym i przekazuje tym ciałom świadomość zmysłowych kontaktów, jak również doprowadza do mózgu fizycznego i systemu nerwowego świadomość z pozio­mów emocjonalnego, astralnego i wyższego.
• Inne funkcje – które za pomocą naszych ograniczonych zmysłów można poznać jedynie w niewielkim stopniu.

Nad tym ciałem pracują bioenergoterapeuci i uzdrowiciele.

Ciało eteryczne przenika ciało fizyczne i jest pierwszym, które można nauczyć się dostrzegać – jako mglistą bryłę sięgającą poza granice ciała fizycznego. Ma barwę szarofioletową lub szaroniebieską o bladym odcieniu, słabo świecącą.

Zewnętrzna powierzchnia ciała eterycznego ma postać mglistej, przejrzystej, słabo świetlistej białawej lub fioletowo-białej powłoki w bliskiej odległości nad ciałem fizycznym. (1cm¸3cm).

Jest ono fotografowane techniką kirlianowską.

Ciało eteryczne pozostaje w szczególnym związku z leczeniem bioterapią. Jest niezbędne do życia ciała fizycznego i ściśle związane z fizycznym zdrowiem organizmu. Posiada własne czakry, z których każda ma do spełnienia swoją własną funkcję. Ciało eteryczne odgrywa doniosłą rolę w ukonstytuowaniu ciała fizycznego. Podobnie jak ciało fizyczne, umiera i rozpada się.

Każda cząstka ciała fizycznego (płynna, stała, gazowa) jest otoczona powłoką eteryczną. To właśnie powoduje, że ciało eteryczne jest dokładną reprodukcją ciała fizycznego i "wystaje" poza jego powierzchnię na odległość kilku milimetrów.

Inaczej jest z aurą eteryczną lub – jak się ją często nazywa – aurą zdrowia, która sięga kilkunastu centymetrów od ciała. Zmiany zachodzące w jakości ciała fizycznego i eterycznego są równoczesne. I tak, osoba dbająca o czystość ciała fizycznego niejako automatycznie oczyszcza i wysubtelnia jego eteryczny odpowiednik.

Ciało eteryczne dysponuje "świadomością" rozproszoną po wszystkich cząsteczkach ciała fizycznego, jest ono wyłącznie przewodnikiem energii życiowej, a nie świadomości umysłu, i z tego powodu nie może bez szkody dla zdrowia organizmu oddzielić się od cięższych fizycznych cząsteczek ciała, któremu przekazuje energię życiową.

Ciało eteryczne może się odłączyć od swego fizycznego odpowiednika wskutek wypadku lub śmierci, po użyciu środków narkotycznych i drogą hipnozy. Ponieważ stanowi ono połączenie pomiędzy mózgiem a wyższą świadomością, to następstwem oddzielenia pod wpływem w/w środków jest czasowa utrata wrażliwości na ból. Do prawie całkowitego odłączenia się ciała eterycznego od ciała fizycznego może się przyczynić także silne podniecenie nerwowe. W takim wypadku dochodzi do znacznego obniżenia świadomości, czyli tzw. transu.

Związek pomiędzy ciałem fizycznym i eterycznym jest tak ścisły, że uszkodzenie jednego w pewnych okolicznościach powoduje analogiczne uszkodzenie drugiego.

Materia ciała eterycznego, mimo iż niewidoczna dla zwykłego wzroku, jest czysto fizyczna i reaguje na zimno, ciepło i bardzo mocne kwasy.

Bóle fantomowe - ludzie, którzy z powodu amputacji utracili którąś z kończyn, często odczuwają ból w miejscu, w którym kończyna dawniej się znajdowała. Przyczyną tego jest fakt, iż eteryczna część danej kończyny, która została fizycznie amputowana, nie została usunięta razem ze stałą częścią fizyczną. Dlatego też odpowiedni bodziec może obudzić w tym członie wrażenia, które następnie są przekazywane świadomości. 

Czakry Ciała Eterycznego

Czakry ciała eterycznego są rozmieszczone na powierzchni powłoki eterycznej. Wyczuwane są jako wyraźne lejkowate obniżenie na powierzchni ciała eterycznego. Postrzegane z boku nieznacznie ponad ciałem fizycznym, dostrzegane są jako wiry, trąby lub wydłużone kielichy wystające nad powierzchnię około 3¸5 cm. Wszystkie czakry powinny kręcić się dosyć szybko i równomiernie. Każda czakra ciała eterycznego ma określony kierunek obrotu, a także siłę (moc) promieniowania. Kolejno obracają się w inną stronę, w zależności od polaryzacji ciała:

• polaryzacja męska:
  - czakry 1-3-5-7 w prawo
  - czakry 2-4-6 w lewo
• polaryzacja żeńska:
  - czakry 1-3-5-7 w lewo
  - czakry 2-4-6 w prawo

W wyższych ciałach w/w polaryzacja nie występuje.

Z przodu czakry dostrzegane są jako koła ciemno świecące, jeśli są zablokowane i zanieczysz­czone, oraz jasno świecące, błyskające i pulsujące, jeśli są oczyszczone i zaktywizowane.

Energie przepływające przez czakry mają istotne znaczenie dla życia i funkcjonowania ciała eteryczne­go. Stopień rozwoju tych ośrodków energii jest różny u poszczególnych osób. Świetlistość słabo rozwiniętych czakr jest znikoma, cząsteczki eterycz­ne poruszają się w nich leniwie; powstały wir jest wystarczający jedynie do przepływu energii i nie pozwala na nic więcej.

Czakry rozwinięte jarzą się i tętnią energią, jaśniejąc żywym blaskiem jak małe słońca.

Wielkość czakr ciała eterycznego bywa różna:

• czakry główne mają średnicę kielicha od 5 do 20cm;
• średnie do 5 cm;
• małe o średnicy monety.

Średnie i małe czakry odpowiadają wielu punktom akupunkturowym w medycynie chińskiej.

U nowo narodzonych niemowląt czakry są małymi kółkami, twardymi krążkami, słabo świecącymi i ledwie się poruszającymi.

U uzdrowiciela, wchodzącego podczas sesji uzdrawiającej w odmienny stan świadomości, czakra 3-oka i czakra korony zwiększają niemal dwukrotnie swoje wymiary a średnica pionowego kanału energetyczne­go (nad głową), która ma przekrój na ogół mniej więcej dwa i pół centymetra, może się zwięk­szyć nawet do piętnastu centymetrów.

Dźwięki harmoniczne aktywują czakry i stabilizują ich energię. Głośne dźwięki nieharmoniczne i hałas zakłócają pracę czakr, efekt ten kumuluje się.

Czakry eteryczne spełniają dwie zasadnicze funkcje:

• wchłaniają i rozprowadzają siłę życiową (pranę, chi) w ciele eterycznym, a tym samym w ciele fizycznym;
• doprowadzają do świadomości fizycznej wszystko to, co znajduje się w odpowiednich ośrodkach wyższych poziomów emocjonalnego, astralnego i mentalnego.

Niedostateczny rozwój ośrodków eterycznych sprawia, że np. fizyczna pamięć mózgu jest pozba­wio­na doświadczeń astralnych w czasie snu. Wiele osób prowadzi czynne życie w świecie astralnym. Jednak po powrocie do uśpionego ciała fizycznego, w ich mózgu pozostaje zaledwie znikoma ilość wrażeń z życia astralnego. Powodem takiego stanu jest brak niezbędnego pomostu łączącego ciało astralne z eterycznym. Pełna i nieprzerwana pamięć przeżyć w świecie astralnym pozostaje wówczas, gdy ośrodki eteryczne osiągają pełny rozwój.

Wydaje się, że nie ma żadnego związku pomiędzy aktywnością czakr eterycznych, a właści­woś­ciami moralnymi człowieka; oba procesy toczą się niezależnie od siebie.

Muladhara - czakra podstawowa

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym „świeci” ognistą czerwienią i jest związany z ziemią - przez niego wpływa do naszego organizmu energia pochodząca z ziemi. Czakra działa jak pompa energetyczna, pomagając energii "wspinać się" w górę wzdłuż kręgosłupa (centralnego kanału energetycznego).

Fizjologicznie:

• Odpowiada za procesy wydzielania i trawienia pokarmu, czynności nerek.
• Daje energię kręgosłupowi, gruczołom nadnercza i nerkom.
• Odpowiada za zmysł kinestetyczny (poczucie pozycji ciała), proprio-ceptywny (poczucie ruchu), zmysł dotyku oraz zmysł węchu.

Svadhisthana - czakra płciowa

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym promieniuje kolorem pomarańczowym.
• Rolą tej czakry jest pobieranie z zewnątrz energii (związanej z żywiołem wody) i przetwarzanie jej na energię życiową.

Fizjologicznie:

• Związany jest z ilością energii seksualnej.
• Odpowiada za siłę rozrodczą i potencję, częściowo za układ trawienny i pracę nerek.
• Przekazuje organom seksualnym i systemowi immunologi­cznemu sporą dawkę energii.
• Czakrze tej przypisuje się zmysł smaku.
• Kolor tej czakry przebarwiony jest na brązowo, gdy ktoś współżyje płciowo z partnerem bez błogosławieństwa religijnego. Jeśli dopuszcza się zdrady małżeńskiej – zabarwia się na czerwono. Gdy zdarza się to z różnymi partnerami na czerni powstaje zielonkawy odcień.

Manipura - Czakra splotu słonecznego

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym promieniuje słonecznym, żółtym światłem. Teksty tantryczne wiążą ją z żywiołem ognia - chłonie z otoczenia energie związane z żywiołem ognia.

Fizjologicznie:

• Odpowiada za wchłanianie pokarmu i trawienie.
• Dostarcza energii organom umiejscowionym w tym rejonie cia­ła — żołądkowi, wątrobie, woreczkowi żółciowe­mu, trzustce, śledzionie i systemowi nerwowe­mu.
• Związany jest ze zmysłem wzroku.

Anahata - Czakra serca

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym promieniuje jasnym kolorem pięknej szmaragdowej zieleni.
• Wiąże się z żywiołem powietrza.

Fizjologicznie:

• Kolor zielony jest kolorem neutralizującym, czyli nie grzeje i nie ziębi, lecz harmonizuje i ma dobroczynny wpływ na pracę serca.
• Czakra ta odpowiada, za krążenie i równowagę, do­starcza energię sercu, systemowi krążenia, gra­sicy, nerwowi błędnemu i górnej części pleców.
• Wiąże się z uzdrawianiem, a także z systemem immunologicznym (w jej pobliżu znajduje się grasica) oraz ze zmysłem dotyku.

Vishuddha - Czakra krtani, gardła

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym promieniuje kolorem niebieskim.
• Jest najsilniejszą czakrą - wygasa jako ostatnia przy odejściu ze świata materialnego.
• Ma energetyczne powiązanie z gruczołem tarczycy.

Fizjologicznie:

• Rządzi obszarem ciała fizycznego od środka nosa do obojczyków.
• Czakra ta przekazuje energię do tarczycy, oskrzeli, płuc i przewodu pokarmowego.
• Odpowiedzial­ny jest za mowę, funkcję gardła i krtani, za zmysły słuchu, smaku i węchu.
• Wiąże się z dźwiękiem.
• Wibracje przechodzące przez gardło mają niebagatelny wpływ na wibrację całego organizmu.
• Przykładem pozytywnym może być śmiech, śpiew, mantry, ciepłe słowa, a negatywnym – krzyk, agresja słowna, jako sposób pozbycia się stresu.

Adźnia - Ośrodek trzeciego oka

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym promieniuje kolorem indygo, u rozwiniętych ludzi graniczy on z fioletem.
• Jest głównym ośrodkiem, w którym spotykają się różne rodzaje energii i gdzie są rozdzielane.

Fizjologicznie:

• Sprawuje kontrolę nad widzeniem.
• Jego obudzenie doprowadza do równowagi energe­tycznej, (zrównoważenia elementów yin i yang).
• Nowotwór - rozszarpuje, rozdziera czakre, resztki czakry ledwo się kręcą..
• Operacja chirurgiczna - przecina czasami aurę i połączenia czakry ciała eterycznego z czakrami ciał wyższych.

Sahasrara - Czakra korony

Energetycznie:

• Na poziomie eterycznym jego kolor to fiolet.
• Jest najwyższą czakrą, którą można obudzić.
• Prawdopodobnie odgrywa bardzo ważną rolę w uzupełnianiu i równoważeniu energii ludzkiej z energią z zewnątrz (makrokosmosu).
• Równowaga i uzupełnienie to następuje też między innymi w trakcie stosunku seksualnego (w czasie orgazmu).

Fizjologicznie:

• Czakra ta wprowadza energię do górnej części mózgu i prawego oka.

 AURA ciała eterycznego

Aura ciała eterycznego przylega ściśle do konturów ciała i ma jego kształt. Jego szerokość jest wszędzie jednakowa i dochodzi do kilku milimetrów. Szerokość ta zmienia się w zależności od osoby, jak również u tej samej osoby w zależności od zmieniających się warunków. Aura ciała eterycznego jest całkowicie przezroczysta i wyraźnie pręgowana, a pomiędzy pręgami występują bardzo delikatne linie. Brak tych linii lub ich zmiany, pomagają w postawieniu diagnozy.

Ciało astralne

Jest to jakby siatka energetyczna, która przenikała ciało fizyczne, związana jest całą gamą uzależnień od ciała emocjonalnego. Surowcem ciała astralnego jest umysł, a ściślej mówiąc wyobraźnia. Ciało astralne jest ekranem, na którym uwidaczniają swoją obecność wszystkie emocjonalne pragnienia: wszelkie tęsknoty, cierpienia, smutek, niespełnienia, ból, samotność, żal, namiętności, złość i agresja.

Ciało astralne jest delikatniejsze od ciała emocjo­nalnego, można w nim podróżować, doświadczać wra­żeń pozazmysłowych wyłącznie za pomocą energii myśli.

To taka nasza niższa dusza, która po śmierci umiera, ale dużo później, czasem po wielu latach od śmierci fizycznej. Bywa, że w chwili śmierci, która była np. gwałtowna, lub tragiczna, albo obciążona znaczącym cierpieniem, albo, gdy umierający bardzo chciał żyć, jego ciało astralne nie chce się rozproszyć, lecz zaczyna funkcjonować niejako równolegle. Jeżeli zmarły był przywiązany do domu, lub kogoś bliskiego, wtedy zaczyna taki dom lub jego mieszkańców nawiedzać, jakby nie mając świadomości, że nie żyje. Ale nawiedza ten dom nie on jako taki, tylko ta właśnie powłoka energetyczna, zwana ciałem astralnym.

Poziomu ciała astralnego doświadczamy podczas ćwiczeń OBE, a w naturalny sposób wychodzimy zawsze podczas snu — mamy wtedy możliwość innego spojrzenia na nurtujące nas sprawy proble­matyczne, otrzymujemy odpowiedzi na zadane wcześniej tematy, uzyskujemy wskazówki, w jaki sposób wyleczyć daną osobę, jak jej pomóc.

Cząsteczki ciała astralnego znajdują się w ciągłym ruchu, pędząc i wirując jak cząstki wrzącej wody. To powoduje, że nie ma cząsteczek stale pozosta­jących w czakrze. Wręcz przeciwnie, wszystkie czą­ste­czki ciała astralnego stale przepływają przez każdą czakrę. Jednocześnie każda czakra ma za zadanie obudzić w cząstkach przez nią przechodzą­cych określone zdolności reagowania: jedna z nich budzi zdolność widzenia, druga zdolność słyszenia itd.

To jest przyczyną, dla której żaden z astralnych zmysłów nie jest zlokalizowany ani ograniczony do jakieś określonej części ciała astralnego. To raczej ogół cząstek ciała astralnego ma zdolność reagowania na działające bodźce. Z tego też powodu człowiek, który rozwinął w sobie wzrok astralny i pragnie coś widzieć, posługuje się dowolną częścią ciała astral­nego, dzięki czemu może zobaczyć każdy przedmiot równie dobrze przed sobą, jak i poza, ponad i pod sobą, a także z boku. Podobnie rzecz się ma z innymi zmysłami. Krótko mówiąc, astralne zmysły działają jednakowo we wszystkich częściach ciała.

Nie jest łatwo przedstawić odpowiednik mowy służący do przekazywania myśli w świecie astralnym. Językiem astralnego świata jest przekaz myślowy, dokonywany w pewien określony sposób.

W świecie mentalnym myśl przechodzi od umysłu do umysłu bez pośrednictwa słów w jakiejkolwiek formie. Natomiast porozumiewanie się w świecie astralnym jest czymś pośrednim pomiędzy przekazy­waniem myśli świata mentalnego a konkretną mową w świecie fizycznym i wymaga formułowania myśli w słowach. Toteż do wymiany myśli niezbędne jest, aby obie strony miały wspólny język.

Czakry Astralne

Chociaż każda czakra ma swój odpowiednik w ciele astralnym, to jednak ośrodki astralne jako wiry czterowymiarowe rozciągają się w całkiem odmiennym kierunku i wskutek tego wcale nie pokrywają się z ośrodkami eterycznymi, jakkolwiek zawsze mają część wspólną. Podczas gdy ośrodki eteryczne zawsze znajdują się na powierzchni ciała eterycznego, ośrodki astralne zazwyczaj mieszczą się w ich wnętrzu.

Muladhara - Czakra podstawowa

Jest siedzibą energii Kundalini – energii, która istnieje we wszystkich sferach bytu i dzięki której mogą być pobudzone wszystkie pozostałe czakry. Początkowo ciało astralne jest prawie bezwładną masą, a jego świadomość pozostaje bardzo mglista. Pierwszym wydarzeniem jest dla niego obudzenie Kundalini na poziomie astralnym.

Łączy wstęgą energetyczną ośrodek pępka i ośrodek 3-oka.

Svadhisthana - Czakra płciowa

Po przebudzeniu się w pierwszej czakrze energia Kundalini przechodzi do tej czakry, ożywiając ją oraz budząc w ten sposób wrażliwość na wszelkiego rodzaju oddziaływania.

Kiedy ten ośrodek zaczyna prawidłowo działać, człowiek jest świadomy wpływów emocjonalnych i astralnych w ciele fizycznym; odczuwa – co prawda w dość mglisty jeszcze sposób wrogość i życzliwość, czuje, że pewne miejsca są przyjemne, a inne nieprzyjemne, choć nie wie, co jest tego przyczyną.

Poprzez tą czakrę kobiety mogą „zauroczyć” partnera oplatając go „wstęgami energii” na kształt rozwijających się liści paproci.

Ośrodek pępka

Odpowiada za emocjonalne więzi z matką. Każde dziecko połączone jest sznurem energetycznym z matką, dzięki temu sznurowi matka wyczuwa potrzeby dziecka. Sznur ten zanika w wieku 12-14 lat, gdy dziecko zaczyna się usamodzielniać. Zdarzają się przypadki utrzymywania tego sznura dłużej (na siłę) pomiędzy matką a dzieckiem ze szkodą dla samodzielnego rozwoju dziecka.

Łączy wstęgą energetyczną ośrodek pępka i ośrodek 3-oka.

Ośrodek śledziony

Energia Kundalini za pośrednictwem czakry śledziony ożywia całe ciało astralne, ponieważ do funkcji tej czakry należy wchłanianie prany, czyli siły życiowej istniejącej we wszystkich sferach bytu.

Ośrodek astralny odpowiadający śledzionie spełnia także funkcję zaopatrywania ciała astralnego w siłę życiową.

Manipura - Czakra splotu słonecznego

Łączy sznurem energetycznym ciała dwojga ludzi związanych ze sobą emocjonalnie np. matkę z dziec­kiem, kochające się osoby, członków rodziny, itp.

Łączy sznurem energetycznym ciało bioterapeuty i ciało pacjenta na czas sesji uzdrawiającej. Po zakoń­czeniu sesji ulega przerwaniu.

Ożywienie tej czakry pozwala na świadome przemieszczanie się z miejsca na miejsce w ciele astralnym, choć nadal jest mgliste rozeznanie w tym, co spotyka po drodze.

Rozwój ośrodka splotu słonecznego pozwala człowiekowi przypominać sobie astralne wędrówki, chociaż nie zawsze zbyt dokładnie, ponieważ właściwością ośrodka astralnego odpowiadającego tej czakrze jest świadome poruszanie się w ciele astral­nym. Mgliste wspomnienia, np. o upajającym lataniu w powietrzu, mają swe źródło w lekkim lub przypad­kowym pobudzeniu czakry splotu słonecznego.

Anahata - Czakra serca

Pozwala człowiekowi rozumieć wibracje innych istot astralnych i sympatyzować z nimi, dzięki czemu potrafi odbierać ich uczucia.

Czakra ta łączy się z ośrodkami czakry pierwszej i drugiej. Połączenie to wzmacnia siłę życiową, miłość, zrównoważenie.

Tylna czakra serca łączy sznurem ciało fizycz­ne człowieka z ciałem astralnym podczas ćwiczeń OBE.

Ośrodek astralny odpowiadający czakrze serca po przebudzeniu dostarcza człowiekowi zdolności rozu­mienia i sympatyzowania, a zatem także instynkt­ownego rozumienia uczuć innych istot astralnych.

Vishuddha - Czakra krtani

Użycza w świecie astralnym zdolności, będącej odpowiednikiem słuchu w świecie fizycznym.

Wiąże się z elementami eterycznymi.

Ośrodek astralny odpowiadający tej czakrze użycza człowiekowi zdolności słyszenia dźwięków świata astralnego. Po rozbudzeniu tego ośrodka czło­wiek w stanie świadomości fizycznej słyszy głosy, które niekiedy poddają mu różnego rodzaju sugestie. W pełni działający ośrodek sprawia, że człowiek staje się jasnosłyszący w świecie materii astralnej.

Ajna - Ośrodek trzeciego oka

Łączy wstęgą energetyczną ciało astralne z ciałem fizycznym.

Łączy sznurem energetycznym ciała dwojga ludzi związanych ze sobą mentalnie, np. ojca lub babcię z dzieckiem, kochające się osoby, itp.

Łączy sznurem energetycznym ciało biotera­pe­uty i ciało pacjenta na czas sesji uzdrawiającej. Po zakończeniu sesji sznur należy przerwać.

Może łączyć nitką energetyczną umysł pacjenta z duszą osoby nieżyjącej lub z innym bytem ze świata astralnego. Nitka taka często pozostaje po pobycie w świecie astralnym np. podczas tzw. „śmierci klinicznej”.

Grubsza nić świadczy o silnym obciążeniu energią ze świata astralnego (np. klątwą).

Medytacja skupiona na przysadce (położonej ponad początkiem języka) wyzwala widzenie astralne.

Ośrodek astralny udziela człowiekowi zdolności dokładnego postrzegania natury i kształtów przedmiotów astralnych, zamiast mglistego dotąd od­czu­wania ich obecności. Rozwój tej czakry decyduje o jasnowidzeniu. Obudzenie tego ośrodka sprawia, że człowiek zaczyna widzieć przedmioty i mieć na jawie różnego rodzaju wizje miejsc oraz ludzi.

Sahasrara - Czakra korony

Czakra astralna stanowi ukoronowanie życia astralnego człowieka, gdyż obdarza go pełnym rozwojem jego zdolności. U niektórych ludzi czakry astralne odpowiadające szóstemu i siódmemu ośrodkowi eterycznemu spotykają się w przysadce mózgowej, która w praktyce stanowi dla nich jedyne połączenie pomiędzy sferą fizyczną a wyższymi sferami życia. Natomiast u innych osób szósta czakra pozostaje związana z przysadką mózgową, a siódma odchyla się i dochodzi do szyszynki, która dla tych ludzi jest jedynym pomostem umożliwiającym bezpośrednie połączenie z niższą sferą mentalną – najwidoczniej z pominięciem zwykłej drogi przez pośredni świat astralny.

Przy odpowiednim rozwinięciu tego ośrodka człowiek może z pełną świadomością opuszczać ciało fizyczne oraz wracać do niego, nie tracąc przy tym świadomości.

Aby przepływy energii, podczas medytacji, nie napotykały najmniejszej nawet przeszkody niektóre szkoły zalecają mycie włosów na górnej części głowy przed medytacją (lub zgolenie na stałe).

Byty Astralne

Istoty ludzkie żyjące fizycznie

Ludzie zwykli – zaliczamy do nich osoby z uśpionymi ciałami fizycznymi, przebywające w ciele astralnym w różnych stanach świadomości.

Ludzie rozwinięci psychicznie, który zazwyczaj są w pełni świadomi po opuszczeniu ciała fizycznego. Brak należytego przygotowania sprzyja jednak pomyłkom i złudzeniom w postrzeganiu. Duch tego człowieka często potrafi poruszać się na wszystkich poziomach świata astralnego, ale niekiedy odczuwa szczególny pociąg do jednego z nich i rzadko wyrusza w podróż poza jego granice, nie umie posługiwać się samym ciałem astralnym w razie opuszczenia ciała fizycznego;

Kapłani czyli ta kategoria, która zazwyczaj posługuje się ciałem mentalnym, a nie astralnym. Zaletą tego ciała jest możliwość natychmiastowego przenoszenia się ze świata mentalnego w astralny i odwrotnie oraz korzystanie z większej siły i przenikliwszej zdolności postrzegania właściwej jego światu. Ciało mentalne nie jest widoczne dla wzroku astralnego.

Czarni magowie. Różnica polega na tym, że ich nabyte zdolności służą wyłącznie egoistycznym celom. Wśród niższych grup tych ludzi spotykamy praktykujących obrzędy magicznych szkół a także znachorów plemion pierwotnych. Tybetańscy czarni magowie stoją wyżej pod względem intelektualnym i dlatego są bardziej godni potępienia.

Istoty ludzkie fizycznie zmarłe

Do tej bardzo licznej grupy należą istoty ludzkie wszelkiego rodzaju o różnym stopniu świadomości.

Cienie – kiedy człowiek umiera w świecie astralnym, pozostawia po sobie ciało astralne w stanie rozpadu, podobnie jak po śmierci fizycznej zostają rozpadające się zwłoki fizyczne. W większości wypadków wyższe "ja" nie potrafi wycofać całkowicie składnika mental­nego z ciała astralnego. W tym stanie rzeczy pewna ilość materii niższego świata mentalnego pozostaje związana z trupem astralnym. Ta część materii mental­nej składa się z najcięższych cząsteczek każdego poziomu, które ciało astralne zdołało wydrzeć z ciała mentalnego. Taki trup astralny, nazywany cieniem, nie stanowi pod żadnym względem realnego jestestwa, ale zachowuje wygląd, pamięć i nawet upodobania zmarłego. Wskutek tego może być łatwo wzięty za prawdziwą istotę ludzką. Ten cień człowieka nigdy nie jest świadomy faktu, że tylko odgrywa rolę człowieka, który odszedł dalej. Dopóki działa jego umysł, musi siebie uważać za niego. W rzeczywistości jest to pozbawiony duszy konglomerat wszystkich niższych cech człowieka. Długość życia takiego cienia bywa rozmaita w zależności od ilości ożywiającej go materii niższe­go świata mentalnego. Ponieważ ilość ta stopniowo się zmniejsza, słabnie także intelekt cienia, jakkol­wiek może on zachować dużo zwierzęcej przebiegło­ści. Z natury swej cień jest niezwykle podatny na wszelkie złe wpływy, a ponieważ został odłączony od swego wyższego JA i od Aniołów, nie zawiera w sobie nic, co by mogło reagować na dobre, pozytywne wpływy. Z tego też względu daje się łatwo użyć do różnych niegodnych celów przez magów niższego gatunku.

Skorupy – to ciała astralne człowieka w ostatnim stadium rozpadu, kiedy już opuściła je ostatnia cząstka mentalnej materii. Są więc już całkowicie pozbawione świadomości lub inteligencji i biernie unoszone przez prądy astralne. Jednak nawet w tym ostatnim stadium skorupa może na krótko przeobrazić się w upiorną karykaturę życia, o ile znajdzie się w zasięgu działania jakiegoś medium.

Ofiary nagłej i niespodziewanej śmierci, samobójcy – wraz z grupą cieni i skorup ożywionych tworzą kategorię pomniejszych wampirów, gdyż przy nadarzającej się okazji przedłużają swoją egzystencję, czerpiąc siłę życiową z jednostek ludzkich, które poddały się temu wpływowi.

Wszelkiej maści nawiedzające duchy szukają sobie określonych kanałów, przez które mogą nawiązywać łatwiejszy niż zwykle kontakt ze światem żywych. Takimi miejscami mogą być cmentarze, kościoły, szpitale, miejsca obozów masowej zbrodni i zagłady, oraz wszelkie inne miejsca, w których ludzie kumulują dużą ilość cierpienia i nieszczęść. Lubią też więzienia, jednostki wojskowe, miejsca odosobnienia, podejrzane meliny i miejsca przepeł­nio­ne agresją i złością. Wyjątkowo łatwy kontakt mają podczas wywoływania duchów przez nieprzygo­to­wane do tego celu osoby, a także towarzyszyć mogą wszelkim obrzędom satanistycznym, w których składane są ofiary ze zwierząt.

Bardzo wiele nawiedzeń to ofiary ekspery­mentów z eksterioryzacją (wychodzeniem z ciała) i czarnomagicznych praktyk i rytuałów.

Duchy nawiedzające to często istoty pełne żalu, nienawiści lub złości. Ich celem może być doprowadzenie do wyniszczenia psychicznego swej ofiary, do okaleczenia lub wypadku, lub samobójstwa. Same najczęściej są ofiarami jakichś dramatycznych wydarzeń: zabójstwa, samobójstwa, narkotyków. To często byli przestępcy, mordercy, bądź psychopaci. Istoty o niskiej z reguły inteligencji i prymitywnej osobowości.

Rośliny astralne - u przeciętnie 20% chorujących ludzi spotykane są skorupy astralne w kształcie worka wielkości psa. Przyczepione są do jednej z kostek i poprzez pkt.1 meridianu nerek na stopie odżywiają się subtelną siłą życiową ludzi. Są pozostałościami po ciałach astralnych osób niepogodzonych ze śmiercią przed wiekami.

Ciemne bezpostaciowe skorupy ożywione –Spotykane są u przeciętnie 80% chorych ludzi.

Ściśle biorąc nie są istotami ludzkimi. Zaliczamy je jednak do tej grupy, ponieważ ich szata zewnętrzna, bierna i pozbawiona wszelkiego rozumu skorupa, należała przedtem do ludzkości. Życie, rozum, pragnienie i wola, jeśli się w nich objawiają, należą do sztucznego elementala, tworu złych ludzkich myśli, złych słów, przekleństw i klątw, które je ożywiają. Skorupa ożywiona jest zawsze wroga.

Czasami jest to prawdziwy demon-kusiciel, którego zły wpływ jest ograniczony jedynie rozmiarami jego siły. Podobnie jak cień, często bywa wykorzystywana przez ciemnych magów.

Czarni magowie – ludzie przeciwstawiający się normalnemu biegowi ewolucji, zatrzymują się niekiedy w świecie astralnym za pomocą magicznych zabiegów. Przedłużając swoje życie astralne poza normalne granice, czynią to kosztem innych istot, w ten lub inny sposób pochłaniając ich życie.

Kapłani czekający na ponowne wcielenie – ludzie którzy zdecydowali się nie przechodzić do świata niebiańskiego, lecz nadal prowadzić swoją pracę w świecie fizycznym w oczekiwaniu na ponowną inkarnację. Przez cały czas są w pełni świadomi w świecie astralnym i potrafią potem kontynuować pracę powierzoną mu przez ciało fizyczne.

Istoty z międzyświatów – są to istoty wzniosłe, inteligentniejsze od ludzi. Zdobyły bowiem prawo do wypoczynku w niewypowiedzianym szczęściu w ciągu nielicznych wieków, lecz postanowiły zostać blisko ziemi, niejako zawieszone pomiędzy tym świa­tem a niebiańskim, aby wytwarzać strumienie ducho­wej energii, mającej wspomagać ewolucję ludzi.

Pozaludzkie byty astralne

Są to istoty posiadające instynkt samozacho­wawczy, będące swego rodzaju pasożytami żerującymi na ciałach zwierząt i ludzi, z których wysysają miejscowo energię. To jakby częściowo materialne energie odżywiające się subtelną siłą życiową ludzi pozbawionych w niektórych miejscach barier ochronnych.

Cechy te posiadają też często nieświadomie, zwykli ludzie, po spotkaniu których czujemy się bardzo wyczerpani i senni.

Na przeciętnie 90% chorujących ludzi żerują pasożyty astralne wielkości pijawki przyczepione do stawów i uszkodzonych miejscowo organów wewnętrznych.

Istnieje prawo mówiące o tym, że każda myśl powoduję reakcję na wyższej płaszczyźnie astralnej. Dlatego ludzie, w których jest dużo złości i agresji przyciągną do siebie takież istoty.

Jednakże istnieją ludzie, u których kontakt ten lub wpływ istot świata astralnego nie przyniósł nic dobrego. Ludzie o bardzo słabej psychice i niskiej odporności psychicznej, schizofrenicy, narkomani, alkoholicy, także pod wpływem środków halucyno­gennych i silnych leków psychotropowych mają osłabione naturalne bariery odpornościowe, chroniące przed niepożądanym wpływem świata astralnego. Czasami bariery te osłabia silny stres, depresja, bądź uraz mechaniczny mózgu. Ludzie tacy są bezbronni wobec astralnych intruzów, psychopatycznych i pasożytniczych istot duchowych, które szukają sobie lokalizacji u osób pozbawionych ochrony.

Na przeciętnie 50% chorujących ludzi żerują pasożyty astralne wielkości pięści przyczepione do potylicy (tylnego czakramu 3-oka). Zapuszczają one swoje macki wgłąb człowieka, aż do podbrzusza skąd żywią się jego energią seksualną. By przetrwać pobudzają umysł do oglądania pornografii lub brudnego seksu.

Esencja elementalna - niebywale wrażliwa na każdą ludzką myśl, choćby przelotną – reagującą z niepojętą subtelnością w ciągu nieskończenie małego ułamka sekundy na każdą wibrację, wywołaną przez całkiem nieświadomy akt ludzkiej woli lub pragnienia. Z chwilą jednak, kiedy pod działaniem takiej myśli lub woli zostanie ukształtowana w żywą siłę, wówczas staje się odrębnym elementalem, przynależnym do klasy "elementali sztucznych", o których będzie mowa później. Nawet wtedy jego oddzielna egzystencja jest efemeryczna, gdyż skoro tylko wyczerpie się impuls, powołujący go do życia, pogrąża się ponownie w masie esencji elementalnej, z której się wyłonił.

Na każdym, kto ogląda świat astralny, duże wrażenie wywiera zmienność kształtów w oceanie esencji elementalnej – kształtów wciąż dookoła wirujących, często groźnych, ale zawsze cofających się przed zdecydowanym aktem woli. Obserwator zdumiewa się tą niezliczoną armią istot, powołanych do chwilowego, odrębnego istnienia przez dobrą lub złą myśl i uczucia człowieka.

Gdy jakaś część esencji elementalnej pozostaje parę chwil w zupełnym spokoju, nie poruszana zewnętrznym oddziaływaniem – co raczej trudno sobie wyobrazić, wówczas nie ma własnego kształtu. Pod wpływem najlżejszego nawet zakłócenia rozbłyska oszałamiającym bogactwem ruchliwych, wciąż zmieniających się kształtów, które tworzą się, pędzą i znikają z szybkością baniek na powierzchni wrzącej wody.

Te efemeryczne kształty, mimo że na ogół są to kształty żywych istot, ludzkich lub innych, nie stanowią jednak w esencji odrębnych istot, podobnie jak równie zmienne i wielokształtne fale, powstające w ciągu kilku sekund na powierzchni spokojnego dotąd jeziora pod działaniem nagłego porywu wiatru. Są one, jak się wydaje, tylko odbiciem ogromnych zasobów świata astralnego. Mają jednak zwykle pewne cechy charakterystyczne prądu emocji, który je zrodził, choć prawie zawsze połączone z grotesko­wymi zniekształceniami, czasem przerażającymi lub odrażającymi.

Pod wpływem prądów na wpół świadomych i mimowolnych emocji, którym ludzie pozwalają przepływać przez swój mózg, esencja elementalna układa się w pewne kształty. Esencja elementalna ma zdumiewającą zdolność przystosowania się, która często wydaje się bardzo bliska instynktowi samo­zachowaczemu. Nie ulega wątpliwości, że to właśnie ta właściwość jest powodem określenia elementali w dawniejszych książkach jako na wpół rozumnych stworzeń astralnych.

W stosunku do królestw elementalnych nie mają zastosowania nasze pojęcia dobra i zła. Niemniej, w każdym podziale widoczne są pewnego rodzaju skłonności lub uprzedzenia, czyniące elementale raczej wrogimi niż przyjaznymi wobec człowieka.

Często spotykane widmo o zmiennej postaci zbliżające się jakby we wrogich zamiarach, zawsze wycofuje się lub rozprasza, gdy pozbędziemy się lęku i śmiało stawimy mu czoła.

Ta postawa ma swoje źródło w wadach i błędach samego człowieka. Jest wynikiem obojętności i braku współczucia dla innych stworzeń.

Większość ceremonii magicznych opiera się niemal całkowicie na operowaniu tymi siłami – bądź bezpośrednio za pomocą woli osoby kierującej ceremonią, bądź przy pomocy wezwanej w tym celu istoty astralnej. Za sprawą tych sił dokonują się prawie wszystkie zjawiska podczas seansów spirytystycznych. One też najczęściej są głównym czynnikiem sprawczym przy stukaniu w domach, w których straszy. Jest to wynik nieudolnych działań jakiejś związanej z ziemią istoty ludzkiej, usiłującej zwrócić na siebie uwagę.

Nie należy jednak przypisywać elementalom jakiejkolwiek inicjatywy – po prostu są to utajone siły, które potrzebują zewnętrznego impulsu niezbędnego do poruszania się.

Ciała astralne zwierząt – to stosunkowo duża klasa istot, która jednak nie odgrywa ważniejszej roli w świecie astralnym, ponieważ jej członkowie dosyć krótko w nim pozostają. Ogromna większość zwierząt nie zdołała jeszcze trwale się zindywidualizować i kiedy któreś umiera, przejawiająca się w nim esencja monadyczna powraca do duszy grupowej, z której się wyodrębniła, przynosząc ze sobą postęp lub doświadczenia nabyte w ciągu ziemskiego życia.

Zwierzę istnieje więc realnie w świecie astralnym, a czas jego istnienia zależy od stopnia rozwiniętej przez nie inteligencji. W większości wypadków świa­do­mość zwierzęcia w świecie astralnym jest nader mglista, ale wygląda ono na doskonale szczęśliwe.

Stosunkowo nieliczne zwierzęta domowe, które wskutek miłości człowieka osiągnęły indywidu­alizację, nie urodzą się już w tym świecie jako zwierzęta, cieszą się o wiele dłuższym i bardziej intensywnym życiem astralnym niż ich mniej rozwinięci pobratymcy. Takie zindywidualizowane zwierzę zwykle pozostaje w pobliżu miejsca swego pobytu na ziemi i w bliskim kontakcie ze swoim przyjacielem i opiekunem. Potem następuje dla niego inny, jeszcze bardziej szczęśliwy okres "drzemiącej świadomości", trwającej aż do chwili przybrania ludzkiej postaci w jakimś przyszłym świecie. Przez ten czas przebywa ono w stanie analogicznym do stanu ludzkiej istoty w świecie niebiańskim, choć na nieco niższym poziomie.

W "cywilizowanych" krajach ciała astralne zwierząt w znacznym stopniu powodują narastanie atmosfery wrogości w świecie astralnym, gdyż organizowane masowe mordy zwierząt w rzeźniach wysyłają do świata astralnego miliony zwierząt, pełnych strachu, przerażenia i odrazy do człowieka.

Duchy przyrody wszelkich kategorii – obejmują tak liczne i różniące się między sobą istoty, że możemy przedstawić tu tylko najogólniej ich wspólne charakterystyczne cechy.

Duchy przyrody należą do linii ewolucyjnej zupełnie odmiennej od naszej. Nigdy nie były i nie będą członkami ludzkości takiej jak nasza. Jedyne, co nas łączy, to fakt chwilowego przebywania na tej samej planecie. Stopień ich rozwoju odpowiada poziomowi zwierząt o wyższym stopniu ewolucji. Dzielą się na siedem klas, zamieszkujących siedem poziomów (stref) świata astralnego.

Tak więc istnieją duchy przyrody ziemi, wody, powietrza i ognia (lub eteru), które są rozumnymi istotami astralnymi, przebywającymi i działającymi w każdym z tych żywiołów.

Na czele każdej z tych klas stoi jednak wielka Istota, kierowniczy umysł całego działu przyrody. Wg nazewnictwa w tradycji hinduskiej Indra jest władcą eteru, Agni – ognia, Pawana – powietrza, Waruna – wody, Ksziti – ziemi.

Istnieje wielka liczba poddziałów lub odmian, a poszczególne duchy różnią się między sobą stopniem inteligencji. Większość z nich unika człowieka – jego zwyczaje i emanacje wzbudzają w nich odrazę, a ciągłe i gwałtowne strumienie astralne, tworzone przez chaotyczne i niespokojne emocje człowieka, niepokoją je.

Duchy przyrody mają słabe poczucie odpowiedzialności, a ich wola jest mniej rozwinięta niż u przeciętnego człowieka. To sprawia, że mogą być łatwo opanowane drogą magicznych zabiegów i wykorzystywane do spełniania pewnych zadań, które wykonają pewnie i wiernie, w granicach swoich możliwości. Jednak zmuszanie ich do posłuszeństwa może obudzić wrogie uczucia, które będą fatalne w skutkach.

Czyste i wzniosłe uczucia o stałym charakterze, wolne od nagłych wybuchów, stwarzają atmosferę, w której duchy przyrody lubią się kąpać. Prawie wszystkie lubią muzykę i zdarza się, że pojawiają się w mieszkaniach, aby kąpać się w falach dźwięku i poruszać się w harmonii z nimi.

Żaden duch przyrody nie jest obdarzony trwałą indywidualizacją, zdolną do inkarnowania się. Dlatego wydaje się, że na linii ewolucji, do której należą duchy przyrody, indywidualizację poprzedza o wiele większy rozwój inteligencji niż w procesie ewolucyjnym człowieka.

Sztuczne byty astralne

Jest to najobszerniejsza klasa, a rola, jaką mają do spełnienia wobec człowieka, ma szczególnie do­nio­­słe znaczenie. Tworzą one masę na wpół rozum­nych istot, różniących się między sobą tak bardzo, jak różne są ludzkie myśli. Z tego też powodu nie można przeprowadzić ich szczegółowej klasy­fikacji. Ponieważ są one całkowicie tworem człowie­ka, więc pozostają z nim w ścisłym karmicznym związku, a ich oddziaływanie jest bezpośrednie i nieustanne.

Zaliczymy do nich przede wszystkim:

• Elementale stworzone nieświadomie przez pragnienia i myśli człowieka, które chwytają elemen­talną esencję i tworzą z niej żywe istoty o określonym kształcie. Nie podlegają one władzy swojego twórcy i prowadzą własne życie, którego długość jest wprost proporcjonalna do intensywności myśli, z której powstały. Mogą trwać od kilku minut do kilku dni.
• Elementale stworzone świadomie – mogą stać się o wiele potężniejsze od nieświadomych, ponieważ zostały stworzone celowo. Zajmujący się magią, często posługują się tymi tworami w swoich pracach, a mało jest zadań przekraczających ich możliwości, o ile zostały umiejętnie przygotowane i są kierowane sprawnie i naukowo. Kto wie, jak należy postępować, potrafi utrzymać łączność ze swoim elementalem i kierować nim tak, że w praktyce działa, jakby miał pełnię inteligencji swojego twórcy.
• Egregory - w astralu mogą się też niejako "narodzić" nowe byty. Mogą one być stworzone przez grupę ludzi, którzy uprawiają ich kult, lub choćby uważają, że one istnieją. Niekiedy, ale niezwykle rzadko można mieć do czynie­nia z potężnymi egregorami, czyli isto­ta­mi demo­nicznymi, będącymi ucieleśnieniem jakiejś silnej energii, stworzonymi na skutek działania magi­cz­­nych praktyk; nawiedzają one tych, którzy świadomie bądź nie, wywołują je do określonych celów.
• Sztuczne istoty ludzkie – to całkiem nieliczna kategoria, lecz mająca duże znaczenie ze względu na ścisłe powiązania z magią. Polegała na wybraniu przeciętnej jednostki po śmierci fizycznej i całkowitym jej obudzeniu w świecie astralnym oraz na rozwinięciu w niej, w pewnej mierze, sił i możli­wości istniejących w tym świecie.

Sztuczne wzmożenie astralnego życia dusz osób tak powo­łanych znacznie opóźnia ich naturalny rozwój i przy­czynia się do ich poważnej i trwałej szkody.

Powłoka ochronna Czakr

Czakry astralne i eteryczne ściśle odpowiadają swoim położeniom. Jednakże pomiędzy tymi dwoma układami ośrodków istnieje powłoka w postaci siatki ochronnej, w rodzaju przesłony lub tkaniny o gęstej strukturze, zbudowanej z pojedynczej warstwy gęsto skupionych atomów fizycznych, ściśle ze sobą splecionych, mocno ścieśnionych i nasyconych specjalną odmianą prany. Sieć ta osłania oba układy czakr. Prąd energii życia w postaci cząstek prany o niewielkich wymiarach, prze­pły­wa normalnie ze sfery astralnej do ciała fizycz­nego, bez żad­ne­go trudu przechodzi przez tę siatkę z powłoki ato­mo­wej, nasyconą specjalną odmianą prany będącą dla wszystkich innych sił, nie operu­jących atomową materią obu sfer (astralnej i fizycz­nej), zaporą nie do pokonania.

Siatka ta stanowi naturalną ochronę zapobiegająca połączeniu pomiędzy światem astralnym a fizycznym oraz przed porozumiewaniem się pomiędzy tymi sferami, które mogłoby wyrządzić więcej szkody niż pożytku.

Gdyby nie było tej siatki, wszelkiego rodzaju doświadczenia astralne mogłyby docierać do świado­mości fizycznej, przynosząc większości ludzi jedynie szkodę. Gdyby nie było owego ochronnego urządzenia, każdy człowiek mógłby w każdej chwili zostać poddany przez istoty astralne działaniu sił, którym nie potrafiłby się oprzeć. W każdej chwili jakiś byt astralny mógłby wprowadzić w grę siły, którym przeciętny człowiek nie potrafiłby się przeciwstawić, gdyż całkowicie przekraczałoby to jego możliwości oporu i siłę woli. Ulegałby łatwo każdej istocie ze świata astralnego, która by zapragnęła zawładnąć jego sferą emocjonalną i mentalną. Łatwo więc ulegałby obsesji istot astralnych, pragnących zawładnąć jego ciałami.

Osłona atomowa służy więc za skuteczną tarczę prze­ciw­ko takim ewentualnościom. W normalnych wa­run­­kach zapobiega ona również przedostawaniu się do świadomości mózgu fizycznego wyraźnych wspom­­nień z czasu snu; to jest przyczyna, która sprawia, iż nie pamiętamy dobrze swoich przeżyć w czasie snu.

Czasem udaje się powracającemu ciału astralnemu wpłynąć błyskawicznie na ciało eteryczne i stałe ciało fizyczne, dzięki czemu po przebudzeniu zachowuje się żywe wspomnienie, które jednak szybko zanika. Próby przypomnienia sobie snu przynoszą wręcz przeciwny skutek, gdyż każdy wysiłek wznieca w mózgu fizycznym silne wibracje, tłumiące subtelne wibracje astralne.

Każde uszkodzenie ochronnej powłoki stanowi poważne nieszczęście. Owa "siatka" może ulec uszkodzeniou z kilku przyczyn:

Każdy poważny, gwałtowny wstrząs uczuciowy o nega­ty­w­nym charakterze doznany w ciele emocjonalnym, np. nagłe przerażenie, nagły przestrach może rozerwać ten delikatny twór i doprowadzić do pomieszania zmysłów.

Ten sam efekt może spowodować straszliwy wybuch gniewu czy atak wściekłości, jak również każde inne, równie silne uczucie o bardzo negatywnym charakterze, wywołujące w ciele emocjonalnym rodzaj eksplozji.

Niektóre używki, tytoń, alkohol i narkotyki, zawierają substancje, które przy rozkładaniu ulatniają się, przy czym nie­które ich cząstki przechodzą ze stanu fizycznego w astralny.

Nawet herbata i kawa zawierają ten rodzaj substancji, jakkolwiek w ilościach tak małych, że dopiero po długim okre­sie nadużywania tych napojów skutki dają znać o sobie.

Podobny skutek mogą mieć pewne rodzaje medytacji lub tzw. seanse spirytystyczne, otwierające drzwi, które powinny pozostawać zamknięte.

Kiedy to nastąpi, składniki te przepływają przez czakry w odwrotnym kierunku do normalnego ruchu w czakrach, a czyniąc to stale, torując sobie drogę co pewien czas poważnie uszkadzają, i w końcu niszczą delikatną strukturę siatki ochronnej.

Sam proces zniszczenia bądź uszkodzenia może dokonać się w dwojaki sposób.

Osoby w/w ad.1-2: uderzenie wybuchu silnej energii emocjo­nalnej spala tkaninę siatki, niszcząc wzniesio­ną przez naturę barierę i w ten sposób otwiera dostęp szkodliwym wpływom i niepożądanym bytom astral­nym. U ludzi z tego typu uszkodzeniami mamy do czynienia z objawami obsesji, delirium tremens i pewnych form obłędu, a także widzeniem różnych bytów astralnych.

Osoby w/w ad.3-4: przepływające przez siatkę lotne składniki, powodują nałożenie się twardych cząste­czek na strukturę siatki utrudniając i zniekształcając jej pulsowanie. W skrajnych przypadkach sieć ulega zniekształceniu i skostnieniu tak, że zamiast nadmier­nego przepuszczania impulsów z jednego świata do drugiego, jak to się dzieje u osób pierwszego typu, odbywa się to w bardzo małym stopniu jest spowol­nione lub w ogóle zahamowane.

Zostaje znacznie osłabiony przepływ specjalnego rodzaju prany, który przepuszcza siatka. Efektem jest ogólne osłabienie i przytępienie zdolności umysło­wych, a w następstwie tego pojawia się coraz częstsza utrata panowania nad sobą.

Osoby nadużywające silnych używek szczególnie nar­ko­tyków czynią to kosztem cierpienia otoczenia, gdy zablokowanie siatki spowoduje stępienie i powolny zanik wszelkich subtelniejszych uczuć i wrażliwości.

Gdy już w skrajnych przypadkach czakra zostaje pozbawiona tego specjalnego rodzaju prany, który przepuszcza siatka, człowiek popada w wulgarny materializm, brutalność i zezwierzęcenie.

Osoby w/w ad.5: Trzecim rodzajem uszkodzenia tkaniny jest zespół zabiegów mających na celu zbyt intensywny rozwój tzw. "zdolności".

Jest rzeczą całkowicie możliwą i często spotykaną, że chociaż człowiek dysponuje dobrze rozwiniętymi czakra­mi w ciele astralnym, po przebudzeniu nie potrafi sobie przypomnieć niczego ze swoich przeżyć astralnych.

Świadomość przeciętnego człowieka nie może wpływać na czystą materią atomową ani w sferze fizycznej, ani astralnej, przeto w zwykłych warunkach nie ma on zdolności świadomego komunikowania się pomiędzy tymi sferami. Jednak w miarę oczyszczania swoich ciał zaczyna operować materią atomową, a wtedy może przenosić swą świadomość bezpośrednią drogą z jednego atomowego poziomu na drugi, na przykład z fizycznego do astralnego i odwrotnie. Właściwy sposób uzyskania tej możliwości polega na oczyszczeniu ciał tak, aby materia atomowa w obu ciałach pozostała w pełni ożywiona i aby komunikacja pomiędzy nimi odbywała się na tej drodze. W takim wypadku siatka atomowa zachowuje w pełni swe właściwości i aktywność, pozwalając zarazem świadomości przechodzić z jednego świata do drugiego. Jednocześnie nie przestaje ona spełniać swojej szczególnej roli – czynnika uniemożliwiającego bliski kontakt z bytami astralnymi na niższych poziomach, co otworzyłoby niekontrolowaną drogę wielu niepożądanym wpływom ze sfer świata astralnego.

Ciało emocjonalne

Ciało emocjonalne odpowiada za harmonię uczyn­ków, słów, emocji i uczuć. Jest delikatniejsze od ciała eterycznego - tu można zaobserwować na przy­kład rozczarowanie czy radość życia. Jest maga­zynem doświadczeń z życia teraźniejszego i również z poprze­dnich wcieleń. Przechowuje dawne urazy i bolesne doświadczenia (nie odreagowane). Z niego wywodzą się nasze główne karmiczne doświadczenia, które tworzą obecne życie.

Nasze uczucia powstają w ciele emocjonalnym. To w nim rodzi się złość, gdy własne potrzeby nie zostają zaspokojone. Dzięki niemu możemy dawać miłość oraz wyrażać troskę, zaspokajając w ten sposób swoją potrzebę tworzenia więzi z innymi. Nawykową rea­kcją jest tłumienie wszelkich uczuć.

Ograniczając ekspresję ciała emocjonalnego, bloku­jesz strumień impulsów płynących z wyższych ciał. Może kłębić się w tobie wiele uczuć i myśli, jeśli jednak nie wyrazisz ich na planie emocjonalnym - doświadczysz rosnącej frustracji, która wcześniej czy później stanie się źródłem wielu problemów.

Blokady emocjonalne w skutek częstego tłumienia takich emocji jak wstyd, żal, złość nie dopuszczają emocji pozytywnych z zewnątrz potrzebnych do osiągnięcia spokoju. Pojawia się potrzeba oddziały­wania od wewnątrz w postaci jedzenia słodyczy, mięsa, picia kawy, alkoholu, palenia tytoniu itp.

Powstawanie w ciele fizycznym zaburzeń w postaci duszenia, bólów i zmian chorobowych jest następ­stwem hamowania ekspresji ciała emocjo­nalnego. Tworzą się wtedy zachowania histeryczne, fobie, de­wiacje seksualne, nałogi i inne dysfunkcje będące ci­chymi gratyfikacjami zablokowanych uczuć. Ciało emo­cjonalne jest bardzo wymagające; jeśli odma­wiamy spełnienia jego oczekiwań, to w nim rodzi się złość i frustracja, gdy własne potrzeby nie zostają za­spokojone. Czując się pozbawione możliwości eks­pr­e­sji, szuka gratyfikacji w paleniu, objadaniu się i na wiele innych irra­cjonalnych sposo­bów.

Poprzez uświadomienie pacjentowi wszystkich cisnących się wspomnień i emocji od urodzenia do teraz, zdołamy rozluźnić siły wiążące jego emocjo­nalne blokady i wzorce, co jest warunkiem ich uwolnienia. Przy oczyszczaniu ciała emocjonalnego pacjent odczuwa potrzebę płaczu lub przeżywa inne nastroje bez wyraźnej przyczyny. Blokada na poziomie tego ciała może być związana z doświa­dcze­niami od wcześniejszych okresów dzie­ciń­stwa do jakiegoś bieżącego. Może także być zwią­za­na ze zdarzeniami z poprzedniego życia. Niekiedy też przyczyną jest coś, co jeszcze się nie wydarzyło, a zaledwie zaczyna się manifestować w formie ener­ge­tycznej w nas lub obok nas.

Kiedy warunki otoczenia zabraniają wyrażać emocję, czakry emocjonalne są natychmiast blokowane, co powoduje po­wsta­wanie stresu. Energia stresu kumuluje się w blokach, które pojawiają się w Vishuddha, w małych czakrach nad piersiami, w Anahata, w Manipura, w narządach jamy brzu­sznej, w kręgach krzyżowych, na skórze w okolicach ścięgien i w stawach.

Muladhara - Czakra podstawowa

Odpowiada za witalność i temperament człowieka. Dostarcza ciału sił witalnych.

Zharmonizowany i otwarty, człowiek ma poczucie związku z ziemią, przyrodą, czuje się włączony w życie planety.

Otwarty – utrzymujemy dystans do emocji, które nas chcą dopaść, potrafimy zdobyć się na lekkość i humor w takich sytuacjach, akceptujemy trudne charaktery innych osób, szanujemy ich postawy.

Zablokowany – powoduje traktowanie zbyt serio czyichś emocji, obrażanie się na cały świat.

Uszkodzony – skłonność do nieustannego analizowania swoich uczuć i nastrojów.

Svadhisthana - Czakra płciowa

Ośrodek ten pozostaje w ścisłym związku z wszelkiego rodzaju uczuciami oraz emocjami.

Czakra ta odpowiedzialna jest za miłość fizyczną i satysfakcje seksualne, za naszą zmysłowość i seksualność. Poprzez tą czakrę wyczuwamy emocje seksualne partnera. Czakra ta reguluje energię seksualną, która jest czymś więcej niż zwyczajnym erotyzmem, jest ośrodkiem kreatywności.

Tylna czakra ośrodka HARA

Otwarta – świadczy o równowadze emocjonalnej, o po­czu­ciu emocjonalnego oparcia, o pewności siebie (w pozy­tywnym znaczeniu). Jest środkiem ciężkości całego ciała.

Uszkodzona – nadmierna pewność siebie, może doprowa­dzić do wypadków, oskarżania i zastraszania innych.

Zablokowana – powoduje osłabienie woli, podporządkowywanie się innym.

Manipura - Czakra splotu słonecznego

Odpowiada za emocje i przeżycia. Jest to czakra najbardziej wrażliwa ze wszystkich na emocjonalne przeżycia (pozytywne i negatywne).

Zahamowany przepływ energii przez tę czakrę może się przejawiać w neurozie, niezdecydowaniu, bałaganie uczuciowym itp.

Zablokowany powoduje niemożliwość nawiązania kontaktu z innymi ludźmi, tłumienie złości, która szuka ujścia w złośliwym zachowaniu się lub w prowokacjach. Powoduje niewspółmierne reakcje emocjonalne na zewnętrzne bodźce, okresowe zmiany nastroju.

Uszkodzony – powoduje powstawanie okresowych ataków niepohamowanej wściekłości, wywołuje tak silne i zaślepiające emocje, że trudno nam dostrzegać wady i zalety innych ludzi.

Otwarty i naenergetyzowany - człowiek w każdej sytuacji zachowuje spokój, opanowanie, równowagę; umie utrzymywać dłuższe i satysfakcjonujące związki z ludźmi.

Ośrodek żołądka

Trawi nie zaakceptowane emocje i przeżycia.

Zablokowaniu tej czakry towarzyszy skurcz żołądka, nadmierne wydzielanie kwasów trawiennych (przyczyna powstawania wrzodów żołądka i dwunastnicy), pojawia się niestrawność, zaburzenia w pracy dwunastnicy i jelita cienkiego. Zaburzenia w pracy jelita grubego doprowadzają do gromadzenia się w nim złogów.

Anahata - Czakra serca

Energia tej czakry kształtowana jest najpierw przez osądy rodziców, potem rówieśników i autorytety, a następnie przez sumienie – kształtowana jest przez opinie innych osób, które przyjęte zostały jako wzorce, według których pacjent kieruje swoim postępo­waniem.

Otwarty ośrodek serca pozwala odczuwać pola energetyczne osób i przedmiotów oraz atmosferę miejsc. Czakra ta, będąc bramą ciała astralnego, jest regulatorem życia emocjonalnego i rządzi emocjami, ich przepływem i wpływem na nas. Jeśli emocje mają być odczuwane i uwalniane w zdrowy sposób, energie w Anahata muszą być zrównoważone.

Ośrodek emocjonalny serca umożliwia człowiekowi odczuwanie świadome - w stanie świadomości fizycznej – radości i smutków innych istot, a czasami nawet powoduje odtwarzanie w sobie, przez sympatię, ich bólów i cierpień fizycznych.

Uszkodzona czakra powoduje chorobliwe poczucie winy za błędy, którym „można było kiedyś zapobiec”; powoduje postępowanie wg schematu: „co pomyślą o mnie inni”; ciągłe myślenie, że „muszę” zrobić to i tamto; ciągłe usprawiedliwianie się;

Nadmiernie pobudzony - wywołuje przesadną potrzebę kochania i bycia kochanym

Blokada tej czakry powoduje zniekształcenia emocji i rozdzielenie ciała fizycznego od ciał subtelniejszych, (co się może wyrażać w drętwocie, sztywności ciała fizycznego), brakiem kontaktu ze swoim ciałem, do którego nie dochodzą wrażenia odebrane przez subtelniejsze ciała. Objawia się to brakiem poczucia winy, narzucaniem otoczeniu swoich wymagań, bez próby wczuwania się w ich położenie. Niezdolnością do wyrażania swojej miłości, poczuciem niezasługiwania na miłość.

Regulacja przepływu energii przy czakrze serca:

• z prawej strony – regulacja na poziomie emocjonalnym
• z lewej strony – regulacja na poziomie mentalnym.

Vishuddha - Czakra krtani

Ma moc przekształcania wszelkich energii w bezwarunkowa radość.

Jego otwarcie wiąże się z pokonaniem lęków, daje odwagę przejawiania siebie w każdej sytuacji.

Przy zablokowaniu lub niezrównoważeniu można odczuwać "kulę w gardle", duszenie się, brak wolności.

Ajna - Czakra trzeciego oka

Jego obudzenie doprowadza do równowagi energetycznej, (zrównoważenia elementów yin i yang).

Rozwój tego ośrodka znamionuje jasny trójkąt na czole.

Trójkąt odwrócony świadczy o problemach.

Aktywacja czakr na poziomie emocjonalnym i mentalnym

Dźwięki harmoniczne aktywują czakry i stabilizują energię czakr. Głośne dźwięki nieharmoniczne i hałas zakłócają pracę czakr, efekt ten kumuluje się.

Ciała mentalne – opis ogólny

Umysł człowieka dzieli się na dwie odrębne części:

• Ciało mentalne niższe zajmujące się szczegółami i tym, co nazywamy konkretnymi myślami np. na temat określonego przedmiotu. Ciało mentalne wyższe, które zajmuje się zasadami i abstrakcyjnymi, oderwanymi myślami, np. na temat określonego przedmiotu w ogóle.
• Ciało mentalne, za pomocą którego przejawia się jaźń jako konkretny intelekt i w którym rozwijają się zdolności umysłu, z pamięcią i wyobraźnią włącznie.

Ciało mentalne niższe ma do czynienia z myślami tworzącymi kształt, natomiast ciało mentalne wyższe z myślami bez kształtu. Terminów "kształt" i "bez kształtu" nie należy oczywiście rozumieć w sensie absolutnym, lecz względnym. Tak na przykład obłok lub płomień, choć mają pewien kształt, są w porównaniu z budynkiem lub kłodą drzewa stosunkowo bezkształtne.

Ciało mentalne jest odpowiedzialne za przesyłanie myśli – nieświadomych i świadomych, jest odpowiedzialne za promieniowanie fal myślowych oraz tworzenie, a w wielu wypadkach wysyłanie w przestrzeń tzw. myślokształtów.

Ciało mentalne działa za pośrednictwem fizycznego mózgu, jak i na własny rachunek jako niezależne narzędzie świadomości.

Poznanie skutków oddziaływania otoczenia (fizycznego, emocjonalnego i astralnego) na ciało mentalne oraz poznanie skutków oddziaływania ciała mentalnego na otoczenie i wpływu jaki te dwa rodzaje zjawisk wywierają na przedmioty fizyczne i na innych ludzi, szczególnie na ciało fizyczne, jest nieodzo­wnym warunkiem uzdrawiania myślą.

Poznanie tych skutków doprowadzi nas do bardziej przemyślanego ćwiczenia ciała mentalnego, a więc do koncentracji, która stanowi condicio sine qua non wydajnego życia mentalnego, następnie do medytacji i wreszcie do kontemplacji, wiodącej do mistycznej świadomości.

Człowiek posługuje się ciałem mentalnym podczas snu.

Po śmierci fizycznej człowiek bytuje na jednym z poziomów świata mentalnego, tzw. nieba, świata mającego własną egzystencję. Ludzie, którzy za życia mieli cechy niezbędne do przejścia na wyższy poziom świata mentalnego, m.in. takie jak uczynność dla innych lub pełnili misję, mogą otrzymać na własną prośbę lub w skutek modlitwy łaskę patrona, czyli nieoceniony dar możliwości służenia rodzinie lub innym ludziom bezbłędną mądrością, cierpliwością oraz bezgraniczną i niezawodną miłością.

Do świata mentalnego przynależą tzw. kroniki Akaszy, ten cudowny i niezawodny zbiór pamięci przyrody, w której wszystko jest zapamiętane i utrwalone. Każdy, po nabyciu niezbędnych do tego umiejętności, może je skanować.

Mentalna esencja elementaln

Fala Życia, która ożywia materię molekularną, nazywa się esencją elementalną; dawniej nazywaną duchami przyrody.

Te królestwa przyrody przejawiają się w różnych formach życia, jak na przykład królestwo roślinne i zwierzęce.

Esencja elementalna pozostaje w ścisłym związku z człowiekiem i jego ciałami.

W sferze mentalnej, jak i astralnej esencja elementalna jest całkiem odmienna od zwykłej materii tych sfer.

Skład i budowa ciała mentalnego

Ciało mentalne zbudowane jest z cząsteczek należących do świata mentalnego, to znaczy z materii mentalnej. Oprócz zwykłej materii ciało mentalne zawiera również mentalną esencję elementalną.

Ciało fizyczne, składa się z komórek, z których każda stanowi mikroskopijny odrębny twór, ożywiony przez Falę Życia, pochodzącą od Boga. Podobnie ma się rzecz z ciałami astralnym i mentalnym. W wypełniającym te komórki życiu nie ma jeszcze niczego w rodzaju inteligencji, lecz występuje potężny instynkt, popychający do tworzenia form organizacji.

Ciało mentalne ma zazwyczaj kształt jajowaty, co stanowi jedną z jego charakterystycznych cech, która może się przejawić w niższych światach. Jednakże materia ciała mentalnego nie jest w nim równomiernie rozłożona. W jego środku znajduje się ciało fizyczne, które silnie przyciąga materię astralną, która z kolei silnie przyciąga materię mentalną. Wskutek tego dużo większa część materii ciała astralnego i mentalnego gromadzi się wewnątrz ciała fizycznego.

Dlatego ciało mentalne przedstawia się najczęściej jako gęsta mgła o konturach ciała fizycznego, otoczona jajem mentalnym z rzadszej mgły. Ta rzadsza mgła ciała mentalnego, która występuje poza granice ciała fizycznego, tworzy aurę mentalną.

Wielkość ciał astralnego i mentalnego jest taka sama jak ciała przyczynowego lub, ściślej mówiąc, części ciała przyczynowego znajdujących się w niższych sferach.

Tak więc podczas gdy ciało fizyczne zachowuje w zasadzie te same rozmiary, to ciało mentalne człowieka może się zwiększać w miarę duchowego rozwoju człowieka.

Formy ciała mentalnego pozostają w nieustannym ruchu. Co więcej, stale się przemieszczają, gdyż ciało mentalne automatycznie przyciąga ku sobie z otocze­nia formy podobne do tych, które się już w nim znajdują.

Pomimo szybkiego ruchu form ciała mentalnego, posiada ono pewną organizację. Istnieją w nim pręgi dzielące je na mniej lub więcej równomiernie segmenty, z których każdy odpowiada określonemu obszarowi mózgu, dzięki czemu każdy rodzaj myśli może działać przez odpowiadającą mu formę. Jednakże ciało mentalne u przeciętnego człowieka jest niedoskonale rozwinięte, tak, że u wielu ludzi ogromna liczba tych form jest jeszcze nieczynna; wskutek tego każda próba myśli przynależna do tych form musi biec okrężną drogą omijając formy, które są już w pełni aktywne. Dlatego takie myśli są dla tych ludzi niewyraźne i niezrozumiałe. Tym się tłumaczy, że niektóre osoby mają tzw. umysł "do matematyki", podczas gdy inne są całkiem niezdolne do wyprowadzenia prostego wzoru matematycznego, jak i to, że pewne osoby instynktownie rozumieją i cenią muzykę oraz rozkoszują się nią, podczas gdy inne nie potrafią odróżnić dwóch bliskich tonów.

Pozytywne myśli wytwarzają wibracje w subtelniejszej materii ciała mentalnego, która unosi się ku górnej jego części, natomiast negatywne myśli, wyrażają się w wibracjach materii ciemniejszej i cięższej, grawitującej do jego dolnej części.

Tak więc człowiek, który oddaje się egoistycznym myślom, wygląda jak gruszka. Człowiek, który nie pozwala sobie na niskie myśli, lecz oddaje się szlachetniejszym celom wygląda jak żarówka. Wszelkie tego rodzaju kształty są tylko czasowe, gdyż ciało mentalne ma zawsze skłonność do symetrii i stopniowo dąży do kształtu jaja.

Gdy człowiek posługuje się pewną częścią ciała mentalnego, kierując mocno swoją myśl jednym z kanałów, o których była poprzednio mowa, nie tylko ciało mentalne szybciej wibruje powodując wzmożenie jasności barw, lecz także ta jego część, która odpowiada owej myśli, przejściowo znacznie się rozszerza, tak że chwilowo zakłóca symetrię ciała.

U wielu ludzi takie wybrzuszenie i brak symetrii jest zjawiskiem stałym. Oznacza to zawsze, że ilość myśli tego typu stale się zwiększa. Jeżeli na przykład ktoś podejmuje studia naukowe i wskutek tego nagle kieruje swe myśli w tym kierunku o wiele intensywniej niż poprzednio, to pierwszym efektem takiego postępowania będzie utworzenie się wypukłości, o której wspomnieliśmy.

Jeżeli jednak nadal myśl jego z tą samą intensywnością zajmuje się problemami naukowymi, wypukłość zostaje stopniowo wchłonięta przez ciało mentalne, ale równocześnie pasmo barwy odpowiadającej tym myślom znacznie się poszerza.

Jeśli natomiast zainteresowania naukowe człowieka stale się zwiększają, to wspomniana wypukłość nadal się utrzyma pomimo rozszerzenia się barwnego pasma. Toteż nadmierna specjalizacja może być szkodliwa dla ciała mentalnego, gdyż prowadzi do wykoślawionego rozwoju, wówczas bowiem rozwija się ono w pewnych częściach nadmiernie, podczas gdy inne jego partie, może równie ważne, pozostają niedorozwinięte. Należy więc dążyć do harmonijnego i wszechstronnego rozwoju, co wymaga spokojnej analizy samego siebie i zastosowania odpowiednich środków i metod.

Barwy i smugi występujące w ciele mentalnym, pozwalają rozpoznać charakter człowieka.

Ciało mentalne składa się z mniej lub bardziej subtelnych form, odpowiadającym osiągniętemu poziomowi etycznemu i rozwojowi duchowemu. Odznacza się ono wielką pięknością, delikatnością i bardzo szybkim ruchem tych form, który sprawia, że mieni się żywymi i świetlistymi barwami tęczy. Piękno jego staje się niezwykle promienne i zachwycające swym urokiem, w miarę jak coraz bardziej się rozwija duchowo i zajmuje się głównie czystymi i wzniosłymi zagadnieniami. Każda pozytywna myśl wywołuje w ciele mentalnym wibracje, którym towarzyszy gra świateł podobna do tej, jaka powstaje w pyle wodnym fontanny pod wpływem światła słonecznego, lecz jest o wiele barwniejsza, żywsza i delikatniejsza.

Każde ciało mentalne zawiera w sobie pojedynczą cząsteczkę, zwaną jednostką mentalną, która towarzyszy człowiekowi w ciągu wszystkich jego żyć (inkarnacji). Materia ciała mentalnego podlega w każdym kolejnym życiu rozproszeniu, lecz jednostka mentalna pozostaje przez cały czas stałym jego centrum. Rola jednostki mentalnej polega na zachowaniu w sobie, w postaci zdolności wibracyjnych, rezultatów wszystkich doświadczeń przeżytych przez te ciała, z którymi była ona związana. Jednostki mentalne wcale nie są takie same; różnią się ogromnie w zależności od typu i stopnia rozwoju posiadacza. Jeśli jednostka mentalna pozostaje w spoczynku, to siła z niej promieniująca tworzy w ciele mentalnym szereg świetlistych lejków. W tym wypadku można przyrównywać powierzchnię ciała mentalnego do ekranu, gdyż tylko na tej powierzchni jest widoczny rezultat dla patrzącego z zewnątrz. Gdy jednostka mentalna jest w stanie spoczynku, można zobaczyć na powierzchni ciała mentalnego pewną ilość barwnych obrazów, przedstawiających różne rodzaje najczęstszych myśli u obserwowanej osoby, oraz ciemne przestrzenie pomiędzy nimi. Lecz gdy jednostka mentalna zaczyna wirować (obraca się wokół swej osi), na ciele mentalnym powstaje obraz szeregu pasm, nie zawsze dokładnie zarysowanych i nie zawsze tej samej szerokości, lecz zawsze łatwych do dostrzeżenia i ukazujących się zazwyczaj w tych samych miejscach.

Typowe ciała mentalne

Myśli nacechowane wzniosłymi aspiracjami objawiają się niezmiennie za pomocą piękne­go fioletowego koła na szczycie ciała mentalnego. W miarę rozwoju etycznego i duchowego zwiększa się rozmiar i promienność tego koła, a u tych, którzy dotarli do celu swej ścieżki, występuje w tym miejscu jaśniejąca wspaniale aureola o najpiękniejszych barwach. Nieco poniżej, często pojawia się błękitny pierścień świetlny znamionujący myśli nabożne, zazwyczaj dość wąski, jednak u osób, u których uczucia religijne są rzeczywiście prawdziwe i głębokie pierścień ten jest szeroki.

Sąsiaduje z nim o wiele szersze pasmo znamionujące uczucia miłości, którego barwa waha się od szkarłatnej do bladoróżowej, w zależności od rodzaju odzwierciedlanego uczucia.

Tuż przy paśmie miłości, a często ściśle z nim połączona, znajduje się wstęga barwy pomarań­czowej, która wyraża myśl pełną pychy i ambicji.

Znów w ścisłym związku z pychą występuje żółty pas intelektu, zazwyczaj podzielony na dwie części znamionujące odpowiedni typ myśli filozoficznej i naukowo-badawczej. Miejsce tej żółtej barwy zmienia się u różnych osób; niekiedy zajmuje ona całą górną część ciała mentalnego, wznosząc się ponad pasma myśli pobożnej lub związanej z uczuciem miłości, a wówczas duma jest zazwyczaj wybujała.

Poniżej omówionej grupy barw w środkowej części ciała znajduje się szeroki pas odpowiadający konkretnym formom myśli. Z tej to części ciała mentalnego pochodzą wszystkie zwyczajne, codzienne myśli.

Przeważającą barwą tej strefy jest zieleń, mająca niekiedy odcień brunatny lub żółty, zależnie od ospo­sobienia człowieka.

Żadna część ciała mentalnego nie zmienia się w szerszym zakresie niż ta właśnie. U niektórych ludzi ciało mentalne wypełnione jest ogromną ilością konkretnych obrazów, podczas gdy inni mają ich niewiele. U jednych obrazy te są wyraźne i dobrze zarysowane, u innych zaś w najwyższym stopniu zamglone i jak najstaranniej uporządkowane, u jeszcze innych nie są wcale uporządkowane i pozostają w bezładzie.

W dolnej części ciała mentalnego znajdują się pasy, wyrażające wszelkiego rodzaju niepożądane myśli. Coś w rodzaju błotnistego osadu egoizmu często wypełnia dolną trzecią część lub nawet połowę ciała mentalnego, nad którą widoczne jest czasem pasmo wyrażające nienawiść, przebiegłość lub strach. Rzecz zrozumiała, że w miarę oczyszczania sfery mentalnej człowieka, ta część niższa zanika, a stopniowo rozszerza się wyższa część, aż wreszcie wypełni sobą całe ciało mentalne.

Ogólną regułą jest, że im myśl jest silniejsza, tym większe są jej wibracje; im bardziej myśl jest altruistyczna i uduchowiona, tym wibracje są szybsze. Siła myśli wytwarza świetlistość, uduchowienie zaś delikatność barw.

Funkcje ciała mentalnego

Ciało mentalne jest narzędziem, za pomocą którego przejawia się jaźń człowieka jako konkretny intelekt. Umysł jest odbiciem poznawczego aspektu jaźni, umysł jest jaźnią, działającą w ciele mentalnym.

Większość ludzi nie potrafi oddzielić jaźni człowieka od umysłu, wskutek czego jaźń, której szukają, wydaje się być dla nich umysłem.

Świadomość jest jednością, a podział, który w niej przeprowadzamy, służy ułatwianiu badań i jest złudzeniem, wynikającym z ograniczeń naszej zdolności postrzegania.

Jaźń ma trzy aspekty:

• poznania,
• woli
• energii działania,

z których wypływają nasze myśli, pragnienia i czyny, lecz oczywiście to cała jaźń poznaje, chce i działa. Jej funkcje nie są oddzielone w pełni od siebie. Gdy jaźń poznaje, wtedy również chce i działa; gdy przejawia swą wolę, to zarazem działa i poznaje; gdy działa, to też poznaje i chce. Zawsze jedna z tych funkcji góruje nad pozostałymi, czasem w takim stopniu, że całkiem je przesłania. Lecz nawet podczas największego skupienia się na poznawaniu (jakiegoś przedmiotu) – obecne są utajona energia i utajona wola, które można dostrzec przy starannej analizie.

Gdy jaźń jest cicha – wtedy przejawia się aspekt poznawczy, czyli zdolność odzwierciedlania każdego przedmiotu. Gdy jaźń jest skupiona i zmierza do zmiany istniejącego stanu rzeczy, wtedy pojawia się aspekt woli. Gdy jaźń w obecności jakiegoś przedmiotu przejawia energię, by się z nim zetknąć, objawia wówczas aspekt działania. Widać z tego, że te trzy przejawy nie są trzema odrębnymi częściami jaźni, lecz występuje jedna niepodzielna całość, przejawiająca się w trojaki sposób.

Procesy świadomości:

1. Świadomość przedmiotów, aspekt inteligencji, czyli dominujący ton sfery mentalnej.
2. Pragnienie zdobywania przedmiotów, aspekt pragnienia, dominująca nuta sfery emocjonalnej.
3. Usiłowanie osiągnięcia przedmiotów, aspekt aktywności, dominująca nuta sfery fizycznej.

Przechodząc do bardziej szczegółowego badania umysłu stwierdzamy, że myślenie abstrakcyjne stanowi funkcję jaźni, wyrażającej się za pomocą wyższego ciała mentalnego, myślenie konkretne (jak to ustaliliśmy) jest działaniem jaźni w ciele mentalnym, czyli niższym ciele mentalnym, jak się je czasem nazywa. Rozpatrzmy obecnie szczegółowo mechanizm konkretnego myślenia.

W ciele mentalnym ma swój początek pamięć i wyobraźnia. Zalążek pamięci znajduje się w tzw. tamasie, czyli bezwładności materii, która ma skłonność do powtarzania wibracji wytworzonych działaniem energii myśli.

Akt konkretnego myślenia wywołuje wibracje w materii ciała mentalnego. Wibracje te przenoszą się do gęstszej materii ciała emocjonalnego myśliciela; te z kolei poruszają eteryczne cząsteczki mózgu, a za ich pośrednictwem uruchamiają w końcu cięższą szarą materię mózgu ciała fizycznego. Tak więc zanim myśl przekształci się w aktywną świadomość w mózgu fizycznym, musi kolejno przejść przez wszystkie etapy.

System nerwowy współczulny jest najbardziej powiązany z ciałem emocjonalnym, podczas gdy system mózgowo-rdzeniowy pozostaje pod przeważającym wpływem ego.

Każda cząsteczka fizycznego mózgu ma swój odpowiednik eteryczny i emocjonalny, te zaś z kolei mają odpowiedniki mentalne.

Tworzą się w ten sposób sfery materii o różnej gęstości, które sobie wzajemnie odpowiadają, lecz pozostają oddzielne, z wyjątkiem miejsc, w których istnieją połączenia „komunikacyjne” pomiędzy cząsteczkami fizycznymi i eterycznymi, eterycznymi i emocjo­nalnymi, oraz pomiędzy emocjonalnymi i mental­nymi. Gdy więc człowiek zapragnie przekazać myśl z poziomu mentalnego na poziom fizyczny, wówczas jego myśl – gdy wiele połączeń „komunikacyjnych” nie zostało jeszcze otwartych – musi szukać sobie jakby bocznej drogi w materii mózgu mentalnego, zanim zdoła zejść w dół na niższy poziom. Może się wówczas zdarzyć, że wybierze niewłaściwą drogę, a wtedy, gdy dotrze do fizycznego poziomu, musi znów szukać w fizycznym mózgu właściwych cząsteczek fizycznych, które by potrafiły ją wyrazić.

Jest rzeczą oczywistą, że taka metoda jest nieporęczna i uciążliwa; dlatego niektóre osoby nic nie pojmują z matematyki, a inne znów nie mają pociągu do sztuki. Pochodzi to stąd, że w części mózgu związanej z którąś z tych zdolności, nie zostały jeszcze otwarte drogi bezpośredniej komunikacji.

U człowieka doskonalącego te kanały komunikacji, m.in. poprzez medytacje lub ćwiczenia poprawiające synchronizację mózgu, każda cząsteczka uzyskuje z czasem własne połączenia i dzięki temu jest zapewniona coraz bardziej doskonała komunikacja z wszystkimi częściami mózgu. Każda myśl ma wtedy własny kanał, którym może płynąć bezpośrednio do odpowiednich komórek.

Jeżeli dokonamy pobieżnej analizy procesów świadomości wynikających z oddziaływania "nie-ja" na "ja" zaobserwujemy najpierw dotknięcie ciała fizycznego; dotknięcie to zostaje następnie przekształcone przez ciało emocjonalne we wrażenie, wrażenie zaś zostaje przeobrażone przez ciało mentalne w postrzeżenie; przetworzone postrzeżenia stają się pojęciem. Pojęcie to materiał, dający szerokie możliwości do tworzenia nowych myśli.

Wszelki kontakt z "nie-ja" modyfikuje ciało mentalne, powo­dując nowe ułożenie części jego materii w for­mie obrazu lub podobizny zewnętrznego przedmiotu.

Istotna praca człowieka doskonalącego kanały komunikacji polega na ustaleniu stosunków pomiędzy obrazami powstającymi w jego ciele mentalnym. Jeśli człowiek doskonalący kanały komunikacji od nowa przetwarza te obrazy, wprowadzając w grę element czasu, to pojawia się wówczas przewidywanie.

Gdy świadomość już w ten sposób pracuje to może zostać „oświecona” pojęciami, które nie pocho­dzą z materiałów dostarczonych przez świat fizyczny, lecz są bezpośrednim odbiciem tzw. kronik Akaszy.

Ciało mentalne wchodzi w styczność z przedmiotami świata mentalnego niejako bezpośrednio i całą swoją powierzchnią; staje się świadome całym sobą wszystkiego, co może wywołać w nim wrażenie. Nie ma więc ono wcale osobnych organów zmysłów wzroku, słuchu, dotyku, smaku i powonienia. Umysł może bezpośrednio przekazywać myśli, nawet bez ujmowania jej w słowa i bez bariery języka. Gdy doświadczony uczeń wchodzi w świat mentalny i porozumiewa się ze swoim mistrzem, to jego umysł, przekazuje informację równocześnie dźwiękiem, barwą, i formą, podczas gdy w świecie fizycznym może być przekazana tylko pewna jej część za pomocą słów w danym języku.

Istnieją starożytne księgi napisane przez wielkich wtajemniczonych w języku symboli, będących językiem bogów. Język ten pochodzi, w formie i barwie, od "mowy" w świecie mentalnym, w którym każda myśl wywołuje od razu pojęcie, kształt, barwę i dźwięk.

Nie oznacza to wcale, że umysł myśli o barwie, dźwięku lub kształcie; snuje on myśl, która jest wibracją materii mentalnej, i ta myśl wyraża się wszystkimi tymi sposobami za pomocą wywołanych przez nią wibracji. W ciele mentalnym człowiek jest zatem wolny od ograniczeń spowodowanych przez odrębność organów zmysłów i każdą cząstką ciała mentalnego postrzega każdą wibrację, która w świecie fizycznym rozpadłaby się na kilka oddzielnych form.

Ciało mentalne przeciętnego człowieka jest znacznie mniej rozwinięte od jego ciała astralnego i fizycz­nego. Normalny człowiek utożsamia siebie ze świadomością mózgową, świadomością działającą w mózgowo-rdzeniowym układzie nerwowym. Właśnie w nim czuje się wyraźnie i bez przerwy jako "ja" istniejące tylko w sferze fizycznej. Tak jest w stanie czuwania. Jednak poza układem mózgowo-rdzeniowym świadomość przeciętnego człowieka działa ze sfery astralnej i emocjonalnej, czyli świata wrażeń.

U bardziej rozwiniętych ludzi centrum świadomości przesuwa się do ciała mentalnego i działa z niższego świata mentalnego, gdyż człowiek kieruje się w większym stopniu ideami i pojęciami niż wrażeniami.

Tak więc człowiek w świecie astralnym, emocjonalnym i mentalnym jest świadomy, lecz nie samoświadomy. Dostrzega zachodzące w nim zmiany astralne i mentalne, ale nie odróżnia wywołanych przez siebie samego od spowodowanych przez podniety zewnętrzne świata astralnego emocjonalnego i mentalnego. Dla niego wszystkie te zmiany dokonują się na równi w nim samym. Z tego powodu sfera fizyczna jest dla niego jedynym realnym światem, a wszystkie zjawiska świadomości, przyna­leż­ne do światów astralnego, emocjonalnego i mental­nego, są tym, co nazywa się nierealnym, subiekty­wnym lub urojonym. Uważa je za wytwór własnej wyobraźni, a nie za skutek oddziaływań zewnętrznych światów na jego ciało astralne, emocjonalne i mentalne. Z tych powodów u takiego człowieka ciało mentalne nie potrafi działać osobno w świecie mentalnym jako niezależne narzędzie świadomości.

Ciało mentalne człowieka nie uduchowionego poruszają prawie wyłącznie podniety pochodzące od niższych ciał, najczęściej emocjonalne burze rozpętane w ciele emocjonalnym. Niezbędne są silne bodźce z zewnątrz, aby wywołać w nim wyraźne drgania. Dlatego te najgwałtowniejsze impulsy są najkorzyst­nie­j­sze dla rozwoju takiego człowieka; uciechy zmysłowe, gniew, ból, strach i inne namiętności, które powodują wiry w ciele emocjonalnym, pobudzają świadomość ciała mentalnego, która wówczas do wrażeń zewnętrznego pochodzenia dodaje coś z siebie.

Człowiek przeciętny posługuje się jedynie materią najniższego poziomu mentalnego, wszystkie jego myśli są zabarwione refleksami świata emocjonalnego. Staje się zazdrosny z powodu odkryć i wynalazków dokonanych przez innych ludzi.

Podobnie jak w ciele fizycznym ćwiczenie powoduje rozwój zdolności, a nieposługiwanie się nimi – atrofię, wszelka wibracja wywołana w ciele mentalnym pociąga za sobą zmianę jego składników, wydalanie materii niezdolnej do reagowania na te wibracje i zastępowanie jej odpowiedniejszą materią, pobraną z niewyczerpywalnych praktycznie zapasów otoczenia.

Główne funkcje ciała mentalnego:

• Służenie za narzędzie jaźni do konkretnego myślenia.
• Wyrażanie konkretnych myśli w sferze fizycznej za pośrednictwem ciała emocjonalnego, mózgu eterycznego i układu mózgowo-rdzeniowego.
• Rozwijanie zdolności pamięci i wyobraźni.
• Służenie w miarę postępu ewolucji za osobne narzędzie świadomości w sferze mentalnej.
• Przyswajanie rezultatów doświadczeń zebranych w każdym ziemskim życiu i przekazywanie ich treści rzeczywistemu człowiekowi, przebywającemu w ciele przyczynowym.

Typowe przykłady

Ciało mentalne - w nim objawia się stopień rozwoju człowieka w zakresie uduchowienia i intelektu. Jeżeli przyjrzymy się dokładnie takiemu ciału mentalnemu, spostrzeżemy w nim u szczytu ciemnożółtą barwę, która znamionuje obecność intelektu, ale brudny jej odcień świadczy, że intelekt ten ma zastosowanie jedynie do egoistycznych celów.

Nabożność zaznaczająca się szarobłękitnym kolorem, polega na kulcie fetyszów, kulcie nacechowanym strachem i wywołanym dbałością o osobistą korzyść. Szkarłatna barwa o odcieniu błotnistym mówi o niewielkiej uczuciowości, która na razie musi być głównie egoistyczna.

Ciemnopomarańczowa wstęga wskazuje na pychę całkiem niskiego rzędu.

Wielka purpurowa plama wyraża silną skłonność do gniewu, który wybucha gwałtownie przy lada sposobności.

Szerokie pasmo o brudnozielonym zabarwieniu, które zajmuje wielką część ciała, wskazuje na skłonność do oszustwa i zdrady oraz skąpstwa, przy czym to ostatnie zaznacza się brunatnym odcieniem.

Rodzaj błotnistego osadu u dołu aury, znamionuje ogólnie egoizm i brak wszelkich dodatnich cech. Człowiek pyszni się brutalną siłą lub okrucieństwem.

Miłość (kolor różowy).

Pobożność i samooddanie (błękit).

Gdy człowiek pyszni się swymi dodatnimi cechami barwy stają się ciemniejsze.

Dużo barwy szkarłatnej, wskazuje na łatwość ulegania napadom gniewu.

Zieleń wyraźnie czystsza, oznacza, że obrotność i umiejętność przystosowania się zajęły miejsce dotychczasowej chytrości i skłonności do oszustwa.

U człowieka bardziej rozwiniętego pycha i duma (barwa pomarańczowa), gniew (szkarłat) i egoizm (kolor brunatny) znikają całkowicie; pozostałe barwy rozszerzają się tak, że wypełniają całą aurę; poprawiają również swój odcień na tyle, iż wywołują całkiem inne wrażenie.

Gdy zanika z nich wszelka myśl o sobie, barwy te są czystsze i delikatniejsze, u szczytu aury pojawia się czysty fiolet usiany złotymi gwiazdami, co oznacza nabycie nowych i wyższych cech – mianowicie duchowych aspiracji. Ciało mentalne niższe człowieka rozwiniętego staje się odbiciem ciała mentalnego wyższego i przyczynowego, ponieważ człowiek nauczył się słuchać wyłącznie głosu wyższego "ja", które obecnie kieruje całkowicie jego rozsądkiem.

U człowieka duchowo rozwiniętego wszystkie cięższe składniki materii mentalnej są już wyeliminowane, toteż jego ciało mentalne zawiera jedynie subtelniejsze odmiany materii czterech niższych poziomów świata mentalnego. Dzięki temu ciało mentalne reaguje na wszelkie przejawy intelektu, na sztukę i na najczystsze drgania wznioślejszych i subtelniejszych uczuć.

Ciało mentalne człowieka, który osiągnął duchową ścieżkę, ma bardzo mało własnych barw charakterystycznych. Odznaczają się one opalizuj­jącym tęczowym światłem, podobnym do opalizacji masy perłowej.

Trzeźwy, realnie myślący człowiek, ma zazwyczaj w ciele mentalnym dużo barwy żółtej, a poszczególne pasma różnych barw odznaczają się regularnością i porządkiem. Człowiek taki przeżywa mniej uczuć i ma słabszą wyobraźnię od człowieka wyposażonego w intuicję, a wskutek tego w pewnym zakresie ma mniej siły i zapału, ale z drugiej strony prawdopodobnie rzadziej się myli, a to, co czyni, robi zazwyczaj dobrze i starannie.

Ciało mentalne człowieka o rozwiniętej intuicji zawiera dużo więcej błękitu, lecz barwy jego mają na ogół niewyraźne kontury, a całe ciało jest nie uporządkowane. Człowiek ten cierpi dużo więcej niż człowiek bardziej zrównoważonego typu, lecz często cierpienia te pozwalają mu dokonać szybkiego postępu.

Oprócz podanych wyżej cech i właściwości wyrażających się w ciele mentalnym za pomocą barw, istnieją jeszcze inne cechy, takie jak odwaga, godność, wesołość, prawdomówność, których wyrazem jest – ogólnie mówiąc – raczej kształt niż barwa. Rozpoznaje się je na podstawie różnic występujących w budowie ciała mentalnego oraz zmian na jego powierzchni.

Wewnątrz poszczególnych stref barw, które dopiero co opisaliśmy, znajdują się zazwyczaj mniej lub bardziej wyraźnie zaznaczone wstęgi. Badanie tych wstęg pozwala poznać wiele cech człowieka.

Silna wola - wszystkie wstęgi i promieniowanie odznaczają się stałością i trwałością oraz dają się wyraźnie odróżnić. Natomiast u osób mających słabą i chwiejną wolę, rzuca się w oczy brak tej stałości i trwałości linii; linie rozgraniczające różne cechy są niewyraźne, słabo zaznaczone i chwiejne.

Odwagę wyobrażają linie stałe i mocno zarysowane, występujące szczególnie w paśmie pomarańczowym, (związanym z pychą lub dumą), oraz spokojna i mocna promienność barw odpowiadających wyższym cechom umysłu.

Strach powoduje powstanie sinoszarej mgły, która zakrywa wszystkie barwy aury i powoduje ich zmatowienie, wstęgi zaś rozpływają się w drgającej i trzęsącej się masie. Człowiek w tym stanie traci zdolność panowania nad swymi ciałami i kierowania nimi.

Godność własna wyraża się w tej samej części ciała mentalnego co odwaga, lecz spokojna pewność i stałość linii są całkiem odmiennego rodzaju.

Prawdomówność i ścisłość znajdują bardzo zdecy­dowany wyraz w regularności rozmieszczenia wstęg w części ciała mentalnego odpowiadającej konkret­nym formom myślenia oraz w wyraźności i popra­wności obrazów pojawiających się w tej części ciała.

Wierność przejawia się jako wzmożenie miłości i samooddania (nabożności) oraz jako nieustanne pojawianie się w tej części ciała obrazów osoby, wobec której człowiek jest wierny.

Wierność, miłość i samooddanie często tworzą bardzo wyraźny i trwały obraz przedmiotu tych uczuć; obraz ten unosi się nad aurą człowieka, toteż gdy kieruje on swoją myśl w stronę istoty umiłowanej lub obdarzonej czcią, siła tej myśli wzmacnia istniejący obraz, zamiast stwarzać nowy, jak to się normalnie dzieje.

Radość objawia się zarówno w ciele mentalnym, jak i emocjonalnym jako ogólne ich rozjaśnienie i promienność oraz jako szczególnego rodzaju marszczenie się ich powierzchni.

Pogoda umysłu przejawia się w podobny sposób; ciało mentalne jakby musuje i ma przyjemny, pogodny wygląd.

Zdziwienie (przyjemne) przejawia się, w nagłym skurczu, jaki ogarnia ciało mentalne i któremu towarzyszy wzmożone jarzenie się pasm miłości i życzliwości;

Szok , zaskoczenie, przykra niespodzianka — dolną część ciała mentalnego ogarnia nagle dużo brunatnej i szarej barwy, która udziela się zwykle zarówno ciału emocjonalnemu, jak fizycznemu, i często powoduje szczególnie niemiłe odczucia, które oddziałują niekiedy na czakrę splotu słonecznego, powodując nudności i omdlenia, lub na czakrę serca – i wtedy następuje gwałtowne bicie serca, a nawet może nastąpić śmierć. Nagłe i niespodziewane zaskoczenie może zabić człowieka o słabym sercu.

Trwożna cześć objawia się tak jak zdziwienie, lecz towarzyszy jej głęboka zmiana ciała mentalnego w części wyrażającej uczucia nabożne i samooddanie. Część ta ulega poszerzeniu, a pręgi mocniej się zarysowują.

Myśli mistyczne oraz zdolności psychiczne zaznaczają się za pomocą barw nie mających odpowiednika w świecie fizycznym.

Już poprzednio była mowa o nieustannym ruchu cząsteczek ciała mentalnego. To samo zjawisko występuje również w ciele emocjonalnym. Gdy na przykład ciało emocjonalne zostaje zakłócone jakimś nagłym uczuciem, wówczas cała jego materia jest wzburzona jakby przez gwałtowny huragan, tak iż chwilowo wszystkie barwy są zmącone. Niebawem jednak pod wpływem odmiennej ciężkości różnych rodzajów materii ciało powraca do swego normalnego stanu ze zwykłymi jego pasmami. Ale i wtedy cząsteczki wcale nie pozostają w spokoju, gdyż przez cały czas poruszają się w obrębie swej strefy. Czasami, chociaż stosunkowo rzadko, ją opuszczają, wdzierając się do sąsiedniego pasma. Ruch ten w obrębie strefy jest całkiem normalny; człowiek, u którego materia mentalna nie krąży w ten sposób, jest umysłowo zaskorupiony i nie może się rozwijać, dopóki nie rozbije swej skorupy. Aktywność materii w każdej strefie ciała mentalnego zwiększa się w zależności od ilości myśli dotyczących spraw, które tę aktywność wyrażają.

Zaburzenia w ciele mentalnym podobne są do występujących w ciele emocjonalnym i przynoszą równie fatalne skutki. Tak więc człowiek, który zadrę­cza się jakimś problemem i wciąż na nowo powraca do niego w swych myślach, nie dochodząc do żadnego rozstrzygnięcia, rozpętuje rodzaj burzy w swym ciele mentalnym; a może trafniej byłoby to określić jako zranione miejsce na ciele mentalnym, podobne do podrażnienia naskórka wywołanego przez otarcie.

Osoba lubiąca dużo dyskutować i spierać się ma ciało mentalne w stanie ciągłego zapalenia, a zapalenie to skłonne jest przeobrazić się pod wpływem najdro­bniejszego podrażnienia w otwartą ranę. Dla takiej osoby nie ma nadziei na duchowy postęp, dopóki nie odzyska równowagi i zdrowego rozsądku wychodząc ze swojego chorobliwego stanu.

Jeżeli człowiek dopuszcza do zastoju swej myśli na jakiś temat, ten sam zastój pojawia się w odpowiadającej temu przedmiotowi materii mental­nej. Gdy w ten sposób pozwoli ustalić się jakiejś myśli, powstaje zagęszczenie materii w części ciała mentalnego, która objawia się jako przesąd. Tworzy się wtedy niewielki wir, w którym materia mentalna krąży dokoła, aż stężeje i utworzy swego rodzaju narośl. Dopóki narośl nie zniknie lub nie zostanie siłą usunięta, człowiek nie może posługiwać się tą częścią ciała mentalnego i nie potrafi rozsądnie myśleć o tym przedmiocie. Odrażająca zagęszczona masa materii unie­mo­żliwia wszelki swobodny ruch, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz; nie pozwala człowiekowi z jednej strony widzieć dokładnie ani utrzymywać wiarygodności nowych spostrzeżeń, a z drugiej uniemożliwia mu przekazywanie na zewnątrz jakiejkolwiek jasnej myśli.

Te chore miejsca w ciele mentalnym są też niestety ośrodkiem infekcji, wskutek której niezdolność jasnego widzenia rzeczy zwiększa się i rozszerza. Zastój w jednej części ciała mentalnego prowadzi często do zastoju także w innych jego częściach. Jeśli więc człowiek ma jakiś przesąd, to prawdopodobnie niebawem wytworzy sobie przesądy w innych dziedzinach, ponieważ normalne krążenie materii mentalnej zostało zakłócone i utworzył się nawyk nieprawdy. Fanatyzm religijny należy do najczęst­szych i w ogóle najpoważniejszych; nie pozwala on wcale na rozumną myśl na inny temat.

U bardzo wielkiej liczby osób część ciała mentalnego, która powinna zajmować się zagadnieniami religijnymi, jest zupełnie nieczynna, jakby pokryta naroślami, wskutek czego nawet najbardziej elementarne pojęcia o tym, czym naprawdę jest religia, są dla nich całkiem niedostępne, dopóki nie dokona się jakaś radykalna oczyszczająca zmiana.

Dla większości ludzi polem bitwy współcze­snego życia jest mieszanina umysłu i pragnienia.

Sfera mentalna stanowi miejsce spotkania wyższego i niższego "ja".

Siedziba ego, które trwa nieprzerwanie przez wszystkie reinkarnacje, znajduje się w wyższej sferze mentalnej.

Sfera mentalna – nawet w jej niższych strefach wywołuje wrażenie, że jesteśmy wyraźnie bliżej "ojczystego domu". Świat mentalny wydaje się czystszym i pełniejszym światem, w którym możemy kształtować swe przeznaczenie, aniżeli wydaje się to możliwe w światach niższych. Świadomość może poruszać się swobodniej, mniej podlega ograniczeniom przestrzeni i czasu.

Dopóki należymy do niższych sfer, świat konkretnej myśli sięga wszędzie, dokądkolwiek potrafimy dotrzeć. Dotarcie do sfery myśli abstrakcyjnej na pewno doprowadzi nas do świata ducha i przybliży do świadomości bożej, w stosunku do której czujemy się chwilowo wygnańcami.

Kolory Aury

Żółty

• Kolor własny: kolor naukowców, polityków, biznesmenów.

• Występowanie w aurze: na poziomie czakry splotu słonecznego.

• Znaczenie w aurze: żółty jasny - rozwinięty intelektualista; żółty ciemny - egoistyczny intelektualista, kupuje drogie rzeczy, żeby wywołać zazdrość sąsiada; złocisty- osoba myśląca i działająca dla dobra innych ludzi; złocisty w formie kanału wznoszącego się do góry - osoba zbliżająca się do Boga, do kosmicznej świadomości.

• Regulacja: opalać się od 5 do 8-9 rano; naświetlać słońcem czakrę splotu słonecznego.

• Zastosowanie: stymuluje układ nerwowy i mózg; potrzebny do koncentracji (przy nauce stosować żółty abażur, lampkę, na egzaminach korzystać z żółtego długopisu, mieć przy sobie żółtą maskotkę)

• Przeciwwskazania: nie stosować przy alkoholizmie, podnieceniu umysłowym (na naradach).

• Kamienie: Jaspis żółty (na talizmany i amulety - uczy dobroci)

• Metale: Złoto, miedź

Zieleń

• Kolor własny: kolor normalnych pracujących ludzi.

• Występowanie w aurze: na poziomie czakry serca

• Znaczenie w aurze: bardzo wieloznaczny; symbolizuje: zielona wysepka po lewej stronie - bardzo łatwo adaptuje się do każdego środowiska; zieleń ciemna - ludzie „roboty” skłonni do zła, kradzieży, zazdrości; zieleń szara - oszustwo, chytrość, niechęć; zieleń morska - dobre uczucia

• Właściwości: harmonizuje połączenia pomiędzy wszystkimi ciałami (fizycznym, eterycznym, astralnym, mentalnym, itd.); nadmiar koloru w aurze powoduje pojawienie się zawiści lub zazdrości.

• Regulacja: najpierw zrównoważyć nadmiar lub niedomiar zieleni, później regulować inne kolory; nie stosować oddziaływania zielenią zbyt długo.

• Zastosowanie: zieleń „soczysta” uspokaja układ nerwowy; zieleń „szmaragdowa” przynosi miłość.

• Wizualizacja: wyobrażać sobie soczystą, czystą trawę.

• Kamienie: Diament jest odwrotnością serca

Niebieski Błękitny

• Kolor własny: kolor ludzi zastanawiających się nad innymi (jak im pomóc).

• Występowanie w aurze: na poziomie gardła, powstaje z równej części zieleni i fioletu.

• Znaczenie w aurze: niebieski - szuka czegoś więcej dla rozwoju

• Właściwości: wiara, poezja, szukanie uniesień.

• Brak koloru

• Nadmiar koloru: pobudza 6 czakrę (intuicję).

• Zastosowanie: uspokaja system nerwowy (kolor zalecany podczas medytacji).

• Przeciwwskazania: przy depresji

• Zioła: pokrzywa

• Kamienie: Turkus - siła psychiczna, opanowanie energii, łagodzi lęk wysokości, przy jasnowidzeniu rozwija pierwsze punkty.

• Metale: Srebro, platyna.

Indygo

• Kolor własny: uzdrowicieli, lekarzy, duchownych, nauczycieli.

• Występowanie w aurze: na poziomie 6 czakry - trzeciego oka.

• Znaczenie w aurze: indygo czyste - czystość duchowa; indygo zabrudzone przez niebieski i zieleń - spadanie na niższe poziomy życia (przez alkoholizm, narkotyki)

• Właściwości: pobudza 6 czakrę, pobudza do życia ciała astralne i mentalne; podwyższa poziom świadomości.

• Zastosowanie: wzmacnia słuch, powonienie, smak, wzrok, intuicję, znieczula ból potylicy, wspomaga przy leczeniu bezpłodności.

• Kamienie: Lapis - lazuryt - przy bólu głowy, przy nadmiarze urojeń psychicznych, posiada siły psychiczne do przechodzenia na „drugą stronę”.

• Metale: Miedź, Platyna, Srebro - w zależności od próby.

Fiolet

• Kolor własny: kolor mistyków, artystów, terapeutów, nauczycieli, wizjonerów.

• Występowanie w aurze: na poziomie 7 czakry.

• Znaczenie w aurze: fiolet czysty - mistyka, oświecenie; fiolet szary - cechy negatywne psychiki, które utrwaliły się przez kilka lat.

• Zastosowanie: do tłumienia zbyt bolesnych stanów psychicznych; przy niespotykanych lękach; uspokaja serce.

• Kamienie: Ametyst - dla zbyt nerwowych,

• Metale: Złoto, trochę miedź

Biały

• Występowanie w aurze: w trakcie - terapii (uzdrawiania), przekazu energii; pojawia się podczas - ekstazy (np. w trakcie opowiadania), medytacji.

• Znaczenie w aurze: świadczy o tarczy ochronnej

Szary

• Występowanie w aurze: występuje w aurze pod wpływem cieków lub promieniowania urządzeń elektronicznych.

• Znaczenie w aurze: ołowiany - głęboka depresja; zielony brudny - lęk, strach.

Aura biorącego antybiotyki

• Antybiotyki powodują przerwy w aurze
• przy alergii aura posiada dziurki (jak w sitku).

Homeopatia

• Leki homeopatyczne leczą ciała zewnętrzne (łatają dziurki i przerwy w ciałach energetycznych)

Aura palacza i pijącego

Problem palenia może wynikać z braku energii ognia.

• Palacz i pijący posiada przerwę w aurze z jednej strony (napięta powierzchnia aury pęka, ponieważ pod wpływem dymu z papierosów i alkoholu powierzchnia płaszcza aury staje się z czasem mało elastyczna, skorupiasta),
• przez przerwę wchodzą negatywne myśli (myślokształty) innych osób oraz wszelkie bakterie,
• przez przerwę wylatuje energia jak z balona,
• zaprzestanie palenia i picia oraz picie ziół i masaż uelastyczniają powierzchnię aury.

Agresja, wściekłość

• otwiera aurę i przez ten otwór może coś niedobrego wpaść, jakaś obca energia, która może spowodować choroby.

Narkomania

• Inny pomarańcz lejący, (wyciekający) z kącików ust, w zależności od stopnia nałogu: w kącikach ust, wokół ust, wokół brody, wokół czakry gardła, wokół płuc.
• Po dłuższym niebraniu narkotyków pozostaje w/w pomarańcz pod wargami.

Homoseksualizm

• Aura ma postać dwóch smug^rozdwajających się nad głową.

Histeria

• Aura ma postać czterech smug (rogów) nad głową (przypominających czapkę błazna),
• aura na 3-m-ce przed śmiercią,
• aura tuż przy głowie, poprzerywana,
• kanał na czubie głowy jest niewielki i szary.

Śmierć

• Przy nagłej śmierci, pod wpływem bólu następuje szybkie oderwanie wszystkich ciał energetycznych, ciało fizyczne pozbawione także ciała eterycznego ulega szybkiemu rozkładowi;
• przy śmierci normalnej, wokół ciała fizycznego utrzymuje się przez kilka dni otoczka z ciała eterycznego, co powstrzymuje rozkład ciała fizycznego.

Nowotwór

• Rozszarpuje, rozdziera czakre, resztki czakry ledwo się kręcą.

Operacja

• Przecina często aurę i połączenia czakr ciała fizycznego z czakrami ciał wyższych.

Oczyszczanie Aury

Każda materia organiczna czy nieorganiczna, ożywiona czy nieożywiona, może być zanieczysz­czona przez obce często negatywne promieniowanie. Należy skoncentrować się na mentalnym wyobrażeniu skierowanym na odprowadzenie wszystkich szkodli­wych substancji i obcego promieniowania z powie­rzchni ciała. Przymknięcie oczu wzmaga koncentra­cję, szczególnie w fazie zbierania szkodli­wego pro­mie­nio­wania z powierzchni ciała. Główną rzeczą jest odpowiedni rytm oddychania oraz plastyczność wyobraźni, skierowanej na oczyszczenie i zebranie wszystkiego co jest szkodliwe z powierzchni ciała.

Oczyszczanie przedmiotów

Jeśli się tego wcześniej nie zrobiło, to należy oczyścić wszystkie znajdujące się w naszym otocze­niu przedmioty z osiadłego na nich szkodliwego promieniowania. Przedmioty, których chcemy używać a które miały styczność z innymi ludźmi należy także oczyścić z obcego promieniowania[1]. Obce promienio­wanie przeniesione na nie przez dotknięcie usuwa się odpowiednimi, odprowadzającym to promieniowanie, muśnięciami. Gdy materiał przedmiotu zezwala na to, przedmiot można oczyścić dodatkowo strumieniem wody bieżącej lub wystawić na działanie świeżego powietrza w ruchu (przewiew).

Oczyszczanie Aury człowieka

Oczyszczanie dłoni i rąk aż do łokci lub całego ciała z negatywnego promieniowania należy przepro­wadzać przed i po eksperymentach radieste­zyjnych oraz po ścisłym kontakcie z grupą ludzi.

Oczyszczenie dłoni

W celu usunięcia zanieczyszczonego promieniowania z dłoni, należy je obmyć pod bieżącą wodą lub zanu­rzyć w naczyniu z wodą, którą następnie należy natychmiast wylać.

Kąpiel ciała z solą

• 20 min. (np. sól szara ciechocińska z ługiem) wyciąga negatywne promieniowania, które przeszły od innych ludzi
• obniża ciśnienie (dlatego trzeba jedną kąpiel zrobić ostrożnie w lekko ciepłej wodzie i energetyzować punkty …)

Oczyszczenie ciała II sposób

Czesanie aury zalecane jest przed zabiegami bioterapeutycznymi oraz przed snem.

Przy lekko rozstawionych palcach wykonywać blisko ciała, jednak nie dotykając go, ruchy czesujące wzdłuż, zaczynając od głowy w dół do nóg ze wszystkich stron. Następnie wykonywać takie same ruchy przy tylnej stronie ciała od pleców w dół przez pośladki, lędźwie, łydki. Dla każdego miejsca ciała wystarczy powolne rozczesanie, które można też dowolnie stopniować. Promieniowanie zgromadzone na rękach odrzuca się po każdym rozczesaniu do pojemnika z wodą z rozpuszczona solą.

Oddziaływanie na Aurę

Należy skoncentrować się na mentalnym wyobrażeniu skierowanym na doprowadzenie energii do czakr dłoni i do czubków swoich palców skąd należy wysłać je na powierzchnię materii. Przymknięcie oczu wzmaga koncentrację, szczególnie w fazie przesyłania energii z czubków palców rąk na powierzchnię materii. Główną rzeczą jest odpowiedni rytm oddychania oraz plastyczność wyobraźni. Należy pamiętać o świadomym kierowaniu swojej energii wypromieniowanej z końców palców. Przy niedo­statecznej koncentracji energia po wyjściu z końców palców natychmiast się rozprasza we wszystkich kierunkach. Przy znacznej koncentracji energia przebiega ściśle w liniach prostych w określonym wolą kierunku i do określonego wolą miejsca.

Ładowanie przedmiotów

Jeżeli chcesz naładować przedmiot energią dodatnią, połóż go na lewej ręce a prawą ręką z lekko rozstawionymi palcami wysyłaj energię. Przy zamierzonym naładowaniu energią ujemną - odwrotnie. Chuchanie (ciepłe) na przedmiot powoduje naładowanie go energią dodatnią, natomiast dmuchanie (zimne) energią ujemną. Przedmiot naładowany dodatnio (+) działa podniecająco, zaś ujemnie (-) uspokajająco na człowieka.

Naładowanie małych przedmiotów

Przy powolnym wydechu z jak najsilniejszą koncentracją przelewaj z dłoni i końców palców bioenergię na przedmiot - stale mając zwróconą na niego uwagę - tak aby przepoić go energią życiową. Podczas wydechów można wykonać kilkanaście ruchów podłużnych nad przedmiotem jednocześnie wciskając w niego energię.

Po zakończeniu, rozstawione palce zamykaj powoli, następnie zwiń dłoń w pięść. Mniejsze przedmioty można trzymać w zaciśniętej dłoni. Powyższe łado­wanie należy powtórzyć kilka razy. Po zakończeniu ładowania wyrównaj zaistniały ubytek energii twoje­go ciała przy świadomym głębokim oddychaniu.

W ten sposób można ładować energią opatrunki i przedmioty służące do pielęgnacji chorego. Np. można naładowywać bioenergią folię aluminiową, którą chory może przykładać na bolące miejsca.

Naładowanie większych przedmiotów

Przesuwaj dłoń w odległości kilku cm nad przedmiotem, nie dotykając go, tak aby objąć całą jego powierzchnię. Ładowanie przebiega jak wyżej, trzeba jednak pamiętać o tym, żeby przekazywać bioenergię podczas wydechu z należytą intensywnością na dany przedmiot. Przy dużych przedmiotach można użyć obydwu dłoni wykonując ruchy od zewnątrz do wewnątrz przedmiotu.

Naładowanie Aury człowieka

Po oczyszczeniu aury można przystąpić do wzmocnienia sił witalnych człowieka. Energety­zujemy 3 do 7 razy nad powierzchnią ciała (bez dotknięcia ciała), coraz bardziej oddalając rękę, aż na odległość kilkunastu centymetrów.

Ciało mentalne niższe - logiczne

Zarys powłoki tego ciała znajduje się 1,5¸2 m nad głową. Służy człowiekowi jako konkretny umysł.

Ciało mentalne obrazuje twórczość - jest to poziom wyższy od astralnego.

Badając ciało mentalne możemy dowiedzieć się kim jesteśmy naprawdę.

Jest to sfera naszych myśli, wiedzy, twórczości, sfera racjonalnego myślenia, utrwalonych poglądów, opinii i ocen.

W ciele mentalnym gromadzimy wiedzę, którą wprowadzamy w życie za pośrednictwem rozumu i logiki. Ciało to jest także odpowiedzialne za tworzenie sztywnych przekonań i postaw kodujących się głęboko w nasz umysł.

Tutaj powstają też najróżniejsze uprzedzenia. Im więcej jest w ciele mentalnym sztywnych przekonań, tym trudniej nam podążać z nurtem życia, uczyć się nowych rzeczy i przyswajać nowe idee.

Podczas oczyszczania ciała mentalnego, odkrywamy w sobie silne, wcześniej nie uświadamiane uprzedzenia oraz rządzące nami przekonania.

Na to ciało działa właśnie hipnotyzer.

Zablokowanie czakr ciała mentalnego powoduje nieodczuwanie sygnałów ciała fizycznego: bólu, zmęczenia, głodu, zimna, ciepła itp. Dopiero krwawiące rany lub zaawansowane stadium choroby zwraca uwagę pacjenta.

Uszkodzone czakry ciała mentalnego wywołują przesadne zaabsorbowanie sprawami ciała – jego wyglądem.

Nadmiernie pobudzone - popychają ciągle do kariery, do zdobywania coraz wyższych stopni pozycji społecznej.

Czakry wyższych ciał energetycznych

Wystają dalej ponad ciało eteryczne i obracają się w jednakowym kierunku.

Energia przepływa przez siedem głównych czakr w cyklu 24-godzinnym. W zrównoważonym stanie zdrowia energia przepływa przez wszystkie czakry w sposób harmonijny i nieprzerwany. Usypiamy na czakrze - budzimy się na.

Czakry te mają ścisły związek ze zdrowiem psychicznym oraz rozwojem osobowym i duchowym człowieka. Generalnie przednie czakry wiążą się z naszym funkcjonowaniem emoc­jonalnym, tylne — z funkcją woli, zaś czakry głowy, z funkcją rozsądku. Ilość energii przepływają­cej przez określona czakrę określa stopień jego wykorzystania, a zatem także stopień wy­korzystania rozsądku, woli lub emocji. By stwo­rzyć harmonię w naszym życiu, musimy ciągle równoważyć i synchronizować pracę czakr.

Blokady (np. pod wpływem czynników negatywnych) na trasie przepływu tej energii tworzą dysharmonię pomiędzy stanem duchowym a stanem fizycznym. Jest to przyczyną zaburzeń psychosomatycznych, a w ich następstwie - chorób.

Kundalini

Przedwczesne obudzenie kundalini pociąga za sobą wiele nieprzyjemnych skutków. Intensyfikuje ono wszystko w naturze człowieka i łatwiej oddziaływa na niższe i złe cechy aniżeli na dobre. Powstaje typowy syndrom, w ciele mentalnym na przykład następuje pobudzenie ambicji, która szybko się rozrasta do niewiarygodnie wielkich rozmiarów. Może też nastąpić ogromne wzmożenie intelektu, czemu towarzyszy jednak pycha. Nikt nie powinien nigdy samodzielnie próbować rozbudzenia kundalini, a gdy to rozbudzenie nastąpiło wskutek jakiegoś wypadku, powinien natychmiast zasięgnąć rady osoby, która w pełni zna się na tych sprawach.

Zależnie od typu człowieka działanie kundalini przejawia się w różny sposób. Niektórzy na przykład widzą wyższe "ja", podczas gdy inni słyszą jego głos.

Aby móc posługiwać się zdolnościami ciała mentalnego, konieczne jest zogniskowanie świadomości w tym ciele. Świadomość człowieka jest skupiona naraz tylko w jednym ciele, jakkolwiek może on być w sposób mglisty świadomy także innych ciał. Tak więc jeżeli bioterapeuta posiadający zdolność astralnego i mentalnego widzenia zogniskuje swoją świadomość w fizycznym mózgu, to będzie widział dokładnie ciało fizyczne pacjenta, ale jego ciało mentalne i astralne mgliście. Może on jednak zmienić ognisko świadomości, tak że zobaczy dokładnie ciało astralne, ale wówczas ciało fizyczne i mentalne będzie widział niedokładnie. To samo dotyczy widzenia mentalnego i widzenia w innych wyższych sferach. Aby przekazać mózgowi to, co się dostrzegło w świecie mentalnym, trzeba dokonać trudnej operacji dwukrotnego przeniesienia obrazu z wyższej sfery do niższej, gdyż obraz ten musi przejść przez pośredni świat astralny.

Jeżeli nawet bioterapeuta potrafi posługiwać się zdolnościami mentalnymi, zachowując pełnię świadomości w ciele fizycznym, to czuje się skrępowany absolutną nieprzydatnością fizycznej mowy do wyrażenia tego, co widzi.

Aby świadomość ciała mentalnego mogła dotrzeć do fizycznego mózgu, niezbędny jest odpowiedni rozwój połączeń pomiędzy poszczególnymi ciałami. Z początku połączenia te istnieją poza świadomością bioterapeuty i nie są ożywione, stanowiąc w ciele fizycznym tak zwane organy szczątkowe, które oczekują na swój rozwój na skutek ich używania. Połączenia te wiążą stałe i eteryczne ciało z ciałem astralnym, astralne z emocjonalnym i mentalnym oraz mentalne z ciałem przyczynowym. Działanie woli je ożywia, a gdy zaczną funkcjonować, bioterapeuta posługuje się nimi do przenoszenia świadomości z jednego ciała do drugiego. Wola ożywiająca te połączenia wyzwala też kundalini: energię ognia wężowego.

Organem łączności między ciałem fizycznym i astral­nym jest przysadka mózgowa; pomiędzy ciałem fizycz­nym i mentalnym – szyszynka. Jak zaznaczy­liśmy wyżej, niektórzy ludzie rozwijają najpierw przysadkę, inni znów szyszynkę, a każdy z nich musi się stosować do metody wskazanej przez mistrza.

Gdy człowiek opanował sztukę opuszczania ciała fizycznego w pełnej świadomości, po uprzednim rozwinięciu połączeń pomiędzy ciałami, wówczas zbudował pomost pomiędzy fizycznym życiem a życiem we śnie. Zbudowanie tego pomostu jest ułatwione dzięki wyuczeniu mózgu do reagowania na wibracje ciała mentalnego. Mózg staje się przez to instrumentem reagującym na najlżejszy impuls woli.

Zasadnicze czynności przygotowawcze, niezbędne, by można było w ciele fizycznym odbierać wibracje wyższej świadomości, można streścić w sposób następujący:

• oczyszczenie niższych ciał za pomocą czystego pożywienia i czystego trybu życia;
• poskromienie namiętności;
• kultywowanie spokojnego, zrównoważonego usposobienia i umysłu, nie poddającego się zgiełkowi i zmiennym kolejom zewnętrznego życia;
• wyrobienie nawyku codziennej spokojnej medytacji o wzniosłych celach,
• zaniechanie pośpiechu, w szczególności tego powodującego stres z powodu nieustannej pracy, w której przerzucamy się od jednej rzeczy do drugiej;
• prawdziwe umiłowanie spraw wyższego świata, tak iż umysł chętnie odpoczywa w ich towarzystwie, podobnie jak z najlepszym i najbliższym sercu przyjacielem.

Gdy człowiek potrafi posługiwać się swymi zdolnościami mentalnymi w zwykłych warunkach świadomości na jawie, potrafi też oczywiście odbierać wszelkiego rodzaju wrażenia pochodzące ze świata mentalnego, dzięki czemu postrzega wszelką aktywność umysłową innych ludzi równie wyraźnie, jak ruchy ich ciał fizycznych. Gdy człowiek uczy się posługiwać zdolnościami ciała mentalnego, nie traci zdolności ciał niższych, gdyż zawierają się one w zdolnościach ciał wyższych.

Na tym stopniu uzdrowiciel może też wydatnie zwiększyć swoją użyteczność przez stwarzanie i świadome kierowanie myślokształtami, którymi posługuje się, wykonując zadanie w miejscu, do którego chwilowo nie jest w stanie się udać w swym ciele mentalnym. Kieruje on wówczas tymi myślokształtami z oddali, czuwając nad ich działaniem. Stają się one narzędziem jego woli.

Gdy człowiek rozpoczyna pracę nad swym rozwojem, wówczas jego ciało mentalne musi być oczyszczone i doprowadzone do porządku. Szczególnie ważne jest, by potrafił stwarzać wyraźne i mocne myślokształty, a ponadto umiał je sobie wyraźnie wizualizować.

Nie należy bowiem mieszać dwóch aktów.

Tworzenie myśli jest bezpośrednim aktem woli, działającej za pośrednictwem ciała mentalnego; uzmysłowienie sobie tego jest po prostu jasnowi­dzącym postrzeganiem stworzonego przez siebie myślokształtu. Gdy człowiek myśli usilnie o jakimś przedmiocie, obraz jego powstaje w ciele mentalnym bez względu na to, czy potrafi go sobie uzmysłowić, czy też nie.

Bioterapeuta musi również starać się o zachowanie wysokiego poziomu czystości moralnej i równowagi umysłowej, bez których jasnowidzenie staje się dla posiadacza przekleństwem zamiast dobrodziejstwem.

Gdy człowiek potrafi w ten sposób świadomie działać w ciele astralnym, doświadczając zarazem jego możliwości i ograniczeń, uczy się z konieczności odróżniać siebie od narzędzia, którym się posługuje. W następnym stadium będzie się uczył dostrzegać iluzoryczność osobowego "ja" ciała mentalnego i utoż­samiać się z rzeczywistym człowiekiem, z indywidualnością, czyli ego, przebywającym w ciele przyczynowym.

Ciało mentalne nie zna uczucia zmęczenia czy znużenia. Nie istnieje taka rzecz, jak zmęczenie umysłu. To, co określa się tym mianem, jest tylko zmęczeniem fizycznego mózgu, który służy umysłowi do przejawiania się. Niemniej czysto fizyczne znużenie może oddziaływać na ciało mentalne. Tak na przykład bardzo zmęczony człowiek traci w znacz­nym stopniu zdolność koordynowania myśli, w każ­dym ciele – eterycznym, astralnym, emocjo­nalnym i mentalnym – powstaje wielka ilość małych, oddziel­nych wirów, z których każdy wibruje z własną pręd­kością, wskutek czego wszystkie ciała tracą swoją spoistość i mają ograniczoną zdolność działania.

Już od wielu tysięcy lat istniała ceremonia mająca na celu obudzenie zdolności ciał wyższych. W ciemnej komnacie celebrant wypowiadał słowo Om, które harmonizowało wszystkich obecnych z celebrantem i z jego uczuciami. Gdy celebrant wypowiadał słowo Bhur, komnatę wypełniało zwykłe światło. Przy wypowiadaniu następnego słowa otwierał się chwilowo u uczestników wzrok astralny; podobnie dalsze słowo otwierało wzrok mentalny. Były to efekty krótkotrwałe, lecz w przyszłości oczywiście łatwiej osiągnie się ten sam rezultat.

Ciało mentalne wyższe

Empatyczne

Intuicyjne

(Nadświadomość)

Ciało to jest sferą myślenia abstrakcyjnego, sięgającego poziomu czystych idei (w przeci­wieństwie do konkretnego, logicznego myślenia ciała mentalnego).

Ciało empatyczne związane jest ze współczuciem, pozwala nam ono empatycznie wczuwać się w położenie innych osób.

Ciało intuicyjne przetwarza właściwe mu energie w tym również informacje zwane intuicyjnymi i myślami twórczymi. Dzięki niemu możemy uzyskiwać intuicyjne informacje w formie przeczuć lub wyraźnych wizji. Ciało intuicyjne pojedynczego osobnika związane jest więzią z polem morfo­genetycznym popychającym do zachowań instyn­ktownych.

W miarę rozwoju tego ciała nasza intuicja może wzrastać. Czasami trudno jest ocenić wiarygodność otrzymywanych intuicyjnie informacji - pomocne jest w tym przypadku zatrzymanie energii informacji intuicyjnej w tym ciele. Kiedy odczuwamy głęboki wewnętrzny rezonans z uzyskaną intuicyjnie informacją, oznacza to z reguły, iż jest ona prawdziwa.

Oczyszczanie ciała mentalnego wyższego może spowodować uwolnienie ogromu współczucia. Przy zbyt nagłym oczyszczeniu możemy zacząć przesadzać z miłością do innych i do świata.

Uwalniana zaś na tym poziomie energia negatywna może przyjąć formę użalania się nad sobą. Tak czy inaczej uczucia te są zazwyczaj niewspółmierne do rzeczywistości. Aby zaradzić tej sytuacji, wprowadza się do umysłu odczucia jasności i swobodnego lotu.

AURA ciała mentalnego sięga od 1,5 do 2 m nad głowę (twórczość).

Aura różowa świadczy o wibracjach miłości, radości życia i dziecięcej ufności

Intuicja

Jest rzeczą ważną, aby nauczyć się odróżniać impuls od intuicji. Ponieważ jedno i drugie pojawia się w mózgu od wewnątrz, wydają się one z początku tym samym, i dlatego potrzeba wielkiej wnikliwości, aby je rozróżnić. Jeśli okoliczności na to pozwalają, dobrze jest nieco poczekać, gdyż z upływem czasu impuls słabnie, podczas gdy intuicja się nie zmienia. Impulsowi towarzyszy zwykle pewne podniecenie i jest w nim coś osobistego; prawdziwej intuicji towarzyszy poczucie spokojnej energii. Impuls pochodzi z ciała astralnego, intuicja zaś stanowi fragment wiedzy przekazanej. Pochodzi ona zatem z wyższej sfery mentalnej, a niekiedy nawet ze sfery boskiej.

Aby odróżnić impuls od intuicji przed osiągnięciem całkowitej równowagi, niezbędne jest spokojne zastanowienie oraz, jak to powiedzieliśmy wyżej, zwłoka. W takich warunkach impuls zamrze, podczas gdy intuicja zyska na jasności i sile. Spokój i pogoda pozwolą niższemu umysłowi usłyszeć wyraźniej głos intuicji i poczuć jej energię. Tak więc wskutek zwłoki intuicja nic nie traci, lecz raczej zyskuje.

Co więcej, intuicja wiąże się zawsze z pewną bezinteresownością. Jeśli w impulsie pochodzącym z wyższej sfery dostrzegamy jakiś ślad pobudki egoistycznej, możemy być pewni, że jest to impuls astralny, a nie prawdziwa intuicja ze sfery boskiej.

Intuicja, podobna nieco do zdolności bezpośredniego widzenia w świecie fizycznym, zastępuje czasem poznanie rozumowe.

Czakry

Czakra podstawowa - Muladhara

Związana jest z naszą wolą życia.

Rozwinięcie tej czakry daje poczucie pełni bezpie­czeństwa, ugruntowania, usuwa lęk o przetrwanie.

Svadhisthana - czakra płciowa

Ktoś, kto ma ją rozwiniętą, postrzega świat jako magiczne miejsce, jest zdolny do radosnego, dziecięcego zdziwienia, odczuwa i przejawia swoją męskość lub kobiecość. Na tej czakrze bardzo często tworzy się blokada podczas okresu dojrzewania, gdy niewinna seksualność dziecka zaczyna być ujmowana w zakazy i traktowana przez otoczenie jako coś nieczystego. Dalsza jej blokada powoduje agresywność oraz nerwice i dysfunkcje seksualne.

Czakra splotu słonecznego - Manipura

Jest siedliskiem osobowości. Kieruje naszą intuicją. Określa nas jako cząstkę całego wszechświata, decyduje o naszych relac­jach z innymi i naszym stosunku do siebie samych.

Główną przyczyną blokady tej czakry jest doświadczana w dzieciństwie obawa przed odrzuceniem, byciem niekochanym, lęk przed rozłączeniem z tym, co drogie. W jej rejonie znajdują się też najczęściej zasoby lęku.

Z tą czakrą związane są uczucie zaufania, a także miłość do rodziny, ojczyzny itp.,

Czakra serca - Anahata

Jest źródłem miłości – nie ludzkiej, lecz boskiej, altruistycznej, obejmującej wszystkich i wszystko. Jezus ukazał przykazanie miłości Boga, jako najważniejsze ze wszystkich przykazań, twierdził, że miłość ta wyraża się w naszym stosunku do bliźniego, a nie do symboli, czy dogma­tów religijnych.

Powią­zana jest z wolą i miłością. Aspekt przedniej czak­ry od­powiedzialny jest za wyrażanie i wyczuwanie miłości - tylny za wyrażanie woli.

By czakra ta działała harmonijnie, powinniśmy żyć tak, by miłość i wola równoważyły się wzajemnie.

Rozwinięta harmonijnie - tworzy wo­kół nas silną aurę miłości bliźniego i pokoju, ludzie spontanicznie - otwierają przed nami swoje serca, wypłakują troski czując duchowe pokrzepienie.

Związana jest z przeżywaniem miłości i radości. Radości z możliwości bycia z kochanym człowiekiem bez oczekiwań i stawiania warunków.

Otwarta niezharmonizowana z pozostałymi czakrami emocjonalnymi - z powodu blokady czakr uzupełniających, wiele czasu i uwagi poświęcamy problemom innych, tak że dochodzimy do stanu skrajnego wyczerpania.

Słabo rozwinięta – powoduje pragnie­nie posiadania na własność kochanej osoby.

Zabrudzona rodzi zazdrość, pożądanie, chciwość, zachłanność.

Zablokowana - zamykamy się przed ludźmi, boimy się miłości i traci­my wszelką radość życia oraz stajemy się nieczuli,.

Vishuddha - czakra gardła

Reprezentuje ciało mentalne (intelektualne). Jest związana z samowyrażaniem się – nie tylko w aspek­cie mowy, ale samorealizacji jako takiej, a także charyzmy. Zwią­zana jest z dawaniem i braniem oraz praw­­do­mównością. Jej rozwój powoduje zdolność rozumienia budowy Wszechświata i praw magii.

Czakra trzeciego oka – ośrodek Ajna

Część przednia czakry związana jest z myśleniem konceptualnym. Część tylna łączy się z pojęcio­wym ujmowaniem idei i wprowadzaniem ich w życie.

Czakra korony - Sahasrara

Odzwierciedla umiłowanie piękna, wrażliwość artystyczną, harmonię myśli i mistycyzm. 

Poziom HARY

W ośrodku Adźnia umiejscowiona jest także energia naszego „instynktu samozachowawczego” – która jest źródłem siły woli, siły przebicia - energii potrzebnych do przetrwania gatunku.

Jego rozwinięcie powoduje możliwość pełnego korzystania z mocy umysłu, spełnianie się afirmacji, możliwość kreowania rzeczywistości na poziomie świata fizycznego „wedle swej Woli”. Natomiast w wyniku niewłaściwego posługiwania się ”wolną wolą” powstaje dużo więzów w ciele karmicznym.

Np. przy załatwianiu „sprawy” trzecie oko powinno być na równi oczu szefa lub powyżej - przed wejściem do gabinetu zastosować oddech.

Wykorzystanie energii wewnętrznej z ośrodka Hara następuje poprzez wykorzystanie tej czakry, umożliw­wia to nam wykonywanie codziennych obo­wią­z­ków nie doprowadzając do zmęczenia czy też apatii.

Działanie tej energii można zaobserwować np. wtedy, gdy małe dziecko zaciska paluszki na dowolnym przedmiocie, pomimo tego, iż nie ma rozwiniętych jeszcze mięśni ręki. Gdy dziecko wyrasta zaczyna usypiać naturalną siłę życiową i niemalże wyłącznie zaczyna korzystać z siły mięśni.

Gromadzenie i odnawianie tej energii następuje w ośrodku HARA. Pozwala ona na wzmożenie aktywności sił życiowych człowieka, na poprawę efektywności siły fizycznej, zdrowia fizycznego i psychicznego. Bez uwolnienia tej energii i bez jej wsparcia nie może być mowy o poprawnej medytacji i skuteczności różnorodnych metod rozwoju osobistego.

HARA to japoński termin określający ośrodek energii umiejscowiony w dolnej części brzucha. Podczas gdy aura związana jest z twoją osobowością, hara odpowiedzialna jest za intencje. To ona określa twoje zadanie życio­we lub głębszy duchowy cel. Jest to poziom szerszego celu inkarnacyjnego, a także twojego celu w każdej sytuacji, która się wydarzy. To tutaj określasz i magazynujesz swoje intencje.

Poziom hary jest dużo prostszy od pola aury, które ma bardzo skomplikowaną strukturę. Składa się on z trzech punktów umieszczonych wzdłuż biegnącej środ­kiem ciała linii podobnej do promienia lasera. Linia ta ma około centymetra średnicy i sięga od punktu powyżej głowy (około metra) daleko w głąb ziemi.

Pierwszy punkt nad głową wy­gląda jak odwrócony lejek. Jego wylot, skiero­wany w dół, ma około centymetra średnicy. Punkt ten odwzorowuje najwcześniejszy etap indywidualizacji, ten moment, w którym wyło­niliśmy się z Boga, by inkarnować. Zawiera on w sobie również funkcję rozsądku. Jest to rozsądek nakazujący nam inkarnować. To po­przez to miejsce łączymy się z naszą wyższą rzeczywistością duchową.

Drugi punkt jest zlokalizowany w górnej części klatki piersiowej. Jego piękne opalizujące światło wiąże się z naszymi emocjami. Tutaj przechowujemy naszą duchową tęsknotę, sek­retne pragnienie, które wiedzie nas przez życie. To ono wywołuje namiętność, która motywuje nas do wiel­kich czynów. Pragnienie to jest ściśle powiązane z naszym zadaniem życiowym. Za­danie życiowe jest tym, do czego dążymy. To po to, by je spełnić pojawi­liśmy się w planie ziems­kim. Jest to pragnienie, które każdy z nas nosi w sobie, które pozwala nam czuć, dlaczego właśnie tutaj jesteśmy. Drugi punkt poziomu harycznego nazywam punktem pragnienia du­szy albo siedzibą duszy.

Następnym punktem na linii jest tan-tien, jak nazywają go Chińczycy. Kiedy ćwiczą mist­rzowie wschodnich sztuk walki, to właśnie stąd wychodzi każdy ich ruch. To z niego czerpią siłę, pozwalającą roztrzaskiwać beton. Tan-tien przypomina kulę siły albo ośrodek istnienia. Ma średnicę około 6 cm. Zloka­lizowany jest 3 palce poniżej pępka. Otacza go silna membrana, toteż wy­glądem przypomina gumową piłkę. Może mieć złotą barwę. To ośrodek woli — twojej woli życia w fizycznym ciele. Zawiera specjalną nutę, która pozwala utrzymać fizyczną manifestację twojego ciała.

To dzięki tej woli i tej jednej, niepowtarzal­nej nucie wyłoniłeś swoje fizyczne ciało z ciała matki Ziemi. To poprzez ten ośrodek uzdrowi­ciele mogą połączyć się z wielką siłą regeneru­jącą, pod warunkiem jednak, że zakotwiczą linię hary w głębi płynnego jądra Ziemi. Im głębiej dociera linia hary, tym większa siła uzdrowiciela. Podczas uzdrawiania tan-tien mo­że przybrać bardzo jasną barwę i bardzo się rozgrzać. Jest to zakorzenienie na poziomie hary. Kiedy nastąpi i kiedy tan-tien roz­grzeje się do czerwoności, uzdro­wiciel odczuwa przejmujące gorąco w całym ciele.

Jeśli jasno określiłeś swoją intencję na poziomie hary, twoje działania na pozio­mie fizycznym będą dla ciebie źródłem przyjemności.

Dysfunkcje poziomu hary (to jest intencji i celu życiowego) mogą wywołać na przykład niejasne, sprzeczne lub mieszane in­tencje oraz brak łączności z zadaniem życio­wym.

Wielu ludzi, szczególnie w nowoczesnej, zindustrializowanej części świata, cierpi wielki ból, ponieważ nie wie, że ma do spełnienia misję życiową.

Ludzie ci nie rozumieją, dla­czego cierpią. Nie wiedzą, że istnieje lekarstwo na ten rodzaj duchowego strapienia. Brak łącz­ności z głębszym zadaniem życiowym widoczny jest właśnie na pozio­mie hary. I również na tym poziomie można go uleczyć.

Przyczyny zaburzeń

1. Czynniki psychosomatyczne:
   Jednym z powodów powstawania zaburzeń w aurze, czakrach i ciałach energetycznych mogą być nie opanowane, jak i stłumione uczucia czy emocje.
   Mogą one na przykład spowodować niedobór lub nadmiar prany w okolicy II, III i IV czakry tj. w okolicy brzucha, splotu słonecznego i czakry serca.
   Złość i silny niepokój i negatywne emocje odbierają żywotność ciałom energetycznym czyniąc je podatnym na choroby.
   Zakłócenia w ciele energetycznym sprawiają, że po jakimś czasie cierpi ciało fizyczne.
   Jeżeli choroba ma podłoże psychosomatyczne, to pacjentowi potrzebne jest nie tylko leczenie medyczne, ale również pewne ukierunkowanie psychologiczne. Aby uzdrowienie było trwałe, trzeba ustalić i usunąć najgłębszą przyczynę choroby.

2. Czynniki biologiczne:
   Inne czynniki chorobotwórcze to zarazki i niedożywienie

3. Czynniki fizyko-chemiczne:
   Najczęściej spotykane: toksyny, skażenie środowiska, brak ćwiczeń fizycznych, niewłaściwe nawyki oddechowe, niedobór wody w organizmie itd.
   Przyczyną chorób, zarówno fizycznego jak psychicznego oraz duchowego złego stanu człowieka są zaburzenia w przepływie bioenergii przez poszczególne organy, merydiany, czakry.
   Zaburzenia funkcjonowania którejś z czakr powodują po pewnym czasie niedomaganie lub chorobę odpowiadających jej narządów fizycznych.
   Choroba najpierw rodzi się w aurze ciał energetycznych na wiele tygodni lub lat zanim ujawni się w ciele fizycznym!
   Bioenergoterapia polega na usuwaniu przyczyn choroby (braków lub złogów energetycznych) oraz zasilaniu niedomagających organów.

Ciało przyczynowe

Karmiczne ( Monadyczne )

W nim też znajdują się przyczyny, które przejawiają się jako skutki w naszym życiu.

W wyniku niewłaściwego posługiwania się wolnością lub całkowitego jej ignorowania powstają karmiczne więzy.

Monada w języku greckim oznacza jednię. Poziom monadyczny jest polem jedności przeciwieństw - znika podział męski i żeński. Ciało monadyczne wyraża jedność wszystkich wewnętrznych biegunów i przeciwieństw oraz umożliwia duszy wyrażanie swoich wibracji poprzez ciało fizyczne.

Ciało monadyczne jest także związane z naszym prawdziwym życiowym powołaniem, które (wspólnie z siłami karmicznymi działającymi na wszystkich poziomach naszej egzystencji) determinuje większość cząstkowych celów i zadań, jakie przed sobą stawiamy.

Ciało to jest swoistym "syntetyzerem" energii karmicznej z poprzednich zdarzeń w naszym życiu a także zdarzeń z poprzednich żywotów.

Osiągając ten poziom i oczyszczając go człowiek emanuje wewnętrznym spokojem, który płynie ze zrozumienia celu i sensu istnienia.

Oczyszczanie karmiczne

Poziom monadyczny jest jednym z najtrudniejszych do oczyszczenia, gdyż dotyka esencji naszego bytu. Kiedy na poziomie monadycznym energia przepływa słabym strumieniem, można mieć poczucie, że nie masz prawa do życia; co może prowadzić do przepraszania wszystkich za wszystko i obwiniania siebie za problemy spotykające innych.

Podczas ćwiczeń oczyszczających należy poprosić” kolei wszystkie swoje ciała - zaczynając od fizycz­nego aby skontaktowały się z tobą. Kiedy poczujesz, że nawiązałeś już kontakt ze wszystkimi, poproś każde z nich o opinię na temat innych ciał które, jego zdaniem, ma zbyt wielki wpływ na pozostałe, a które nie ma tego wpływu wcale. Zapytaj każde po kolei, jak się czują wśród pozostałych i czy mogą swobodnie spełniać swoje zadania. Zapisz wszystkie zmiany, jakie, według ich opinii, powinny zostać wprowadzone.

Kiedy energia tego ciała zostaje oczyszczona, następuje zrównoważenie biegunów męskiego i żeńskiego. Zrównoważona wola pozwala nam odnaleźć swoje naturalne miejsce w powszechnej ewolucji i w boskim planie życia. Zdarza się, że w trakcie oczyszczających przepływów wchodzimy w kontakt z duszą i mamy uczucie nadziemskiej czystości i świętości; kiedy ten stan mija - tracimy jakiekolwiek wrażenie duszy. Czujemy się jak na huśtawce; przeskakujemy od stanu jedności z wszechbytem do stanu całkowitej izolacji.

Wstęgi karmiczne

Energie karmiczne widoczne w aurze wypływają pod oczyma w dół, często do piersi.

Jeśli są błękitne to wszystkie sprawy są załatwione,

jeśli fioletowe lub innego koloru to pozostało jeszcze coś do załatwienia na ziemi.

Czakra korony - Sahasrara

Wiąże się z ciałem przyczynowym

Funkcje ciała przyczynowego

Ciało przyczynowe zawdzięcza swą nazwę faktowi, że w nim znajdują się przyczyny, które przejawiają się jako skutki w naszych sferach.

Doświadczenia bowiem z przeszłych żywotów, zgromadzone w ciele przyczynowym, są przyczyną ogólnej postawy człowieka wobec życia oraz podejmowanych przez niego działań.

Możemy powiedzieć w skrócie, że ciało przyczynowe ma dwie główne funkcje:

1. Działa jako nośnik ego - prawdziwego człowieka.
2. Działa jako zbiornik lub magazyn treści doświadczeń człowieka w różnych jego inkarnacjach.

W ciało przyczynowe wplecione jest wszystko, co może trwać poprzez inkarnacje, i w nim przechowują się zalążki cech, które mają być przeniesione do następnej inkarnacji.

Każda indywidualna istota musi nieodzownie mieć ciało przyczynowe; w istocie rzeczy posiadanie ciała przyczynowego kontynuuje indywidualną jednostkę.

Ciało przyczynowe, w początkowej jego postaci, opisywane jest jako delikatna błona z najsubtelniejszej materii, zaledwie widzialnej i zaznaczającej miejsce, gdzie indywidualna jednostka zaczyna swe oddzielne życie. Ta delikatna, prawie bezbarwna błona z najsubtelniejszej materii stanowi ciało, które trwać będzie przez całą ewolucję człowieka; na nią będą się nakładać wszystkie przyszłe inkarnacje.

Ciało przyczynowe jest, jak się twierdzi, zbiornikiem tego wszystkiego, co trwałe - to znaczy tylko tego, co szlachetne i harmonijne oraz zgodne z prawem ducha; każda bowiem wielka i szlachetna myśl, każde czyste i wzniosłe uczucie zostaje w swej treści utrwalone w substancji ciała przyczynowego. Dlatego stan ciała przyczynowego jest prawdziwym rejestrem człowieka i poziomu, który on osiągnął.

Wszystkie ciała człowieka można traktować jako osłony lub narzędzia, które umożliwiają jaźni działalność w określonej dziedzinie wszechświata. Podobnie jak człowiek może się posługiwać samochodem na lądzie, okrętem na morzu, samolotem w powietrzu, aby podróżować z miejsca na miejsce, a jednak wszędzie pozostaje sobą, tak też czyni jaźń, posługując się różnymi ciałami, każdym dla określonego celu, lecz zawsze pozostaje sobą, bez względu na to, w jakim nośniku działa za każdym razem. Dla człowieka wszystkie te ciała są rzeczą przemijającą, zużywają się i po pewnym czasie odnawiają.

Mądrość jest owocem doświadczenia życiowego, właściwością wieńczącą aktywność ludzi w podeszłym wieku. W jeszcze pełniejszym i bogat­szym znaczeniu mądrość jest owocem wielu inkar­nacji, wytworem wielu doświadczeń i dużej wiedzy.

W ciele przyczynowym ma też swe źródło twórcza siła motywacji. W tej powłoce człowieka istnieje wszystko, co może się z niego zrodzić, co dzięki tej twórczej potędze może uzyskać obiektywną realność.

Starożytni utrzymywali, że każda idea przejawia się zewnętrznie, jeżeli uwaga człowieka jest głęboko na niej skoncentrowana. Podobnie intensywna wola przynosi pożądane skutki.

Płynąca energia jest w ciele przyczynowym kierowana od wewnątrz, podczas gdy w niższych ciałach przyciągana z zewnątrz. Stanowi to zasadniczą różnicę pomiędzy wolą a pragnieniem. Co więcej, wola jest z istoty swej właściwością ego, a nie osobowości.

Skład i struktura

* Ciało przyczynowe składa się z trzech najsub­telniejszych stanów skupienia materii mentalnej.

Wygląd ciała przyczynowego w swym fizycznym mózgu, ma ono kształt jajowaty, to znaczy kształt wszystkich wyższych ciał człowieka; otacza ciało fizyczne i rozciąga się na odległość około pół metra od powierzchni ciała fizycznego.

Gdy człowiek osiąga taki poziom, na którym potrafi myśleć abstrakcyjnie lub przeżywać bezinteresowne uczucia, wówczas w odpowiedzi na nie uaktywnia się materia ciała przyczynowego, wskutek czego ciało przyczynowe stopniowo napełnia się materią o bardzo miłych i delikatnych odcieniach barw.

Tak na przykład bladoróżowa barwa wyraża bezinteresowną miłość; żółta świadczy o wysokich zdolnościach intelektualnych, błękitna oznacza głęboką pobożność i skłonność do poświęcenia; sympatia wyraża się jako barwa zielona; a świetlista barwa fioletowa oznacza wysokie uduchowienie. Te same barwy w niższych ciałach są oczywiście o wiele mniej delikatne i mniej żywe.

Człowiek może wprowadzać do swego ego, czyli swego prawdziwego "ja" tylko dobre cechy. Cechy ujemne lub złe, które człowiek w sobie rozwija, są z punktu widzenia ego tylko przemijające i muszą odpaść w miarę postępu człowieka, ponieważ nie będzie miał już w sobie materii, w której mogłyby się one wyrazić.

W istocie rzeczy jedną z najważniejszych cech charakterystycznych rozwiniętego duchowo człowieka jest zdolność służenia za przewodnik wyższej siły. Jego bowiem postawa i zdolność pomagania i dawania sprawia, że boska moc spływa na niego stałym strumieniem, a przez niego dociera do wielu ludzi, którzy jeszcze nie są dość mocni, aby otrzymywać ją bezpośrednio.

W górnej części ciała przyczynowego pojawia się korona świetlistych iskier oznaczająca aktywność duchowej aspiracji. Niezależnie od tego, czym zajmuje się osobowość człowieka w sferze fizycznej, ów strumień iskier trwa nieustannie. Tłumaczy się to tym, że z chwilą gdy dusza lub ego człowieka przebudzi się we własnej sferze i zaczyna rozumieć siebie i swój stosunek do tego, co boskie, spogląda zawsze wzwyż ku źródłu, z którego pochodzi, całkiem niezależnie od wszelkiej działalności, jaką inspiruje w niższych sferach.

Należy przypomnieć, że nawet najszlachetniejsza osobowość stanowi tylko bardzo mały i cząstkowy przejaw prawdziwej wyższej jaźni, toteż gdy tylko wyższe "ja" zaczyna się rozglądać wokół siebie, postrzega, że otwierają się przed nim niemal nieogra­niczone możliwości, o których my w tym ciasnym życiu fizycznym nie możemy mieć wyobrażenia.

Ten wznoszący się strumień duchowej aspiracji, tworzący ową wspaniałą koronę u rozwiniętego czło­wieka, jest też kanałem, którym boska moc spływa w dół; im pełniejsza i mocniejsza jego aspiracja, tym większa jest miara spływającej z góry łaski.

Wielkość ciała przyczynowego jest wielo­krotnie większa od rozmiarów ciała fizycznego, gdy wyraża ono rozwój najwyższego typu intelektu, miłości i poświęcenia, bogactwo sympatii, współczu­cia oraz najwyższe uduchowienie. Pasma barw układają się teraz w koncentryczne promienie, chociaż przebijają się i przez nie strumienie białego światła, promieniującego ze środka na zewnątrz. Fala boskiej siły staje się niezmiernie spotęgowana, gdyż stał się niemal doskonałym kanałem energii życia i mocy Boga. Promieniuje z niego nie tylko fala białego światła, ale także wszystkie barwy tęczy grają dokoła niego jak nieustannie zmieniający się blask masy perłowej. W promieniowaniu tym znajduje się coś, co wzmacnia najlepsze cechy czy właściwości każdego człowieka, który się do niego zbliża, niezależnie od tego, jakie to są cechy. Nikt nie może znaleźć się w kręgu jego oddziaływania, nie stając się przez to lepszym; rzuca on światło na wszystko dookoła jak Słońce, gdyż podobnie jak ciało świetlne stał się przejawem Boga.

W ciele przyczynowym barwy nie poruszają się w postaci wirujących obłoków, lecz układają w wielkie koncentryczne sfery, przez które przebija się wszędzie promieniowanie żywego światła, płynącego stale ze środka jego postaci.

Ciało przyczynowe wskazuje mniej lub bardziej doskonale, czym człowiek ma się stać według boskiego zamierzenia. Jak już bowiem wiemy, na podstawie obserwacji ciała przyczynowego można rozpoznać, jaki stopień rozwoju człowiek osiągnął, poznać nie tylko jego przeszłość, ale także w znacznej mierze czekającą go przyszłość.

Również w ciele przyczynowym, podobnie jak w innych ciałach, istnieją czakry, czyli centra siły, służące obok innych swych funkcji za punkty łączności, przez które płynie siła z jednego ciała do drugiego. Nie mamy jednak na razie na ich temat żadnych informacji.

Myśl w sferze przyczynowej

Sfera mentalna jest, jak wiemy, sferą działania umysłu człowieka. Sfera ta dzieli się na dwie części, z których wyższa składa się z trzech stref (czyli stanów skupienia), a niższa z czterech stref.

Narzędzie intelektu człowieka stanowi ciało przyczynowe, którego funkcją jest myśl abstrakcyjna, natomiast narzędzie umysłu - ciało mentalne, którego funkcją jest myślenie konkretne.

Umysł zdobywa wiedzę posługując się podczas obserwacji zmysłami; opracowuje on swe spostrzeżenia i przerabia je w pojęcia. Do jego zdolności należą: uwaga, pamięć, rozumowanie indukcyjne i dedukcyjne, wyobraźnia itp.

Materia świata niższego mentalnego daje się bardzo łatwo kształtować pod wpływem myśli ludzkiej w rozmaite formy; w wyższej części tak się nie dzieje, abstrakcyjna myśl na tym poziomie przedstawia błyski lub strumienie.

W niższych strefach elemental lub myślokształt, jaki tam powstaje, unosi się nad osobą, która go swą myślą stworzyła, oraz czeka na sprzyjającą chwilę, aby wyładować swą energię bądź na jego ciało mentalne, emocjonalne bądź astralne czy nawet fizyczne. Natomiast w trzech wyższych strefach rezultatem myśli jest rodzaj błyskawicznego promienia mentalnego biegnącego od ciała przyczynowego myśliciela bezpośrednio do przedmiotu jego myśli.

A zatem, podczas gdy w niższych sferach myśli zawsze kieruje się tylko ku osobowości, to w wyższych oddziałujemy na reinkarnujące się ego, czyli na rzeczywistego człowieka. Jeśli to oddziaływanie ma jakiś wpływ na osobowość, to dociera do niej tylko z góry, za pośrednictwem ciała przyczynowego.

W ciele mentalnym, myśl konkretna przyjmuje zawsze postać przedmiotu, o którym myślimy; pojęcia abstrakcyjne, przedstawiają się zwykle jako wszelkiego rodzaju doskonałe i bardzo piękne figury geometryczne.

Świadomość w ciele przyczynowym zajmuje się istotą rzeczy, podczas gdy niższy umysł interesuje się jej szczegółami. Za pomocą umysłu omawiamy przed­miot wszechstronnie lub usiłujemy go sobie wyjaśnić; świadomość w ciele przyczynowym ujmuje istotę lub treść pojęcia przedmiotu i operuje nim jako całością.

Sfera przyczynowa jest światem rzeczywistych bytów.

Na najwyższych poziomach sfery mentalnej myśl działa z o wiele większą siłą niż w niższych strefach; jedna z przyczyn tego faktu leży w tym, że stosunkowo niewielu ludzi jest zdolnych do myślenia na tak wysokim poziomie i wobec tego każda myśl tu zrodzona ma dla siebie szeroką przestrzeń, to znaczy nie spotyka wielu innych myśli, które by w tej dziedzinie mogły się z nią ścierać.

Większość myśli przeciętnego człowieka poczyna się w ciele mentalnym, w niższych strefach mentalnych, i przyobleka się, w miarę jak zstępują w dół, w ożywiony astralny myślokształt. Gdy jednak człowiek działa na poziomie przyczynowym, wówczas jego myśl rodzi się na tym poziomie i przyobleka najpierw w myślokształt niższej części sfery mentalnej; w rezultacie jest on o wiele subtelniejszy, o wiele wnikliwszy i pod każdym względem skuteczniejszy.

Jeśli myśl kieruje się wyłącznie ku wyższym przed­miotom, to jej wibracje mogą mieć zbyt subtelny chara­kter, aby w ogóle znalazły wyraz w sferze astralnej. Jeśli jednak oddziałują na niższą materię, to czynią to z o wiele większą skutecznością niż wibra­cje zrodzone o wiele bliżej poziomu tej niższej materii.

Praca podczas jednej medytacji na tak wysokim poziomie może przewyższać swą wydajnością wysiłek roku pracy w sferze fizycznej.

Rozwój i zdolności ciała przyczynowego

Skutki, jakie uprawianie zła powoduje mniej lub bardziej bezpośrednio w ciele przyczynowym.

Nawet najgorszy z ludzi istnieje w sferze przyczynowej, choć jako istota nie całkiem rozwinięta. Jego błędy czy grzechy, nawet jeśli się ciągną życie za życiem, nie mogą wzbogacić ciała przyczynowego. Mogą natomiast sprawić, że rozwój przeciwnych im zalet będzie coraz trudniejszy.

W każdym razie istnienie jakiejś złej cechy w osobowości oznacza brak odpowiedniej dobrej cechy w ciele przyczynowym. Ego bowiem nie może być złe czy grzeszne, choć może być niedoskonałe. Cechy, które w sobie rozwija, mogą być tylko dobre, a gdy są wyraźne, wówczas pojawiają się w każdej z licznych jego osobowości; w rezultacie żadna z tych osobowości nie może mieć wad przeciwnych do tych dobrych cech.

O dobrej cesze, której brakuje w ciele przyczynowym, można jednak powiedzieć, że istnieje w Ego, choć jeszcze nie została pobudzona do działania. Gdy tylko to się stanie, wówczas jej intensywne wibracje działają na niższe ciała człowieka, wskutek czego przeciwne złe cechy nie znajdują już w nich miejsca.

Gdy w ciele przyczynowym istnieje luka, świadcząca o tym, że pewna cecha nie została rozwinięta, wówczas w osobowości niekoniecznie musi wystąpić pewna określona wada, ale też nie ma w niej nic pozytywnego, co by przeszkodziło rozwojowi tej wady. Ponieważ najprawdopodobniej wielu innych ludzi w najbliższym otoczeniu ma tę wadę, a człowiek jest stworzeniem naśladującym, bardzo możliwe, że ją w sobie rozwinie. Wada jednak, jak widzieliśmy, należy tylko do niższych ciał, a nie do rzeczywistego człowieka w ciele przyczynowym. Powtarzanie się tej wady może wytworzyć w niższych ciałach skłonność trudną do przezwyciężenia; gdy jednak Ego zdecyduje się wytworzyć w sobie przeciwną zaletę, wówczas wada zostaje podcięta u korzenia i nie może już pojawić się ani w tym, ani w żadnym następnym życiu.

Tak więc najkrótszą drogą do uwolnienia się od wady i zła oraz zapobieżenia ich ponownemu pojawieniu się jest uzupełnienie luki w ciele przyczynowym, tak aby dobra cecha w ten sposób rozwinięta stała się integralną częścią charakteru człowieka we wszystkich jego przyszłych żywotach.

Chociaż złych cech nie można gromadzić w ciele przyczynowym, to jednak praktykowanie zła może oddziałać na ciało przyczynowe; każde bowiem wzmożenie się zła w niższych ciałach, każde pobłażanie sobie w niższych światach zaciemnia nieco świetlistość przeciwnych zalet w ciele przyczynowym.

"Ja" nie może asymilować niczego, co jest złe, gdyż zło nie dosięga poziomu świadomości "ja". Ego nie jest świadome zła; nie wie o nim nic, tak że nie wywiera ono wcale na nim wrażenia. Cały skutek, jaki w ciele przyczynowym wywołuje bardzo długi szereg żywotów niższego rodzaju, sprowadza się do tego, że jest ono niezdolne przez dłuższy okres do odbierania przeciwnych dobrych wrażeń z powodu swego rodzaju niemocy lub sparaliżowania materii. Jest to nie tyle świadomość, ile nieświadomość; która stawia opór, gdy chodzi o przyjęcie wrażeń dobra przeciwnego rodzaju.

Taka jest granica wyrządzonej szkody. Stąd też, gdy złe życie trwa bardzo długo, trzeba będzie wiele żyć, aby wywołać pierwszą reakcję na pozytywną działalność.

Jeśli człowiek nieustannie trwa w złym, ciało mentalne tak splata się z ciałem astralnym, że po śmierci nie może się od niego uwolnić całkowicie; pewna część jego substancji odrywa się i gdy z kolei umiera ciało astralne i rozkłada się, wówczas ta oderwana część ciała mentalnego również wraca do ogólnego zasobu materii mentalnej, wskutek czego zostaje stracona dla indywidualności. W zwykłych wypadkach szkoda wyrządzona ciału przyczynowemu nie sięga dalej.

Gdy jednak Ego stało się silne pod względem intelektu i woli, ale bez równoczesnego rozwoju bezinteresowności i miłości, wówczas skupia i zacieśnia się dokoła swego oddzielnego centrum, zamiast rozszerzać się w miarę swego wzrostu; buduje w ten sposób dokoła siebie mur egoizmu i posługuje się swymi rozwijającymi się zdolnościami dla siebie, zamiast dla drugich. W takich wypadkach pojawia się możliwość, o której wspominają tak liczne Pisma Święte świata, że Ego świadomie przeciwstawi się "dobremu prawu" i będzie rozmyślnie walczyć przeciw ewolucji.

Wtedy w ciele przyczynowym ukazują się ciemne odcienie wywołane przez jego kurczenie się, a ono samo traci swą styczną właściwością. Takiego zła nie może wyrządzić Ego, które jest słabo rozwinięte, a także wskutek zwykłych emocjonalnych lub umysłowych błędów. Aby spowodować tak dużą szkodę, Ego musi być wysoko rozwinięte i rozporządzać energiami rozbudzonymi w sferze mentalnej.

Z tej to przyczyny ambicja, pycha i zdolności intelektualne używane do celów egoistycznych są o wiele niebezpieczniejsze i bardziej zabójcze w swych skutkach niż inne bardziej oczywiste wady niższej natury.

Dlatego to "faryzeusz" jest często o wiele dalej od "Królestwa Bożego" niż "celnik i grzesznik". Tak rozwija się „czarny mag”, człowiek, który przezwy­cięża swe namiętności i pragnienia, rozwija wolę i wyższe zdolności umysłu w zamiarze pochwycenia wszystkiego, co zdoła, dla siebie, aby to zatrzymać i nie dzielić się tym z innymi. Tacy ludzie starają się podtrzymać swą odrębność wbrew jedności, usiłują opóźnić, zamiast przyśpieszyć, ewolucję. Wibracje ich są niezgodne z wibracjami całości; grozi im niebezpieczeństwo oderwania się Ego.

Każdy człowiek, który zaczyna rozumieć choć trochę ciało przyczynowe, może uczynić jego rozwój wyraźnym celem swego życia. Może starać się myśleć, odczuwać i działać bezinteresownie, i w ten sposób przyczyniać się do jego wzrostu i aktywności. Życie za życiem ewolucja ta postępuje naprzód, a wspierając ją świadomym wysiłkiem, działamy w harmonii z wolą Boga i wypełniamy swe zadanie, dla którego żyjemy na ziemi. Nic z dobra, które zostanie wplecione w ciało przyczynowe, nie może nigdy być stracone czy rozproszone; po to człowiek żyje, jak długo pozostaje człowiekiem.

Chociaż w ciele przyczynowym nie może się zbierać nic złego, to jednak gromadzi się to, jeśli wolno użyć tego słowa, w niższych ciałach, do których należy. Według bowiem prawa sprawiedliwości, każdy człowiek musi otrzymać owoce swoich czynów, dobre i złe. Ale zło wyczerpuje się w niższych sferach, ponieważ tylko w materii tych sfer mogą znaleźć wyraz jego wibracje, i nie ma ono nadtonów, które by mogły wywołać odpowiedź w ciele przyczynowym. Dlatego jego siła wyładowuje się w całości na jego własnym poziomie i oddziaływa z powrotem całkowicie na swego stwórcę w jego życiu astralnym i fizycznym, czy to w tej, czy w przyszłej inkarnacji.

Mówiąc dokładniej, rezultat zła magazynuje się w jednostce mentalnej wskutek tego człowiek spotyka się z nim wciąż na nowo, ale to oczywiście nie ma nic wspólnego z wchłonięciem go przez ego, tak aby stało się naprawdę jego cząstką.

Wszystkie czyny, uczucia i myśli wywołują swój skutek i w niższych strefach, które przejawiają się w niższych przemijających ciałach, ale tylko dobre cechy zostają przyswojone przez ciało przyczynowe jako wyraźna korzyść prawdziwego człowieka.

W miarę jak ciało przyczynowe staje się zdolne wyrażać coraz lepiej ego, rozpościera się coraz dalej od swego fizycznego środka, aż wreszcie człowiek potrafi ogarnąć sobą setki lub nawet tysiące osób i wywierać w ten sposób wielki wpływ, działając na rzecz dobra.

Wchłanianie przez ciało przyczynowe zdolności nabytych przez osobowość stanowi analogię do przekazywania do duszy grupowej doświadczeń zebranych przez indywidualne formy życia, w których inkarnowały się cząstki duszy grupowej.

Czytelnik powinien stale pamiętać, że ciało przyczynowe to nie Ego, lecz tylko materia wyższej sfery mentalnej, która została ożywiona i wyraża nabyte przez ego właściwości.

Człowieka prawdziwego - boskiej trójcy w nim - możemy nie widzieć, ale w miarę wzmacniania się naszego wzroku i zwiększania wiedzy, zbliżamy się coraz bardziej do tego, co się w nim kryje. Tak więc trzeba przyjąć, że ciało przyczynowe daje nam najlepsze pojęcie o prawdziwym człowieku, jakie jest obecnie dostępne dla naszego wzroku.

Wielkość i kształt ciała przyczynowego determinują rozmiary i postać ciała mentalnego. W istocie rzeczy aura człowieka, która ma określone rozmiary, jest taka sama jak pewna część ciała przyczynowego; gdy ciało przyczynowe wzrasta, wówczas ta część też się powiększa i człowiek ma większą aurę.

Podczas medytacji, gdy ciało mentalne ucisza się, świadomość wymyka się z niego i przechodzi przez "centleya", neutralny punkt kontaktu pomiędzy ciałem mentalnym a ciałem przyczynowym. Przejściu temu towarzyszy chwilowe omdlenie lub utrata przytomności - nieunikniony skutek zniknięcia przedmiotów świadomości - po czym następuje świadomość w wyższej sferze. Po odpadnięciu przedmiotów świadomości należących do niższych światów, następuje w ten sposób pojawienie się przedmiotów wyższego świata. Ego może wtedy kształtować ciało mentalne według swych wzniosłych myśli i przeniknąć je własnymi wibracjami. Może je urabiać zgodnie ze swymi wzniosłymi wizjami sfer jeszcze wyższych, do których zdoła sięgnąć w najwznioślejszych swych chwilach i dzięki temu przekazać w dół i na zewnątrz idee, na które ciało mentalne nie potrafiłoby inaczej zareagować.

Takie idee stanowią natchnienie ludzi, są błyskiem. oświecenia.

Ciało duchowe

atmiczne (wyższe Ja)

Ciało atmiczne związane jest z energią woli. Zapewnia kontakt z najwyższą energią. To jasność, czystość, uduchowienie - kontakt z Nieznanym. Badając te ciało dowiadujemy się, jaki postęp poczyniła osoba w swej drodze do doskonałości. Kiedy zostanie okiełznana siła tej energii, przyniesie wielki osobisty charyzmat oraz stany uniesienia. Ciało atmiczne jest obszarem płci i miejscem, gdzie nasze bieguny męski i żeński są rozdzielone. Niewłaściwe używanie energii tego ciała tworzy najwięcej karmicznych więzów, natomiast gdy energia ta używana jest właściwie – maksymalnie przyspiesza rozwój. Większość jednakże ludzi żyjących w nowoczesnych cywilizacjach i zindustrializowanych społeczeństwach utraciła możliwość nawiązywania kontaktów ze światem duchów, zmarłych przodków i opiekuńczych duchowych istot, aniołów, naszych przewodników i wspomożycieli.

Kontakty te są możliwe u ludzi posiadających dużą wrażliwość i subtelność duchową, ale i dziać się mogą na skutek pewnych ćwiczeń i praktyk medytacyjnych, które to metody wyostrzają nasze delikatne zmysły na postrzeganie pozazmysłowe.

Oczyszczanie duchowe.

Na tym poziomie budujemy swoją tożsamość. Gdy oddajemy swoje życie w ręce Boga uzyskujemy charyzmatyczną moc reprezentowania boskiej miłości i mądrości, czyli służenia uniwersalnej prawdzie. Gdy folgujemy własnym pożądaniom to nadajemy tożsamości demoniczną moc destrukcji. Gdy proces oczyszczania dochodzi do poziomu woli, bardzo często pojawiają się urojenia wielkości, typowe dla ludzi przekonanych, że znają odpowiedzi na wszystkie pytania i że ich możliwości są nieograniczone - czy to w sferze polityki, czy też biznesu itp. Tego typu urojenia wielkości świadczą też o przeroście EGO i nadmiernej energii "siły woli". Utrzymanie stałego przepływu energii na poziomie atmicznym jest niesłychanie trudne. Ludzie o osobowościach raczej słabych i cichych mogą całkowicie zmieniać się, aż po stan przypominający transformacje podwójnej osobowości - w jednej chwili są urzekająco mili, a w innej odrażająco napastliwi. Przywiązanie do działań, idei, myśli, winy, dumy i innych uczuć tworzy poważne blokady i prowadzi do niepotrzebnego trwonienia energii.

Czy twój sposób używania woli jest jedynie-słuszny, czy może istnieją też inne sposoby. Nie moja wola, lecz Twoja - jak często w ciągu ostatnich paru dni podejmowane były istotne decyzje. Oddaj się modlitwie. Zapytaj Boga, jaka jest Jego wola w stosunku do ciebie. Nie walcz z wolą Boga, lecz raczej połącz z nią swoją własną.

Czakra trzeciego oka – ośrodek Adźnia

W trzecim oku znajduje się także ośrodek odpowiedzialny za odbiór informacji telepatycznych, za intuicję i jasnowidzenie. Czakra ta łącząc się z wyższymi ciałami dając najpierw intuicję potem jasnowidzenie. Jest siedziba Boskiej Inteligencji. Aby w pełni opanować tę sztukę, potrzebna jest praktyka. Z tą czakrą łączy się zdolność dowolnego powiększania najdrobniejszych cząsteczek fizycznych i astral­nych na podobieństwo mikroskopu, przedsta­wia­ną jako zdolność stawania się dowolnie wielkim lub małym.

Czakra korony - Sahasrara

Gdy jest obudzony, promieniuje jak słońce, tworząc wokół głowy koronę świetlistej energii (vide aureole na obrazach przedstawiających świętych) - człowiek doświadcza wtedy swojej jedności z Wszechświatem i każdym elementem go tworzącym. Odpowiada najwyższemu poziomowi doskonałości duchowej. Związany jest z bezpośrednim doświad­czeniem uniwersalnej prawdy i integracją oso­bowości z duchowością.

Dusza

Z fizyczną połową ludzkiej natury związany jest rozum; z duchową jej częścią związane jest sumie­nie, które jest mentalnym rozróżnieniem dobra od zła; rozpoznania tego może dokonać duch, który jest też absolutnie czysty i mądry. Jego podszepty są nieza­leżne od rozumu i mogą się przejawiać wyraźnie tylko wtedy, kiedy nie przeszkadzają temu poślednie atrakcje niższej natury. Duch bowiem wie i wobec tego nie potrzebuje rozumowania. Dlatego to staro­żytni utrzymywali, że rozumna część duszy ludzkiej (duch) nigdy nie wchodzi całkowicie do ciała ludzkie­go, lecz tylko unosi się nad nim i oddziaływa w mnie­j­szym lub większym stopniu za pośrednictwem irracjonalnej lub as­tra­l­nej duszy, która służy za pośre­dni­ka pomiędzy duchem i ciałem. Człowiek, który pokonał materię na tyle, by otrzymywać bezpośrednie świa­tło od swego świetlistego ducha, odczuwa prawdę intuicyjnie. Nie może on błądzić w swych sądach, pomimo wszelkich sofizmatów podsuwanych mu przez rozum. Dlatego prorokowanie, wróżenie i tak zwane boskie natchnienie są po prostu skutkami tego oświecenia płynącego z góry od naszego nieśmiertelnego ducha.

„Wzrok” ciała przyczynowego pozwala przewidywać w pewnym stopniu przyszłość. Nawet posługując się fizycznymi zmysłami, można czasem coś przepowiedzieć. Na przykład, gdy widzimy człowieka prowadzącego rozpustne życie, możemy przewidzieć, że jeśli się nie zmieni, to na pewno utraci niebawem zdrowie i majątek. Nie możemy jednak posługując się fizycznymi zmysłami przewidzieć, czy ów człowiek się zmieni. Natomiast ktoś, kto posługuje się ciałem przyczynowym, mógłby to przepowiedzieć, gdyż widzi zasób sił tego człowieka, a także to, co myśli o tym wszystkim jego ego i czy jest ono dość mocne, aby mogło interweniować. Żadna czysto fizyczna prze­powiednia nie jest pewna, ponieważ na życie wpływa tak wiele przyczyn, których nie można dostrzec w naszej niższej sferze. Gdy jednak świadomość nasza wznosi się w wyższe sfery, wówczas możemy dostrzec więcej przyczyn i dzięki temu dokładniej ocenić ich skutki.

Dużą pomoc dla wzrostu i rozwoju ciała przyczynowego stanowi praca duchów opiekuńczych i Mistrzów, gdyż zajmują się oni raczej ludzkim ego w ciele przyczynowym niż niższymi ciałami człowieka. Roztaczają duchową opiekę nad ludźmi, oddziałując na nich podobnie, jak światło słoneczne oddziałuje na świat, pobudzając w nich wszystko co najszlachetniejsze i najlepsze oraz przyspieszając w ten sposób ich wzrost. Wielu ludzi ma niekiedy świadomość tego rodzaju dodatniego wpływu, ale nie potrafi odnaleźć jego źródła. 

Ciało boskie

Poznawanie „Ciała Boskiego” otwiera nas na odczuwanie jedności z Bogiem i wszechświatem, na trwanie w ścisłym kontakcie z własną wewnętrzną „iskrą boskiej świadomości” wnętrzem i na odczuwanie boskiej mocy i miłości w każdym okruchu życia.

Kiedy w człowieku podczas medytacji otworzy się na chwilę widzenie na tym poziomie zobaczy, że otaczająca go przyroda i ludzie wy­glądają jak piękne gwiazdy, promieniujące we wszystkich kierunkach nitkami świat­ła przenikającym inne „gwiazdy”.

U większości ludzi zazwyczaj jest zasłonięta negatywnymi energiami w postaci:

• mniej lub bardziej szczelnych zasłon,
• pancerzy z poprzednich inkarnacji,
• pieczęci z poprzednich inkarnacji w świecie eterycznym.

Podczas gdy poprzednie ciała gromadzą naszą indywidualną karmę, w ciele boskim ma miejsce powiązanie jej z energią karmy zbiorowej, przenikającej dosłownie wszystko w obrębie rodziny kręgu przyjaciół, całego narodu, różnorodnych idei, sił społecznych, wpływów geograficznych, oddziaływań planetarnych i gwiezdnych itd.

Czy jesteśmy tego świadomi, czy nie - wszystkie te sfery wywierają na nas wpływ w ciągu całego życia.

Podczas głębokiej medytacji na tym poziomie możemy zobaczyć złotą siatkę prawdy przenikającą cały wszechświat. Złote nitki światła są wszędzie obecne. Splatają wszystko ze sobą, bez względu na to, czy są to komórki jednego narządu, ciało, grupa ludzi czy cały świat.

Tutaj możemy nauczyć się komu­nikować bezpośred­nio z umysłem drugiego czło­wieka.

Ciało boskie zbudowane jest z pięknych, niezwykle silnych linii złotej energii, które skrzą się i splatając się tworzą złotą siatkę, która ota­cza i ochrania wszystko, co znajduje się we­wnątrz. Zewnętrzna krawędź tej siatki jest gruba i twarda. Reguluje przepływ energii mię­dzy przestrzenią zewnętrzną. Uniemoż­liwia wycieki energii z wnętrza i chroni przed wnikaniem niezdrowych energii z zewnątrz.

Jeśli ciało boskie jest czysto-lśniące mamy wiele twórczych koncepcji, rozumiemy wyraźnie ogól­ną koncepcję życia, świata i jego natury. Jest nam dane jasne i mocne zrozumienie Boga.

Jeśli ciało boskie jest osłabione i jego blask matowieje, nie wiemy jakie jest nasze miejsce w ogólnym modelu życia, ponieważ nie zdajemy sobie sprawy z jego istnienia. Odnosimy wrażenie oddzielności zjawisk i ludzi albo rozumiemy świat jako przypadkowy chaos.

Jeśli ciało boskie jest jeszcze bardziej przez nas osłabiane złota siatka nie zachowuje jednolitej formy. Staje się poprzery­wana, co powoduje wycieki energii. Wtedy nie mamy możliwości doświadczamy świętego umysłu, nie możemy połączyć się z prawdą. Nie będziemy ro­zumieli idei doskonałości w naszych niedoskonałościach. Niedoskonałości te będzie nam bar­dzo trudno tolerować. Możemy nawet im za­przeczać, wciąż dążąc do doskonałości, której osiągnięcie jest niemożliwe w ramach człowie­czego losu. Doznamy poczucia odłączenia od Boga. Będzie się nam zdawało, że nasz umysł działa samotnie i jest pozbawiony pomocy Boga.

Wielu wtedy przechodzi przez "ciemną noc duszy", ma pretensję do Pana Boga, przeżywa kryzys wiary traci poczucie jakiegokolwiek sensu życia.

Na tym poziomie spotkanie z demonami jest nieuniknione.

Zaczynają od wytworzenia u człowieka poczucia całkowitego oddzielenia od Boga, po czym bezpośrednio doświadczają nas swoją ukrytą bądź jawną obecnością. Domagają się transformacji uzewnętrzniającej odczucie nienawiści, seksualnej perwersji, odczucie sadyzmu i odczucia innych nie akceptowane tendencji.

Gdy człowiek podda się im przystępują do duszy człowieka ciemne istoty z wyższego poziomu „pomagające” człowiekowi uzyskać: poklask, władzę, sytość, obfitość. Gdy człowiek się im też podda jego siatka duszy staje się czarna i zaczyna pokrywać się wężami i pająkami.

Oczyszczanie ciała boskiego.

Kiedy spotkasz swojego demona na swojej drodze:

• módl się o siłę i wsparcie,
• usuń aktem swojej woli z organizmu wszelkie nega­ty­wne siły,
• wyzwalaj się po kolei od wszelkich atrybutów zła,
• wyrzekaj się po kolei wszelkich atrybutów pychy.

Własne demony mogą być wykorzenione jedynie przez okiełznanie ich energii i stawienie im czoła aktem woli i naprawie swego dotychczasowego postępowania.

Pomyśl o obecności Boga wszędzie, wokół siebie, w sobie. Pamiętaj, że jako iskra jest zawsze obecny w każdym miejscu i we wnętrzu twojej duszy.

Najlepszym sposobem wzmocnienia ciała boskiego jest nieustanne szukanie wyższej prawdy w swoim życiu i życie zgodnie z nią co pozwala doświadczyć jedności z Bogiem.

Na poziomie boskim nasza wizja Boga i wszech­świata zmienia się w sposób bardziej radykalny niż na wszystkich wcześniejszych etapach. Oczyszczenie, któremu poddawane jest ciało boskie, jest jednocześnie najbardziej bolesnym i wzbogacającym duchowo etapem życia.

Gdy nasze ciało boskie jest ponownie czysto-lśniące Oczyszczenie poprzez siłę woli ciała boskiego owocuje poznaniem woli Boga w stosunku do nas i otwiera nas na pełnię kosmicznej (czy - innymi słowy - Chrystusowej) świadomości.

zaczynamy żywić silną wiarę, że prze życie kroczymy obok Boga, który nas podtrzymuje i prowadzi.

W sposób naturalny otwieramy się na nieustającą jedność z Bogiem i zaczynamy korzystać z Jego energii w swoim codziennym życiu.

Iskra Boskiej Świadomości

Związana jest z naszą świętą esencją. Na poziomie tym każdy wygląda jak cudowna gwiazda, która jest wewnętrznym źródłem życia. To najgłębsza miłość obecna w każdym z nas. Tutaj zlokalizowany jest aspekt naszej świętości. Stanowi esencję naszej natury i jest niepowtarzalna, znajduje się ona poza ograniczeniami czasu, przestrzeni i wiary. Esencja ta jest naszą najbardziej podstawową naturą. Tym kim naprawdę je­steśmy. To wieczna fontanna, z której wypływają wszelkie kreatywne energie. Nasze istnienie wywodzi się z tego właśnie miejsca. Rozpoznajemy je jako to, którym za­wsze byliśmy, teraz jesteśmy i zawsze będziemy.

Zasady Uzdrawiania Bioterapeutycznego

Zasada siły żywotnej.

Błyskawiczne uzdrowienia są możliwe wskutek powiększenia zasobu siły żywotnej w leczonej części lub w całym ciele.

Zasada wszechobecności.

Uzdrowiciel wchłania wszechobecną siłę żywotną i prze­ka­zuje ją pacjentowi, nie wyczerpując osobistego zasobu energii.

Zasada energii chorobowej.

Jasnowidze postrzegają chorobową energię jako barwę szarą lub ciemną.

Zasada przekazywania.

Można przekazywać siłę żywotną czyli energię witalną od jednej osoby do drugiej, od człowieka do przedmiotu i od przedmiotu do człowieka.

Zasada zanieczyszczania.

Chcąc uchronić się przed zabrudzeniem chorobową energią, należy strząsać chorobową energię z ręki (np. w dół do naczynia z wodą i solą) podczas wykonywania czynności oczyszczania i po zakoń­cze­niu energetyzowania pacjenta oraz umyć ręce po zakończeniu tych czynności.

Zasada kontrolowania.

Można kontrolować i nadawać kierunek przepły­wo­wi energii chorobowej prez akt woli, czyli intencję. 

Zasada kierowania.

Siłą żywotną możemy kierować. Podąża ona wszędzie tam, na czym skupiamy swoją uwagę, dokąd idzie nasza myśl. Dlatego siłą praniczną można uzdrawiać na odległość.

Zasada oczyszczania i energetyzowania.

W uzdrawianiu trzeba usunąć z ciała zastałą energię chorobową - jest to proces oczyszczania. Przekazywanie pacjentowi siły żywotnej nosi nazwę energetyzowania. Stosując tę zasadę można przyspieszyć tempo leczenia.

Zasada radykalnych reakcji.

Jeśli energetyzowanie wykonano bez wcześniej­szego usunięcia energii chorobowej, może nastąpić kryzys przejawiający się okresowym pogorszeniem stanu zdrowia. Należy tego unikać przez wykony­wa­nie dokładnego oczyszczania.

Zasada odbiorczości.

Pacjent powinien posiadać receptywną, a przynajmniej neutralną postawę psychiczną, aby był w stanie przyjąć przekazywaną mu energię praniczną. Zrelaksowanie również pomaga podnieść stopień odbiorczości, bez której energia praniczna nie będzie przyjęta w ogóle lub tylko w bardzo niewielkim stopniu.

Zasada stabilizowania.

Stabilizowanie polega na naładowaniu pod koniec czynności energetyzowania leczonej części ciała białawą jasnoniebieską praną lub pokryciu leczonej części ciała pastelowoniebieską praną "pocierają­cymi" ruchami ręki. Jeśli się tego nie zrobi mogą zdarzać się nawroty choroby.

Zasada uwalniania.

Aby nastąpiło uzdrowienie, konieczne jest uwolnie­nie przekazanej energii pranicznej. Dokona się to automatycznie, jeśli terapeuta będzie ciepły i opie­kuń­czy, ale jednocześnie nie związany głęboko emocjonal­nie z pacjentem.

Zasada wzajemności.

Wszystko, co wpływa na ciało energetyczne (eteryczne), oddziałuje też na ciało fizyczne, i na odwrót. Jeśli więc wyleczymy ciało energetyczne, wówczas ciało fizyczne również stanie się zdrowe.

Zasada wzajemnej łączności.

Ciała pacjenta i uzdrowiciela pozostają ze sobą we wzajemnej łączności, ponieważ są częściami ciała energetycznego Ziemi.

Praca Uzdrowiciela

Jeśli uzdrawianie ma być skuteczne, to należy podchodzić do swojej pracy z miłością, pokorą i odwagą. Aby stać się skutecznym uzdrowicielem, trzeba odznaczać się wysokim stopniem samoświado­mości, uparcie nad sobą pracować i wciąż dos­konalić swoje umiejętności. Uzdrowiciele mają talent odczuwania lub postrze­gania zaburzeń energii i pracowania z nimi i powinni ciągle rozwijać swoje postrze­ganie ponadzmysłowe.

Dobrze wyszkoleni uzdrowiciele mają zdolność postrzegania aury wszystkich ciał energetycznych, pojedynczej ko­mórki, a nawet cząsteczek DNA. Wielu uzdrowicieli potrafi także odczytywać informacje na temat przyczyn zaburzeń i czasu ich powstania zapisanych w zaburzeniu.

Pokora i uczciwość są dla uzdrawiacza najważniejsze. Najtrud­niejszą rzeczą w uzdrawianiu jest ciągła praca nada sobą, która jest warunkiem „otrzymywania w darze” nowych technik uzdrawiania.

Jedni uzdrowiciele działają w ramach ruchów charyzmatycznych, grup wyznaniowych w ob­rębie świątyń nie przyjmując żadnych opłat lub przyjmując dobrowolną ofiarę.

Druga grupa uzdrowicieli działa w ramach statusu zawodowego - po długotrwałym szkoleniu uzyskując państwowe uprawienia do prowadzenia praktyki zawodowej podobnie jak psychoterapeuci, masa­żyści, rehabilitanci, okuliści, stomatolodzy, le­karze medycyny i prowadzą swoją działalność odpłatnie podobnie jak w/w grupy zawodowe.

Przebieg uzdrawiania

1. Zdiagnozowanie zaburzeń energetycznych,
2. Ustalenie przyczyn zaburzeń,
3. Usunięcie przyczyn zaburzeń - jest to podstawa, bez której dalsza terapia jest pozbawiona sensu,
4. Oczyszczenie zaburzeń energetycznych - usunięcie wszelkich złogów i blokad energetycznych przepływu energii w organizmie pacjenta
5. Bioterapeuta przez cały czas obserwuje efekty, jakie jego działanie wywiera na aurę pacjenta i zwraca również uwagę na pojawiające się zmiany w swojej własnej aurze i reguluje je w miarę potrzeby.
6. Zrównoważenie (przez zasilenie) przepływu energii pacjenta przez czakry, meridiany i poszczególne organy ciała pacjenta czystą uzdrawiającą energią w na zasadzie: "Energia podąża za myślą".
7. Uaktywnienie woli uzdrowienia pacjenta np. przez pomoc w odnalezieniu sensu dalszego życia lub przez pomoc w nawiązaniu przezeń połączenia z Aniołem stróżem, Wyższym Ja, istotą boską itp.

Ad.1.

Postawienie diagnozy medycznej byłoby w przypadku uzdrowiciela czynem nielegalnym. Prawo to zostało bowiem zarezerwowane dla tych którzy ukończyli szkoły medyczne i zdały państwowe egzaminy. Ci co ukończyli szkoły bioenergoterapii i zdali państwowe egzaminy mają oficjalne prawo do diagnozy zaburzeń w sferze energetycznej i do ustalania przyczyn tych zaburzeń.

Uzdrowiciel skanuje aurę na poziomie eterycznym badając funkcjonowanie poszczególnych organów.

Następnie skanuje aurę, czakry i meridiany, szukając zaburzeń równowagi, rozdarć, bloków i miejsc wycieków energii. Obserwuje też zmieniający się nieustannie przepływ energii w poszczególnych ciałach energetycznych podczas kiedy pacjent mówi o swoich proble­mach.

Uzdrowiciel dyspo­nuje bardzo specjalistycznym systemem wiedzy więc pacjenci często nie rozumie­ją wyjaśnień uzdrowicieli. W takich przypadkach wy­ja­śnianie pac­jentowi, co mu dolega pod wzglę­dem energetycznym jest bezcelowe, bo pacjent nie zna szczegółów sys­temu, którego używa uzdrowiciel.

Ad.2.

Jednym z głównych zadań uzdrowiciela jest umożliwienie pacjentowi do­tarcia do przyczyny choroby i znalezienia odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób pacjent sam wywołał swoją chorobę lub dlaczego poddał się chorobie?

Uzdrowiciel odczytuje psychiczne środowisko pacjenta, znajduje problemy psychiczne tkwiące u podłoża choroby, urazy z dzieciństwa, traumę momentu urodzenia i życia płodowego i obciążenia rodowe. Czasami głęboka psychiczna przyczyna choroby odsłania się dopiero podczas kolejnego procesu.

Uzdrowiciel może przekazać pacjentowi uzyskane informa­cje, jeśli jest pewien, że pacjent jest zrównoważony psychicznie i ich ujawnienie nie wystraszy pacjenta co utrudni terapię. Pacjenci często przeżywają szok bo nie są przygotowani do tego, by przyjąć prawdę o sobie.

Ad.3.

Oczyszczenie przyczyny jest warunkiem przywrócenia zdrowia i uniemożliwienia nawrotu choroby lub roz­winięcia się innej.

Uzdrowiciel powinien wyraź­nie określać pacjentowi zakres swoich kompetencji i usług i podać jakie są możliwe efekty uzdrawiania.

Kiedy uzdrowiciel nie specjalizuje się w uzdrawianiu danego przypadku lub napotyka u pacjenta problem, który go przerasta, powinien polecić innego specjalistę.

Ad.4.

Uzdrowiciel musi posiąść umiejętność od­działywania na wszystkie poziomy życiowe pac­jenta. Skupiając się na sferze du­chowej, mentalnej i emocjonalnej uzdra­wia w efekcie ciało fizyczne. Najskuteczniejszą energią uzdrawiającą jest mi­łość. Miłość potrafi uzdrowić każdą chorobę pacjenta jeśli on nie blokuje się na jej przyjmowanie np. przez brak przebaczenia. Uzdrowiciel nie tylko przesy­ła pacjentowi miłość, ale go także uczy, by przebaczał tym od których doznał poczucia krzywdy, przebaczył sobie i kochał siebie.

Ad.5.

Podczas uzdrawiania zaleca się najczęściej pacjentowi zdjęci butów i skarpetek (i ile to nie jest dla niego krepujące) oraz zaleca się zamknąć oczy i skupić na odczuciach w poszczególnych partiach ciała. Zaleca się do minimum ograniczyć rozmowę, ponieważ by zadać pytanie, pacjent wychodzi ze stanu alfa do stanu beta co zmniejsza efekty naturalnego procesu uzdra­wiania wzmacnianego przez uzdrowiciela.

Ad.6

Uzdrawianie rozwija samoświadomość pacjentów, przeradza się w proces osobistego doświadczenia duchowego.

Pacjent często zadaje sobie pytanie jakie jest moje połączenie z aniołem stróżem, z Wyższym Ja, z Bogiem

Opracowanie na podstawie:
H. P. Bławacka
C. W. Leadbeater „The Chakras”; „Człowiek widzialny i niewidzialny”
Artur E. Powell: „Ciało Eteryczne” ; “Ciało Astralne” „Ciało Mentalne”; „Ciało Przyczynowe”
Regina Sidorkiewicz - Kurs widzenia aury

Oraz badań własnych autora:
inż. Waldemar Józef Borny